2011-009 Εν Χριστώ ζωή ή υποκρισία;

Εν Χριστώ ζωή ή υποκρισία;

Σε τούτο το κήρυγμα, θ’ αναφερθούμε στον 74^ο ψαλμό του Δαυΐδ, ο οποίος αρχίζει με την φράση: «Εξομολογησόμεθά σοι, ο Θεός, εξομολογησόμεθά σοι και επικαλεσόμεθα το όνομά Σου».

Οι άνθρωποι που αγαπούν τον Θεό, τον υμνολογούν, εξομολογώντας αίνους και ψαλμούς. Γιατί όμως εδώ, ο Δαυΐδ επαναλαμβάνει δύο φορές το ρήμα «εξομολογησόμεθά σοι»; Διότι, όταν η καρδιά του ανθρώπου διαθέτει περίσσευμα αγάπης προς ένα πρόσωπο, όταν το καλεί, αυθόρμητα επαναλαμβάνει εμφατικά την φράση που το περικλείει. Σκεφθείτε την επίκλησή σας προς ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο. Αυθορμήτως μπορεί να τον καλέσετε «Γιώργο μου, Γιώργο μου». Γιατί; Διότι ασυναίσθητα, η επίκληση τούτη εκφράζει «περίσσευμα» καρδιάς! Και το περίσσευμα τούτο έχεις την επιθυμία να το διατυπώσεις πιό έντονα.

Όταν ο Δαυΐδ επληροφορήθη τον θάνατο του υιού του Αβεσαλώμ, ανεφώνησε: «Τέκνον, τέκνον μου Αβεσαλώμ». Αν και ο Αβεσαλώμ ήθελε να φονεύσει τον πατέρα του γιά να του πάρει την βασιλεία. Όμως, η αγάπη του γονέα, είναι αγάπη που δεν σκιάζεται, ούτε από απειλές, ούτε από κακοποίηση του τέκνου προς τον γονέα.

Ο Δαυΐδ λέγει εν συνεχεία: «διηγήσομαι πάντα τα θαυμάσιά σου, όταν λάβω καιρόν. Εγώ ευθύτητας κρινώ». Δηλαδή, διηγείται όλα τα θαυμάσια του Θεού. Ποία είναι τούτα; Ό,τι κάμνει και παραχωρεί ο Θεός γιά τον άνθρωπο, είναι θαυμαστό! Ο Θεός ποτέ δεν παραχωρεί στον άνθρωπο οτιδήποτε που δεν είναι γιά το καλό της ψυχής και του σώματος. Ακόμη και οι ασθένειες, το κάθε πάθημα, η κάθε έλλειψη, παραχωρούνται από τον Θεό γιά το καλό του ανθρώπου. Διότι ο Θεός θέλει κατά την ημέρα της Κρίσεως να μην χαθεί ουδείς!

Συνεχίζοντας, λέγει: «ετάκη η γη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή». Ποίο είναι το βαθύτερο νόημα; Δυστυχώς, το ωραίο δημιούργημα του Θεού στο οποίο μας εναπόθεσε, την γη με το φυσικό της κάλλος και περιβάλλον, τα βουνά, τις θάλασσες, τους ποταμούς, τα δάση, την ατμόσφαιρα, ο άνθρωπος τα «καίει», τα λιώνει. Τα καταστρέφει γιά να δημιουργήσει τις συνθήκες που νομίζει πως τον ωφελούν, αλλά κατ’ ουσίαν καταστρέφει το περιβάλλον του πλανήτη που τον φιλοξενεί και του παρέχει τα φυσικά μέσα γιά να ζει. Δείτε τους χώρους που ζούμε πλέον, τις πυκνοκατοικημένες και πυκνοδομημένες πόλεις, στις οποίες έχουμε εγκλεισθεί γιά να υπηρετήσουμε σύστημα διαβίωσης  το οποίο ουδεμίαν έχει σχέση με την ζωή γιά την οποία είμεθα προορισμένοι από τον Θεό. Εάν δε, εμείς που πιστεύουμε και αγαπάμε τον Χριστό, δεν είχαμε απεριόριστη εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον και δεν ζούσαμε εν Χριστώ, θα είχαμε αποκτήσει παθήματα που προέρχονται εξ αιτίας των βλαβερών συνθηκών του περιβάλλοντος. Όμως, επειδή αγαπήσαμε τον Χριστό, μας προστατεύει διά των Αγγέλων Του, που μας οδηγούν σε έναν σωστό τρόπο ζωής. Προστατευόμεθα από την μολυσμένη ατμόσφαιρα και διατροφή, αλλά και από τους κόπους εις τους οποίους υποβαλλόμεθα. Ο Θεός μας διατηρεί σώους, γεμάτους ψυχοσωματική ενέργεια και διάθεση να δημιουργήσουμε και να πράξουμε έργα αγαθά, να διακονήσουμε, και να προσφέρουμε υπηρεσία χρήσιμη και ωφέλιμη γιά την ανθρωπότητα, όπως μας έχει διδάξει ο Δημιουργός μας.

«Ετάκη» λοιπόν η γη, εξ αιτίας της απληστίας των ανθρώπων γιά απομύζηση πόρων που ικανοποιούν τις πρόσκαιρες υλικές ανάγκες του.

Και λέγει εν συνεχεία: «εγώ εστερέωσα τους στύλους αυτής». Δηλαδή, όσο και οι άνθρωποι να συντελούν στην «καύση» της γης, τούτη είναι στερωμένη από τον Θεό, και δεν πρόκειται ποτέ να ολοκληρωθεί  η καταστροφή της. Τι σημαίνει τούτο; Πως δεν θα εξαφανισθεί ούτε την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας; Όχι! Θα εξαφανισθεί!

Τι λέγει διά τούτο ο Απόστολος Πέτρος στην Καινή Διαθήκη; (Επιστολή Β’ Κεφ. 3^ο): «...την παρουσίαν της του Θεού ημέρας, δι’ ην ουρανοί πυρούμενοι λυθήσονται και στοιχεία καυσούμενα τήκεται! Καινούς δε ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα αυτού προσδοκώμεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί».

Σύμφωνα με τον Απόστολο Πέτρο, την γη θα την δούμε καινούρια εκεί που θα πάμε, χωρίς τις καταστροφές του άπληστου ανθρώπου, χωρίς αρρώστιες, ανθρώπινες κακίες. Θα είναι μία γη πεντακάθαρη, πανέμορφη όπως επλάσθη σύμφωνα με την Δημιουργία του Θεού, και γεμάτη δικαιοσύνη, αγάπη, ευτυχία. Με μία λέξη, θα είναι Παράδεισος!

Συνεχίζει ο Δαυΐδ: «είπα τοις παρανομούσι, μη παρανομείτε, και τοις αμαρτάνουσι, μη υψούτε κέρας». Ο Δαυΐδ, αναγνωρίζοντας όλα τα θαυμαστά που έχει ετοιμάσει ο Θεός στον άνθρωπο, επί της γης, και εις τον ουρανό μελλοντικά, παρακαλεί τους ανθρώπους να μετανοούν τώρα! Να μην παρανομούν, να μην αμαρτάνουν τώρα! Είναι τεράστιο το όφελος της ψυχής, η οποία βοηθείται τώρα, επί της γης, όταν μετανοεί, φεύγοντας από τον δρόμο της ανομίας. Τόσο σπουδαίο είναι να φύγει ξεφύγει μία ψυχή από την αμαρτία, ώστε, λέγει η Καινή Διαθήκη, πως γίνεται μεγάλη χαρά εις τους ουρανούς, όταν ένας άνθρωπος μετανοεί. Όμως, «μετανοώ» σημαίνει πως «αλλάζω άρδην στάση ζωής», και όχι να προφασισθώ πως επανήλθα στον ορθό δρόμο με κάποια τυπικά λόγια σε έναν ιερέα. Όταν μετανοήσουμε και λάβουμε συγχώρηση, πρέπει ν’ αποφασίσουμε πως θα ζήσουμε σε μία νέα, εν Χριστώ ζωή. Μία ζωή, κατά την οποία θα έχουμε καλή την προαίρεση απέναντι σε οποιονδήποτε άνθρωπο, ακόμη και στον εχθρό μας, μία ζωή κατά την οποία θα δίναμε ευχαρίστως τροφή και νερό σ’ εκείνον που θα είχε φονεύσει το παιδί μας. Το ίδιο δεν έκανε ο Χριστός επί της γης; Δεν ανέστησε νεκρούς; Δεν εθεράπευσε αρρώστους; Δεν έδωσε μάτια στους τυφλούς; Σε ποιούς; Σε αυτούς οι οποίοι τελικώς τον εσταύρωσαν! Εκεί είναι η αληθινή αγάπη! Εκεί είναι ο Χριστός! Δεν βρίσκεται στην σχέση ανταπόδοσης «σε αγαπώ επειδή με αγαπάς και σε μισώ επειδή δεν αγαπάς εμένα».

Η αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο αποτελεί την τέλεια αγάπη. Δεν εξαφανίζεται από την εχθρική στάση αυτού που την δέχεται, αλλά είναι πάντα αμείωτη, με προσφορά ακόμη και προς τον εχθρό. Τούτη την αγάπη πρέπει να επιδιώκουμε. Προς αυτήν μας οδηγεί και ο προφήτης Δαυΐδ. Όμως, γιά να φθάσουμε εκεί, πρέπει να λάβουμε την γενναίαν απόφαση να χαλιναγωγήσουμε το «εγώ» μας, όπως μας λέγει: «μη επαίρετε εις ύψος το κέρας υμών και μη λαλείτε κατά του Θεού αδικίαν». Δηλαδή, το μόνο πράγμα που αποτελεί αδικία κατά του Θεού, είναι ο εγωϊσμός του ανθρώπου. Διότι, όταν ο άνθρωπος περικλείεται στο «εγώ» του, τότε παραβιάζει τις εντολές του Θεού και είναι έτοιμος να πράξει οποιοδήποτε κακό, προκειμένου να το ικανοποιήσει. Τότε, ο εγωϊσμός του φθάνει μέχρι τον θρόνο του Θεού, όπως τον άγγιξε ο εωσφόρος! Γι’ αυτό, ο Θεός και τον έριξε κάτω εις την γη.

Λέγει εν συνεχεία ο Δαυΐδ γιά να πείσει τους ανθρώπους να μετανοήσουν, διότι δεν θα ξεφύγουν από την Κρίση του Θεού: «ότι ούτε εξ εξόδων, ούτε εκ δυσμών ούτε από ερήμων ορέων». Ήτοι, δεν θα καταφέρετε να ξεφύγετε από το μάτι του Θεού, είτε από οποιαδήποτε έξοδο νομίζετε, ούτε σήραγγα, ούτε στα έρημα βουνά.

Και αιτιολογώντας ο Δαυΐδ, λέγει: «ότι ο Θεός Κριτής εστί, τούτον ταπεινοί και τούτον υψοί». Ήτοι, ο Θεός θα κάμνει την τελική Κρίση όταν Εκείνος αποφασίσει, αλλά πέραν από τις ενδιάμεσες Κρίσεις που προανέφερα (όταν ταπεινώνει εκείνους που εξυψώνουν υπέρμετρα τον εαυτό τους), υψώνει τους ταπεινούς! Τούτο γίνεται κατ’ εξοχήν σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, στον Ουρανό! Εκεί, ο ταπεινός της γης προγεύεται την υπερύψωσή του, ενώ ο εγωϊστής της γης προγεύεται την αιώνια καταδίκη του! Τούτο σημαίνει η -γνωστή σε όλους μας- φράσις στο, Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον Κεφ. 23: «όστις υψώσει εαυτόν ταπεινωθήσεται, και όστις ταπεινώσει εαυτόν υψωθήσεται» .

Παρατηρούμε πως ο Δαυΐδ φροντίζει να προετοιμάζει τους ανθρώπους κατά την επίγειο ζωή: «Εδώ, στην γη θα μετανοήσετε! Όσον ευρίσκεσθε επί της γης πρέπει να αποφασίσετε την απόσχισή σας από την αμαρτία!». Και τούτο μας το λέγει ο Χριστός εις την Καινή Διαθήκη, με λόγια αγάπης, τόσης που δεν μπορεί να την συλλάβει ανθρώπινος νους, εις το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, Κεφ 3: «Ούτως γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». Βλέπετε τι έκανε ο Θεός; Έστειλε τον υιόν Του, τον μονογενή! Γιά να μας αγκαλιάσει με την αγάπη του, να πιστεύσωμεν εις Αυτόν και να κερδίσουμε την αιώνιον ζωή! Διότι ο ίδιος ο Χριστός είναι η αιώνιος ζωή!

Ο Χριστός είπε «εγώ είμαι η αλήθεια, εγώ είμαι η οδός, εγώ είμαι η ζωη», καθώς και «όποιος κοινωνεί το σώμα και το αίμα μου, θα έχει ζωήν αιώνιον, κι εγώ θα τον αναστήσω την τελευταίαν ημέρα». Βλέπετε τι κάνει ο Χρίστός γιά μας, όσο ευρισκόμεθα επί της γης; Με μία προϋπόθεσιν όμως: Να τον πιστεύσωμε! Τι σημαίνει πίστις εις τον Χριστό και είσοδός μας εις την αιώνιο ζωή;

Κατ’ αρχήν, προηγείται η μετάνοια, η οποία αποτελεί το πρώτο μας βήμα της πίστεώς μας προς τον Χριστό. Ούτως, μετανοούμε, λαμβάνουμε την συγχώρηση από τον Χριστό, και εις το εξής φροντίζουμε να περιπατούμε κάτω από τον φωτεινό δρόμο της διδασκαλίας του Χριστού. Αυτό σημαίνει αληθινή πίστις προς τον Χριστό. Το ν’ απαγγέλουμε μηχανικά το «πιστεύω εις έναν Θεό» δεν σημαίνει τίποτα! Το ζητούμενο είναι ν’ αλλάξεις ποιότητα ζωής!

Ακούστε τώρα, πως εκφράζει ο Θεός την αγάπη Του προς τον άνθρωπο, ως συνέχεια όσων προελέχθησαν: «ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού». Ήτοι, δεν απέστειλεν ο Ουράνιος Πατέρας τον υιόν Του, τον Κύριο ημών Ιησούν Χριστόν διά να κρίνη τον κόσμον, αλλά διά να σωθεί ο κόσμος διά της πίστεως εις τον υιόν του. Τι σημαίνει τούτο; Πως όσον ευρισκόμεθα επί της γης, δεν μας κρίνει ο Κύριος, αλλά μας δίνει διαρκώς ευκαιρίες γιά να σώσουμε την ψυχή μας.

Σας αναφέρω μία ιστορία δύο φίλων που είχαν τελειώσει το σχολείο, και ο ένας είχε ακολουθήσει τη νομική επιστήμη, ενώ ο άλλος, δεν είχε σπουδάσει. Ο πρώτος εσπούδαζε, ενώ ο δεύτερος ζούσε ανέμελη ζωή. Μίαν ημέρα επήγαν να κολυμπήσουν στον, παρακείμενο της πόλης των, ποταμό. Κάποια στιγμή, ο δεύτερος εγκλωβίσθηκε στα βρύα του βυθού του ποταμού και πνιγόταν. Ο, σπουδάζων φίλος του, προσπάθησε με πολύ κόπο και κίνδυνο, και κατάφερε να τον σώσει. Έπειτα από πολλά χρόνια, ο νομικός έτυχεν ως πρόεδρος δικαστηρίου σε μία δίκη όπου κατηγορούμενος ήταν ο φίλος του. Μόλις είδε ο κατηγορούμενος τον δικαστή και φίλο του, του εζήτησε να δείξει έλεος, στο όνομα της παλαιάς φιλίας των. Κι εκείνος του είπε: «Τότε που σ’ έσωσα, ήμουν φίλος σου. Τώρα όμως, είμαι ο κριτής σου και πρέπει να πράξω δίκαια».

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Κύριό μας. Τώρα που ευρισκόμεθα επί της γής, ο Χριστός είναι ο φίλος, προστάτης  και σωτήρας μας, αλλά όταν έλθει η ύστατη ημέρα, θα είναι ο Κριτής μας. Τότε δεν θα μπορούμε να Του πούμε: «Χριστέ μου, δεν ήμασταν φίλοι επί της γης, δεν ερχόμασταν στην εκκλησία Σου, δεν κοινωνούσαμε τ’ άχραντα Μυστήριά Σου, δεν ανάβαμε κεριά, δεν φέρναμε τα πρόσφορά μας;».

Και τότε θα μας πει: «Τότε σας βοηθούσα γιά την σωτηρία σας. Σήμερα πρέπει να σας κρίνω γιά τις ουσιαστικές πράξεις σας! Οι υποκριτικές τυπικότητες προς εμένα είναι άχρηστες και δεν σας σώζουν, αν δεν αποτελούν απότοκο μίας, εν Χριστώ ζωής!».

Έχομε και μία παραβολή του Κυρίου, όπου λέγει: «Εκείνη την ημέρα θα έλθουν πολλοί, οι οποίοι θα μου κτυπήσουν την πόρτα γιά να τους ανοίξω τον Ουρανό, και τότε θα τους πω: Απέλθετε απ’ εμού οι ποιήσαντες την ανομία, την αδικία».

Ας το προσέξουμε ιδιαίτερα αδέλφια μου. Διότι, σίγουρα, η μελλοντική Κρίσις κατά την Δευτέρα Παρουσία, θα είναι αληθέστερη των στιγμών που ζούμε τώρα! Γι’ αυτό μας παροτρύνει ο Δαυΐδ, να πάρουμε την γενναία απόφαση να φύγουμε από τον δρόμο της κακίας, της αδικίας, του φθόνου, του θυμού, του εγωϊσμού, της φιλοδοξίας, της αδιαφορίας γιά τον συνάνθρωπο. Συναισθήματα, λογισμοί και πράξεις που βασανίζουν ουσιαστικά τον ίδιο τον εαυτό μας, και δεν μας αφήνουν να νοιώσουμε ευτυχία, γαλήνη και αγάπη. Τούτοι οι λογισμοί δεν ταιριάζουν σε έναν χριστιανό. Δεν πρέπει να σκεπτόμεθα αν μας ωφέλησε ο άλλος, εις ανταπόδοσιν της δικιάς μας ωφέλειας, αν μας αδίκησε ή μας συκοφάντησε. Πάντα, πρέπει να έχουμε καλή την προαίρεση γιά τον κάθε άνθρωπο.

Συνεχίζοντας ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, λέγει: «ο πιστεύων εις Αυτόν ου κρίνεται». Εκείνος που πιστεύει στον Χριστό, κατ’ ουσίαν, έχει λάβει την απόφαση να σηκώνει αγόγγυστα τον σταυρό της ζωής και να Τον ακολουθεί με χαμόγελο κι εμπιστοσύνη. Αντίθετα, ο ενστερνισμός του κακού χαρακτήρα και πράξεων, η ματαιοδοξία και επιδίωξη άνομων ανέσεων, δεν είναι σήκωμα σταυρού. Δεν ακολουθούμε τον Χριστό, αλλά τον εγωϊστή εαυτό μας και φροντίζουμε γιά την καλοπέρασή μας, χωρίς αγάπη και προσφορά προς τον συνάνθρωπο.

Αποτελεί απόδειξη της πίστεώς μας όταν δεχόμεθα με χαμόγελο και καρτερικότητα τα παθήματα της ζωής, και συνεχίζουμε να πράττουμε το καλό, παρά τις αντιξοότητες και τους πειρασμούς. Αποτελεί απόδειξη αγάπης προς τον Χριστό.

Και λέγει εν συνεχεία: «ο δε μη πιστεύων ήδη κέκριται». Δηλαδή, εκείνος που δεν πιστεύει, ήδη έχει κριθεί ενώ ευρίσκεται ακόμη στην γη! Τι σημαίνει αυτό;

Θα σας πω ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε πως κάποιος έπραξε έναν φόνο, και φρόντισε να μην γίνει αντιληπτή η πράξις του. Μήπως, όμως, δεν έχει καταδικασθεί από τον Θεό ο φόνος που διέπραξε; Όχι βέβαια! Η καταδίκη τον ακολουθεί από τώρα. Το ίδιο συμβαίνει και με όσους δεν πιστεύουν αληθινά εις τον Χριστό. Όποιος δεν Τον πιστεύει, είναι σαν να φονεύει την ψυχή του. Και ακόμη, είναι αυτοκατάκριτος. Δηλαδή, έχει αποφασίσει ο ίδιος γιά την αιώνιο καταδίκη του, χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει!

Αμήν...

2011-008 Προφήτης Ηλίας, η κρηπίς των προφητών

Προφήτης Ηλίας, η κρηπίς των προφητών

Ο δυνατότερος των προφητών ήταν ο προφήτης Ηλίας. «Ηλίας» σημαίνει «Θεός ισχυρός», διότι ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη έχει και την ονομασία «Ηλί». Όταν ο χριστός ήταν επάνω στον σταυρό, λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα, είπε: «Ηλί, Ηλί, λεμά σαβαχθανί;», δηλαδή, «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;». Τούτα δεν ήταν λόγια εκπορευόμενα από την Θεϊκή φύση του Χριστού, αλλά από την ανθρώπινη φύση Του. Στον σταυρό δεν εκαρφώθη ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος. Αυτό αποδεικνύει πως ο Χριστός ήταν ο τέλειος Θεός, και παράλληλα ο τέλειος άνθρωπος.

Όσο βρισκόταν στην γη ο προφήτης Ηλίας, ήλεγχε διαρκώς και αυστηρώς τους ασεβείς στο Ισραήλ. Εις εξ αυτών ήταν και ο βασιλιάς Αχαάβ με την σύζυγό του Ιεζάβελ, οι οποίοι επίστευαν πως βρίσκονται στον σωστό δρόμο του Θεού, ενώ ουσιαστικά ήσαν ειδωλολάτρες, περιστοιχιζόμενοι επίσης από ειδωλολατρικούς ιερείς.

Κατά το παρελθόν, κατόπιν προσευχής του προφήτου Ηλία, είχε εγκύψει ανομβρία  στο Ισραήλ, διαρκείας τριών και ημίσεως ετών. Όταν επροσευχήθη γιά το αντίθετο, επανήλθεν ο όμβρος!

Μίαν ημέρα, ο Αχαάβ εκάλεσε τον προφήτη Ηλία, γιά να του αποδείξει πως ο δικός του Θεός ήταν αληθινός. Προς τούτο, ετέλεσε σε ένα βουνό μία θυσία, τη παρουσία 450 ειδωλολατρών ιερέων και του προφήτου Ηλία. Οι ειδωλολάτρες ιερείς προσευχήθησαν γιά να έλθει πυρ και να καύσει τον θυσιαζόμενο μόσχο. Δυστυχώς γι’ αυτούς, καμμία φωτιά δεν επροκλήθη. Όταν όμως επροσευχήθη ο προφήτης Ηλίας, μία φωτιά επέπεσε επί τον μόσχον και τον έκαυσε! Ο Αχαάβ προσεβλήθη, οι ιερείς του εντράπησαν, αλλά και εδώθη η Θεία δύναμις στον προφήτη Ηλία να φονεύσει τους 450 ειδωλολάτρες ιερείς! Ο Θεός κατέστησε τον Ηλία ως κορωνίδα των προφητών.

Ο Αχαάβ εξοργίσθη με την σφαγή των ιερέων του, και κατεδίωξε τον προφήτη Ηλία. Δυστυχως, τοιουτοτρόπως ενεργούν πάντα, από τότε μέχρι σήμερον, όσοι δεν έχουν μέσα τους τον Θεό. Καταδιώκουν αγρίως όσους πιστεύουν στον Κύριο.

Απέστειλε, λοιπόν, δύο γυμνασμένους αξιωματικούς στο όρος που είχε καταφύγει ο προφήτης, γιά να τον φονεύσουν. Όμως, όταν τον επλησίασαν, επέπεσεν επ’ αυτών μία φωτιά εξ ουρανού και τους κατέκαυσε!

Ο προφήτης Ηλίας ετρέφετο στο όρος που είχε καταφύγει απ΄έναν κόρακα, ο οποίος του έφερνε κρέας, άρτο και νερό. Τελικώς, ο Θεός αξίωσε τον προφήτη Ηλία ν’ αλέθει μαζί με το σώμα του στον ουρανό, και να βρίσκεται σήμερον εκεί με το ανθρώπινό του σώμα! Πως έγινε τούτο; Όπως έγινε και με το σώμα του Κυρίου Ιησού Χριστού!

Το σώμα του Χριστού, όσο βρισκόταν επάνω στον σταυρό, ήταν ένα ανθρώπινο σώμα. Το κατέβασαν, το εμύρωσαν, το ενταφίασαν, αλλά, ένα πρωΐ, όταν επήγαν και πάλι να το περιποιηθούν, το σώμα δεν υπήρχε! Είχεν εξέλθει του μνήματος, διότι είχε θεοποιηθεί, είχε πνευματοποιηθεί. Με τον ίδιο τρόπο είχε θεοποιηθεί και το σώμα του προφήτου Ηλία!

Το απολυτίκιό του τον αναφέρει ως «ένσαρκον Άγγελο». Πράγματι, ο προφήτης Ηλίας, αν και άνθρωπος, αξιώθηκε ν’ αποκτήσει την αθανασία των Αγγέλων, και είναι μαζί τους εις τον ουρανό. Το απολυτίκιό του, τον αναφέρει επίσης ως «κρηπίς  (στήριγμα) των προφητών». Πράγματι, ο Ηλίας υπήρξεν ο ισχυρότερος των προφητών. Τούτο το εγνώριζαν πολύ καλώς οι Εβραίοι. Μάλιστα, όταν ήλθεν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος εις την γη και τους εξομολογούσε στον Ιορδάνη ποταμό, οι Εβραίοι έλεγαν πως επανήλθε στην γη ο προφήτης Ηλίας

Το Ευαγγέλιο, διά στόματος του Χριστού μας, διευκρινίζει οτι ο Ιωάννης δεν απετέλεσε την επάνοδο του Ηλία, αλλά ήλθε στη γη «εν δυνάμει του προφήτου Ηλιού», δηλαδή, με την δύναμη του προφήτου Ηλία!

Οπως ξέρουμε, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν ο τελευταίος των μεγάλων προφητών που είχε προείπει γιά τον Χριστό. Και μάλιστα, ο Χριστός είπε πως δεν πρόκειται να γεννηθεί τόσο μεγάλος προφήτης. Όμως, ήλθε με την δύναμη του προφήτου Ηλιού.

Και αναφέρεται εν συνεχεία στο απολυτίκιο: «ο δεύτερος πρόδρομος της παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος». Γιατί αναγράφεται ο Ηλίας ως δεύτερος στο απολυτίκιο; Διότι πρώτος ήταν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Δεύτερος πρόδρομος της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού θα είναι ο Ηλίας! Θα έλθει, λοιπόν, πριν από τον Χριστό, κατά την Δευτέρα Παρουσία.

Γράφεται εν συνεχεία: «άνωθεν καταπέμψας Ελισαίω την χάριν». Όπως ανέβαινε στον ουρανό με το άρμα ο Ηλίας, πέταξε την προβιά του, την οποία είχεν ως ένδυμα, προς τον Ελισαίο, τον μαθητή του, κάμνοντάς τον διάδοχό του. Ενδεδυμένος με την προβιά του Ηλία, ο Ελισαίος άρχισε να κάμνει με την σειρά του θεραπευτικά θαύματα. («νόσους αποδιώκει και λεπρούς καθαρίζει») όπως και ο δάσκαλός του.

Ο προφήτης Ηλίας είχε θεραπεύσει τον υιό της χήρας, η οποία τον φιλοξενούσε και συντηρούσε μαγειρεύοντάς του λαδόπιττες, και της οποίας, ούτε το λιγοστό αλεύρι, ούτε το λιγοστό λάδι εξέλειπαν, διότι αναπληρώνοντο με θαυματουργό τρόπο. Όταν κάποτε, λοπόν, ο υιός της έπεσε και υπέστη θανάσιμη κρανιο-εγκεφαλική κάκωση, ο προφήτης Ηλίας το πήρε στην αγκαλιά του, το ενεφύσησε και το ανέστησε.

«διό και τις τιμώσιν αυτόν, βρύει ιάματα». Δηλαδή, γιά όσους τιμούν τον προφήτη Ηλία, τους θεραπεύει, όχι μόνον σωματικά, αλλά και ψυχικά, ως εις εκ των θαυματουργών Αγίων του Κυρίου.

Μεγάλη η Χάρις Του.

2011-007 Η Χάρις της Παναγίας σύμμαχός μας

Η Χάρις της Παναγίας σύμμαχός μας

Σήμερα, με την Χάρη του Θεού και την αγάπη σας, θα συνεχίσουμε την μελέτη των ψαλμών του Δαυΐδ. Μη νομίζετε πως ό,τι δίνει ο Θεός εδώ έγκειται στο ότι ο ομιλών έχει κάποιο προσόν. Η αγάπη σας είναι που κάνει τον Κύριο να δίνει στον ομιλούντα ό,τι είναι ωφέλιμο γιά τις ψυχές όλων μας. Και αυτό γίνεται διότι το κήρυγμα τούτο είναι ανιδιοτελές, είναι ένα κήρυγμα αγάπης, στο οποίο συμμετέχουμε όλοι με την καρδιά μας.

Θ’ αναφερθούμε λοιπόν σήμερα, στον 73^ο Ψαλμό του Δαυΐδ, και συγκεκριμένα στην επιθυμία του Δαυΐδ να δώσει ένα τέλος σε όσους είναι εναντίον του Θεού. Και τούτο συμβαίνει και σήμερον, στην εποχή μας. Συναντούμε πολλούς αδελφούς χριστιανούς, οι οποίοι περιμένουν το χέρι του Θεού. Διότι, στην κατάσταση που έχουμε περιέλθει, δεν υπάρχει περίπτωση να μας αποκαταστήσει άνθρωπος! Μόνον ο Θεός πλέον μπορεί να πράξει τούτο!

Διαβάζω λοιπόν: «έως πότε, ο Θεός, ονειδιεί ο εχθρός, παροξυνεί ο υπεναντίας το όνομά σου εις τέλος;». Δηλαδή, «ως πότε Θεέ μου θ’ ανέχεσαι αυτούς οι οποίοι κοροϊδεύουν τ’ όνομά σου και σε υποτιμούν μέσα στον κόσμο;»

Βλέπετε πως και ο Δαυΐδ, ως άνθρωπος, θέλει το συντομότερο να δίνει λύση ο Θεός σε αντίξοες συνθήκες. Όμως, ο Θεός γνωρίζει πότε θα επέμβει και θα δώσει την λύση. Τουτέστιν, γνωρίζει το πότε θα πάρουν τέλος οι θλίψεις και οι στενάχωρες καταστάσεις που υφιστάμεθα. Πότε θα γίνει αυτό; Όταν ο Θεός δει πως πολλοί έχουν προβληματισθεί εξ αιτίας τούτων των δυστυχών γεγονότων, κινδύνων, ελλείψεων, διαφθορών, τα οποία ένας συνετός και πιστός χριστιανός δεν μπορεί να τα βλέπει πλέον.

Συνεχίζω: «ίνα τι αποστρέφεις την χείρα σου και την δεξιάν σου εκ μέσου του κόλπου σου εις τέλος;» Δηλαδή, «Θεέ μου, πότε, επί τέλους, θα βγάλεις την δεξιά σου από την αγκάλη σου;»

Εννοώντας εν συνεχεία: «...γιά ν’ αποδώσεις δικαιοσύνη στον κόσμο και να τιμωρήσεις εκείνους που δημιουργούν τις καταστάσεις αυτές και οδηγούν τον κόσμο στην δυστυχία και στην απελπισία, και ν’ ανακουφίσεις όσους περιμένουν την παρέμβασή σου;»

Γιά να κατανοήσουμε ποιόν Θεόν παρακαλεί ο Δαυΐδ, μας αναφέρει ορισμένα γεγονότα, κατά τα οποία ο Θεός εφανέρωσε την παντοδυναμία Του: «ο δέ Θεός βασιλεύς ημών πρό αιώνων, ειργάσατο σωτηρίαν εν μέσω τής γής». Δηλαδή, ενώ εμείς αδημονούμε γιά το πότε θα μας σώσει ο Θεός από τα υπάρχοντα –και επερχόμενα- δεινά, ο Δαυΐδ μας λέγει πως ο Θεός έχει προσχεδιάσει την σωτηρία μας. Από τότε που υπάρχουμε στην γη, ο Θεός έχει ένα σχέδιο σωτηρίας γιά τον καθένα μας! Και τούτο, το έχει διαβλέψει ο Δαυΐδ, διότι βλέπει και στην δική του την ζωή να εξελίσσεται ένα σχέδιο σωτηρίας της ψυχής του.

Εν συνεχεία, μας αναφέρει ορισμένα περιστατικά, τα οποία δείχνουν πως πράγματι ο Θεός είναι παντοδύναμος, και το έχει αποδείξει με γεγονότα: «σύ εκραταίωσας έν τη δυνάμει σου τήν θάλασσαν, σύ συνέτριψας τάς κεφαλάς τών δρακόντων επί του ύδατος». Όταν οι Εβραίοι έφυγαν από την Αίγυπτο, ο Φαραώ απέστειλε τα στρατεύματά του γιά να τους αναγκάσει να επιστρέψουν. Όμως, ενώ ευρέθησαν μπροστά στην Ερυθρά Θάλασσα, οι μεν Εβραίοι επέρασαν όταν ο Θεός άνοιξε τα ύδατα δημιουργώντας διάδρομο, οι δε στρατιώτες του Φαραώ επνίγησαν όταν αποπειράθησαν να τον περάσουν με τ’ άρματά τους, διότι ο διάδρομος έκλεισε γιά τους «δράκοντές» του. Πράγματι, γιά τους Εβραίους, οι Αιγύπτιοι ήσαν «δράκοντες».

Όπως και σήμερα, υπάρχουν ορισμένοι «δράκοντες», οι οποίοι κατέχουν μεγάλες θέσεις, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, κατασπαράζοντας τους απλούς ανθρώπους, και αντιστοίχως, τους απλούς λαούς του κόσμου τούτου. Την εποχή εκείνη, τούτο γινόταν εκ μέρους του Φαραώ και των Αιγυπτίων, εναντίον των Εβραίων. Τους είχαν ως είλωτες, τους φόρτωναν πλίνθους, για να κτίζουν σπίτια, δίνοντάς τους ένα κομμάτι ψωμί και λιγοστά τρόφιμα. Οι Εβραίοι είχαν τόσο πολύ απελπισθεί, ώστε παρακαλούσαν νυχθημερόν τον Θεό, διά του Μωϋσέως, να τους ελευθερώσει. Και πράγματι, ο Θεός τους ελευθέρωσε. Και όχι μόνον, αλλ’ ανταπέδωσε στον Φαραώ την τυραννία του.

Ο βαθμός της σκληρότητος του Φαραώ ήταν τέτοιος, ώστε και όταν ακόμη ο Μωϋσής έκανε θαύματα για να πιστεύσει ο Φαραώ και να τους αφήσει να φύγουν, εκείνος εκάλεσε δικούς του μάγους γιά να κάνουν τα ίδια θαύματα. Τελικά, το μεγάλο θαύμα ήταν, όταν ο Θεός έστειλε έναν άγγελό Του, και έκανε τα  μικρά τέκνα των Αιγυπτίων, βρέφη και νήπια, να πεθάνουν όλα την ίδια νύκτα, χωρίς να βλάψει τα μικρά Εβραιόπουλα. Τούτο υποχρέωσε τον Φαραώ να επιτρέψει στους Εβραίους να εξέλθουν της Αιγύπτου. Εν τούτοις, ως σκληρόκαρδος που ήταν, μετανόησε και απέστειλε τα στρατεύματά του να τους φέρουν πίσω, με αποτέλεσμα, τούτα να καταπνιγούν στα ύδατα της Ερυθράς Θάλασσας.

Όμως, ο θεός ετιμώρησε και τον ίδιο τον Φαραώ, όπως αναφέρει ο Δαυΐδ: «συ συνέθλασας την κεφαλήν του δράκοντος, έδωκας αυτόν βρώμα λαοίς τοις Αιθίοψι». Όταν εκαταστράφησαν τα στρατεύματα του Φαραώ στην Ερυθρά Θάλασσα, ο Αιγύπτιος τύραννος απέμεινε ανυπεράσπιστος, με αποτέλεσμα να επιδράμουν οι Αιθίοπες στην χώρα του, συλλαμβάνοντας και βασανίζοντας τον ίδιο και τον λαό του. Με αυτόν τον τρόπο ετιμώρησεν ο Θεός τον Φαραώ, δεικνύοντας πως Εκείνος και μόνον, είναι ο αληθινός Θεός.

Εν συνεχεία λέγει: «συ διέρρηξας πηγάς και χειμάρρους». Όταν οι Εβραίοι εδίψασαν στην έρημο κατά την μακράν πορεία τους, ο θεός διέταξε τον Μωϋσή να κτυπήσει με την ράβδο του έναν βράχο, γιά να αναβλύσει νερό. Όμως, ο Μωϋσής αμφέβαλε, και είπε στους συμπατριώτες του, πως θα κτυπήσει τον βράχο, και ίσως ο Θεός να στείλει νερό. Και μόνο γιά το «ίσως», ο Θεός του είπε: «Επειδή αμφέβαλες, εσύ δεν θα εισέλθεις εις την Αγίαν Γην». Πράγματι, όπως γνωρίζουμε, ο Μωϋσής δεν ευτύχησε να φθάσει στην Παλαιστίνη, αλλά εκοιμήθη πριν ολοκληρωθεί η πορεία των Εβραίων.

«συ εξήρανας ποταμούς». Όταν οι Εβραίοι ήσαν έτοιμοι να εισέλθουν στην Αγία Γη μέσω του Ιορδάνου ποταμού, ο θεός την εξήρανε αποσύροντας και πάλι τα ύδατα, γιά να φθάσουν στον προορισμό τους.

«ση εστίν η ημέρα, και ση εστίν η νυξ, συ κατηρτίσω φαύσιν και ήλιον». Δηλαδή: «Εσύ (παντοδύναμε Θεέ μου) δημιούργησες την ημέρα, τη νύκτα και το φως διά του ηλίου». Στο σύμπαν δεν υπάρχει μόνον ένας ήλιος, αλλά πολλοί, όπως πλανήτες, δορυφόροι, άπειρη ύλη και χωρόχρονος που εδημιούργησεν ο Θεός. Εάν μελετήσει κάποιος το σύμπαν, θα διαπιστώσει πως υπάρχει μία δημιουργία που δεν μπορεί να χωρέσει ο νους του. Μόνο διά της πίστεως θα νοιώσει πως ο Δημιουργός μας είναι παντοδύναμος, και με έναν Του Λόγο μπορεί να δημιουργήσει ή να καταργήσει τα σύμπαντα. Και αυτό θα γίνει κατά την Δευτέρα Παρουσία! Κατά την ημέρα της Κρίσεως!

Ακούστε το επόμενο εγκώμιο του Δαυΐδ γιά τον Θεό: «συ εποίησας πάντα τα ωραία της γης, θέρος και έαρ, συ έπλασας αυτά». Δηλαδή, εσύ εποίησες όλα τα ωραία υπάρχοντα στην γη, την άνοιξη και το θέρος.

Δυστυχώς, όμως αγαπητοί μου αδελφοί, ο κόσμος δεν τα σεβάσθηκε. Με τον εγωϊσμό και την φιλαργυρία του, τα στιγμάτισε, τα κατέστρεψε, με αποτέλεσμα να ζημιωθεί η ζωή του. Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος  και της λειτουργίας του, όπως η θάλασσα, η ατμόσφαιρα, οι εποχές και γενικότερα η οικολογική ισορροπία που είναι απαραίτητη γιά την ορθή εξέλιξη του φυσικού κόσμου, έχει ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση της ζωής του ανθρώπου, των ζώων και των φυτών, που ζουν και εξελίσσονται και άρρηκτα συνδεδεμένα σε μία σοφή αρμονία.

Οι άπληστοι και φιλόδοξοι άνθρωποι φαίνεται σαν να λέγουν προς τον Θεό, πως δεν τους αρέσει τούτη η φυσική τελειότητα. Ο Θεός δεν έχει ανταποδώσει προς το παρόν, και ουδείς γνωρίζει πότε θα το κάνει. Το λέγω, επειδή ο Θεός δεν αφήνει τίποτε ατιμώρητο. Εμείς δεν γνωρίζουμε τον χρόνο της τιμωρίας. Τι οφείλουμε να κάνουμε; Να σεβόμεθα όλα τούτα τα ωραία στην φύση, που ο Θεός μας εδώρισε, και να Τον παρακαλούμε να φωτίζει τους ανθρώπους να μην τα καταστρέφουν. Η προσευχή μας έχει μεγάλη δύναμη! Αντί να κατηγορούμε εκείνους που τα καταστρέφουν, πρέπει να προσευχόμεθα να τους φωτίσει ο Θεός να σταματήσουν κάθε καταστροφικό έργο προς την φυσική δημιουργία του Θεού.

Προς το τέλος τούτου του ψαλμού, ο Δαυΐδ παρακαλεί να κατανείμει ο Θεός το δίκαιον στους ανθρώπους: «μη επιλάθη της φωνής των ικετών σου. Η υπερηφανία των μισούντων σε ανέβη διά παντός». Δηλαδή: «Μην αδιαφορείς στην φωνή των πιστών ανθρώπων που σε ικετεύουν και προσεύχονται. Η υπέρμετρος υπερηφάνεια όσων σε μισούν πρέπει να σταματήσει, και να παύσουν να τυραννούν τους υπόλοιπους, ταπεινούς ανθρώπους».

Μέσα στην Καινή Διαθήκη υπάρχει ένας λόγος της Παναγίας μας, ο οποίος ξεκαθαρίζει το τι κάνει ο Θεός στους ταπεινούς που Τον πιστεύουν και Τον σέβονται, και γιά τους υπερήφανους, γιά τους οποίους, όπως λέγει και ο Δαυΐδ, η υπερηφάνειά τους έφθασε μέχρι τον ουρανό. Η Παναγία μας σπανίως έχει ομιλήσει, όμως, οι λόγοι της είναι συνετοί και ωφέλιμοι. Ας διαβάσουμε από το πρώτο Κεφάλαιο στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο: «και είπεν Μαριάμ, μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον». Ουσιαστικά λέγει αυτό που είπε και ο Δαυΐδ, δηλαδή: «Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου, πάντα εν σοφία εποίησας».

Όταν, λοιπόν, και μεις μεγαλύνουμε στην εκκλησία τον Κύριο με τα ίδια λόγια, προσθέτοντας «Τις Θεός Μέγας, φως ο Θεός ημών», λέγουμε και μεις ένα μεγαλυνάριο προς τον Θεό. Λοιπόν, η Παναγία εμεγάλυνε τον Κύριο με όλη της την ψυχή, διότι «ηγαλλίασεν το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου». Δηλαδή, μας αναφέρει πως επληρώθη ο εσωτερικός της κόσμος, επειδή κατάλαβε την σωτηρία που μας έδωσε ο Θεός μέσω της Παναγίας. Πράγματι, η Παναγία ήταν η αιτία της σωτηρίας μας! Εάν η Παναγία δεν ήταν η Κεχαριτωμένη μεταξύ των γυναικών, δεν θα υπήρχε σήμερον η σωτηρία των ψυχών μας! Επειδή όντως ήταν η Κεχαριτωμένη, και της άκρας ταπεινώσεως, γυναίκα, την επέλεξε ο Θεός γιά να λάβει σάρκαν από το σώμα της. Και όπως λέγει η Παναγία «ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης Αυτού, ιδού γαρ από του νυν μακαριούσιν με πάσαι αι γενεαί». Ο Θεός είδε την ταπεινοσύνη της Παναγίας, έλαβε από εκείνη σάρκα, και ως Θεός και άνθρωπος ενήργησε γιά την σωτηρία μας.

Προσέξτε πως η Παναγία λέγει ότι «από τώρα θα με μακαρίζουν όλες οι γενεές». Τι σημαίνει, ουσιαστικά, τούτο; Σημαίνει σεβασμός προς την Μητέρα του Χριστού, και ανάπαυση της ψυχής μας στο άκουσμα των ύμνων,  των παρακλήσεων, των χαιρετισμών και μεγαλυναρίων που αναφέρονται στην Παναγία. «Μεγάλυνον ψυχή μου την τιμιοτέραν και ενδοξοτέραν των άνω στρατευμάτων» λέγει η Εκκλησία μας.

Σκεφθείτε τους ανθρώπους, ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν και χριστιανοί που βρίζουν την Παναγία ή δεν δέχονται πως είναι άξια μακαρισμού και σεβασμού. Την υποβιβάζουν, διότι ο διάβολος είδε πως εκ της κοιλίας της εβγήκε Εκείνος που τον συνέτριψε. Έτσι λοιπόν, ο διάβολος βάζει τους ανθρώπους, ακόμη και εκείνους που πιστεύουν, να βρίζουν, σε κάθε ευκαιρία, την Παναγία. Είναι η ευκολότερη ύβρις που υπάρχει σήμερον.

Στη συνέχεια, η Παναγία αιτιολογεί γιατί οι επόμενες γενεές θα την μακαρίζουν: «ότι εποίησέν μοι μεγάλα ο Δυνατός, και Άγιον το όνομα Αυτού». Ο Θεός υπερύψωσε την Παναγία στο απώτερο μεγαλείο μεταξύ των γυναικών, καταστώντας την ως μέσον της σωτηρίας των ανθρώπων.

Έτσι, η Παναγία κατέχει ιδιαίτερη θέση μετά τον Θεόν, στις καρδιές των χριστιανών.

Οι αιρετικοί προσπαθούν να υποβιβάσουν, στα μάτια μας, την Παναγία, λέγοντες πως είναι απλώς μία γυναίκα, όπως όλες οι άλλες. Αν ήταν έτσι, θα εφωτίζετο από το Άγιο Πνεύμα και να μας πει «από του νυν μακαριούσιν με πάσαι αι γενεαί» και  «εποίησέν μοι μεγάλα ο Δυνατός»;

Και ακόμη, μην ξεχνάτε πως ο Χριστός μας την καθιέρωσεν επισήμως ως Μάνα μας! Μάνα των εκατομμυρίων χριστιανών! Και τούτο συνέβη κάτω από τον Σταυρό Του,  όταν είπε στον Ιωάννη, δείχνοντας την Παναγία,  «ιδού η Μήτηρ σου». Ο Ιωάννης εκπροσωπεί το σύνολο των χριστιανών, επομένως η Παναγία είναι η Μητέρα όλων όσων πιστεύουν στον Εσταυρωμένο! Ιδού, λοιπόν, γιατί οφείλομεν απεριόριστη εκτίμηση στην Παναγία, και ακόμη, να πιστεύομεν ακράδαντα πως η μεσιτεία της προς τον Υιόν της και Θεό μας, λαμβάνεται υπ’ όψιν από τον Κύριο. Επιφέρει αποτέλεσμα. Μη νομίζομε πως ομιλούντες στην Παναγία και όχι απ’ ευθείας προς τον Χριστό, δεν θα ακουσθεί η παράκλησή μας. Η Παναγία προσεύχεται με δάκρυα μπροστά στον Υιόν της, προκειμένου να γίνει αυτό που ωφελεί την ψυχή μας. Αμέτρητοι είναι οι ύμνοι της Εκκλησίας μας προς την Παναγία! Η Κεχαριτωμένη είναι εκείνη που μεσολαβεί γιά μας, προς τον Χριστό! Χωρίς την Παναγία δεν μπορούμε να εννοήσουμε την σωτηρία που μας έδωσε ο Χριστός! Γι’ αυτό, βλέπετε πως σε όλες τις εικόνες της Παναγίας, πλην ελαχίστων, κρατά στην αγκαλιά της τον Χριστό. Γιά να θυμώμαστε πως η Μητέρα όλων μας, είναι η δημιουργός αιτία της σωτηρίας μας.

Στην συνέχεια, λέγει η Παναγία: «και το έλεος Αυτού εις γενεάς και γενεάς τοις φοβουμένοις Αυτόν». Δηλαδή, όπως η Παναγία ελεήθηκε από τον Θεό διότι ήταν ταπεινή και Τον εσέβετο, έτσι και οι γενεές που θα τον σέβονται θα τύχουν του ελέους Του.

Η Παλαιά Διαθήκη, με το στόμα του Θεού, λέγει: «επί τίνα επιβλέψω ημί επί των πράων και ταπεινων;». Δηλαδή, «σε ποιόν θα ρίξω την ματιά μου, παρά μόνο στον ήσυχο και ταπεινό άνθρωπο;».

Αυτή ήταν η Παναγία! Η ήσυχη παρθένα, της οποίας η ταπείνωση την οδήγησε εις το να δεχθεί πως θα κυοφορούσε τον Χριστό χωρίς άνδρα! Τούτη, αδέλφια μου, είναι η άκρα ταπείνωση! Μία γυναίκα, η οποία θα επαρουσιάζετο κυοφορούσα, χωρίς να γνωρίζει ο κόσμος πως αυτό είχε συμβεί χωρίς άνδρα. Σκεφθείτε τι άσχημα πράγματα θα έλεγαν γιά την Παναγία! Θα εσκέφθοντο, με πόσους άνδρες είχε συνευρεθεί και από ποιόν θα είχε μείνει έγκυος. Και όμως, η Παναγία παρέβλεψε όλες τις κακές φήμες, γιά χάριν του Θείου θελήματος! Και έτσι, μέσω της Παναγίας έγινε το θέλημα του Θεού, ήτοι η σωτηρία των ανθρώπων διά του Θεανθρώπου, που έβγαλε μέσα από την γαστέρα της η Μητέρα όλων μας.

Έως εδώ, η Παναγία  μας παρέθεσε τ’ αποτελέσματα της ταπεινοφροσύνης των ανθρώπων. Στην συνέχεια, θα μας πει τι κάνει ο Θεός γιά εκείνους, των οποίων η υπερηφάνεια φθάνει έως τον ουρανό, όπως και μας προανέφερε ο Δαυΐδ: «καθείλεν δυνάστας από θρόνων και ύψωσεν ταπεινούς». Όταν ο Θεός βλέπει έναν αμετανόητο τύραννο, του οποίου ο εγωϊσμός φθάνει έως τον ουρανό και απαιτεί θύματα από τους απλούς και ταπεινούς ανθρώπους, έχει την δύναμη να τον καθαιρέσει εν μία νυκτί! Διαβάζοντας την ιστορία, θα δείτε πως στον κόσμο τούτο έλαμψαν πανίσχυρες αυτοκρατορίες, όπως των Βαβυλωνίων, των Ρωμαίων, του Αντιόχου, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Ναπολέοντος, του Χίτλερ. Και όμως, καμμία από τούτες τις πανίσχυρες αυτοκρατορίες δεν υπάρχει σήμερον, ούτε μνημονεύει πλέον ο σύγχρονος άνθρωπος τούτους τους δυνάστες με τις καλύτερες εντυπώσεις, ει μη μόνον γιά ιστορικούς λόγους. Διότι ενώ εκείνοι ενόμιζαν πως είχαν κατακτήσει τον κόσμο, ο Θεός, με το πάνσοφο σχέδιό του, τους καθήρεσεν αστραπιαίως, χωρίς ούτε αυτοί να το καταλάβουν!

Τελειώνοντας, η Παναγία μας κάμνει μίαν αντιπαράθεση απέναντι στους εγωϊστάς: «πεινώντας ενέπλησεν αγαθών και πλουτούντας εξαπέστειλεν κενούς». Δηλαδή, εκείνοι που πεινούν την δικαιοσύνη και το Θείον θέλημα, τους επλούτισε την ψυχή, ενώ εκείνους που ενόμιζαν πλούσιους τους εαυτούς των –ως έχοντες πλήθος υλικών αγαθών και εξουσίαν επί πολλών ανθρώπων- τους εξαπέστειλε με κενή, ρακένδυτη την ψυχή των.

Σε αυτό το σημείο, μου δίδεται η ευκαιρία να σας υπενθυμίσω τα λόγια που ακούγονται κατά την αρτοκλασία: «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού». Εδώ, νοούνται συγχρόνως τα πνευματικά και υλικά αγαθά.

Πολλοί, νομίζοντες πως είναι εξυπνότεροι των άλλων, αυτάρκεις και οικονομικά ισχυροί, εις το τέλος επτώχευσαν, ήτοι οι ψυχές των έφυγαν από τον κόσμο τούτο πτωχές και γυμνές. Όσοι δε εκζητούντες τον Κύριον, επιθυμούν να κάνουν το θέλημά Του, αγωνίζονται βαδίζοντας στον δρόμο της, εν Χριστώ ζωής, στο τέλος θα έχουν πλούτο ψυχής και χωρίς να τους λείψει υλικό αγαθό.

Μα, θα μου πείτε «όταν δεν έχω ψωμί να φάω, πως θα χορτασθώ;». Την απάντηση την έχει δώσει ο Κύριος, όταν τον επροκάλεσε ο πονηρός, λέγοντάς του: «αφού πεινάς, μετέτρεψε αυτή την πέτρα σε ψωμί γιά να το φας», του απήντησε: «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται ο άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι τω εκπορευομένω διά στόματος Θεού» (Δευτερονόμιον, Κεφ. 8). Δηλαδή, δεν ζει ο άνθρωπος μόνο με το ψωμί (τα υλικά αγαθά), αλλά με τον κάθε λόγο που εκπορεύεται από το στόμα του Θεού! Έχομεν αποδείξεις ανθρώπων που έζησαν στην έρημο και ετρέφοντο μόνο με ένα κομμάτι αντίδωρο, που τους έδιναν από ένα μοναστήρι, και με λίγο νερό που συνέλεγαν, του έκαναν κάποια πρόχειρη διήθηση και το έπιναν σταγόνα-σταγόνα. Και όμως, έφθασαν τα εκατό χρόνια ζωής! Αν δεν κάνω λάθος, ο Μέγας Αντώνιος τα ξεπέρασε!

Ιδού, λοιπόν, η απόδειξις: Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό και Τον εκζητεί σε κάθε βήμα της ζωής του, δεν θα του λείψουν ούτε τα πνευματικά, ούτε τα υλικά αγαθά. Εκείνο που εμποδίζει τον σύγχρονο άνθρωπο να εκζητεί τον Θεό, είναι οτι διέφθειρε τα πράγματα του Δημιουργού του. Έχει φθάσει στο σημείο να προσηλώνεται και ν’ αγκιστρώνεται τόσον πολύ στα κοσμικά πράγματα, ώστε έχει εκκοσμικεύσει ακόμη και τα Θεία Μυστήρια, και έχουν μεταβληθεί σε συγκεντρώσεις επίδειξης πλούτου, φαγοποσίας και κοινωνικής προβολής. Παράλληλα, έχει μετατρέψει τις εορτές σε εμπορικά πανηγύρια και γλέντια, χάνοντας το νόημα και το δίδαγμα που θέλει ο Κύριος να τους δίνουμε.

Και δεν είναι μόνον αυτό. Πολλοί φοβούνται να κοινωνήσουν, γιά να μην κολλήσουν κάποια ασθένεια. Πολλοί δεν εκκλησιάζονται, θεωρώντας πως δεν είναι απαραίτητο. Αντιθέτως δεν θα χάσουν τον χρόνο τους εντός της εκκλησίας, αλλά θα τον εκμεταλλευθούν σε κάποια κερδοφόρα δραστηριότητα.

Βλέπετε, λοιπόν, πως τα πάντα έχουν σε τέτοιον βαθμό εκκοσμικευθεί, ώστε να γινόμεθα εμείς οι ίδιοι εμπόδιο της παροχής των Θείων δωρεών. Διότι είναι δωρεά το να σε κρατεί ο Θεός χορτάτο, ενώ δεν τρως λαίμαργα. Είναι δωρεά του Θεού να είσαι ξύπνιος και γεμάτος ενέργεια, ενώ είσαι άϋπνος. Είναι δωρεά του Θεού να σε αξιώνει ν’ αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες με ηρεμία ψυχής.

Επιγραμματικά, εκείνο που μας εδίδαξαν, ως ανωτέρω, ο Δαυΐδ και η Παναγία, είναι να επιστρέψωμε σε μία ζωή ταπεινοφροσύνης, χωρίς να έχωμε την απαίτηση να πραγματοποιείται το οποιοδήποτε άπληστο υλικο-οικονομικό θέλημά μας.

Αλλά, να έχωμε αφεθεί κυριολεκτικά στα χέρια του Θεού, όπως είχε αφεθεί και η Παναγία. Όπως το τέλος της Παναγίας απετέλεσε πνευματική νίκη, έτσι πρέπει να προσπαθούμε να συμβεί και σε μας. Εάν αφοσιωθούμε εις τον Θεό και δεν έχομε φιλόδοξες, εγωϊστικές και άπληστες αξιώσεις, τότε τελικός νικητής θα είναι ο Χριστός, μαζί με μας! Διότι, ο Χριστός ποτέ δεν νικά μόνος Του, αλλά νικά μαζί μας! Γι’ αυτό είπε, να μην φοβόμαστε, αλλά να νοιώθουμε πως μπορούμε να βγούμε νικητές στον κόσμο τούτο, όπως Εκείνος τον ενίκησε. Τελικώς, τι σημαίνει τούτο; Πως μαζί με τον Χριστό μας, θα νικήσουμε τον κόσμο! Χωρίς τον Χριστό μας, είμεθα αδύναμοι, καταρρέοντες, ικανοί να φθάσωμε στην κατάθλιψη!

Γι’ αυτό λοιπόν, ας έχωμεν απεριόριστον εμπιστοσύνη εις τον Θεό, όπως μας Τον παρουσίασε ο Δαυΐδ, και κυρίως, σε Εκείνον που απέστειλεν ο Δημιουργός γιά την σωτηρία μας, δηλαδή τον Χριστό. Τούτο το εδήλωσε και ο ίδιος, όταν είπε: «Δεν ήλθα στον κόσμο τούτο γιά να τον κρίνω, αλλά γιά να σωθεί δι’ εμού».

Συνεπώς, σωτηρία μας είναι να πιστεύωμε στον Χριστό μας, να βαδίζωμε κάτω από το φως της διδασκαλίας Του, και όταν η διακονία μας είναι εν Χριστώ διακονία! Δηλαδή, προσφορά προς τον συνάνθρωπο, πνευματική και υλική, αλλά και μετα θυσιών.

Να μας αξιώσειν ο Κύριος, ο οποίος ως Παντοδύναμος έχει την δυνατότητα να μας μεταστρέψει και να φυτέψει εντός μας μία μόνιμη, καλή διάθεση πρός πάντας.

Αμήν...

2011-006 Περί πλάνης

Περί πλάνης

Επί τη ευκαιρία της ανακομιδής των λειψάνων του Ιωάννου Χρυσοστόμου, έχω μπροστά μου το απολυτίκιό του, που λέγει: «Η του στόματός σου καθ’ άπερ πυρσός, εκλάμψασα χάρις, την οικουμένην εφώτισεν».

Ο Ιωάννης λέγεται Χρυσόστομος επειδή από το στόμα του έβγαιναν «χρυσοί» λόγοι, και «χρυσοί» λόγοι είναι μόνον όσοι αφορούν στον Χριστό μας. Εάν το στόμα του ανθρώπου συνηθίσει να ομιλεί χριστιανικά, τότε τα λόγια του θα είναι «χρυσά».

Είναι τόσο δύσκολο, αλλ’ όμως, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος αφιερώθηκε αποκλειστικά και μόνο στο κήρυγμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Το ανέλυε τόσον ωραία, και το συνέδεε πολλές φορές με την Παλαιά Διαθήκη, και έτσι, όταν άκουγες τον λόγο του, αφοσιωνόσουν ολοκληρωτικά. Γι’ αυτό, τον ονόμασαν «Η του στόματός σου καθ’ άπερ πυρσός, εκλάμψασα χάρις», δηλαδή, όπως ένας πυρσός, όπως μία λαμπάδα μεγάλη όταν την ανάψεις φωτίζει, έτσι εφώτιζεν ο λόγος του Ιωάννου, όταν έβγαινε από το στόμα του. Μα έτσι δεν μας φωτίζει ο Λόγος του Θεού;

Είμαστε σ’ ένα σκοτάδι εσωτερικό, δηλαδή η ψυχή μας, κυριολεκτικά, μέσα στις ταλαιπωρίες της γης αυτής, αισθάνεται πως ζει στο σκοτάδι. Αλλά μόλις ακούει τον λόγο του Θεού, το σκοτάδι διαλύεται. Διότι, ο λόγος του Θεού είναι φως. Και όπου υπάρχει το φως, δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχει μαζί και το σκοτάδι. Γι’ αυτό, τουλάχιστον την ώρα που ακούμε το κήρυγμα σ’ αυτό τον ευλογημένο χώρο, η ψυχή και η διανοιά μας φωτίζεται.

Όμως, την Κυριακή που πέρασε θ’ ακούσαμε το Ευαγγέλιο να μας λέγει: «Υμείς εστέ το φως του κόσμου». Τι σημαίνει αυτό; Ότι το φως που παίρνουμε μέσα απ’ αυτούς τους ευλογημένους χώρους, θα πρέπει να το μεταδίδουμε και στους άλλους.

Αλλά πως μπορείς να το μεταδώσεις όταν δεν το βιώνεις;

Πρέπει πρώτα να το βιώνεις και μετά να το μεταδίδεις. Διότι αν μεταδίδεις το φως του Χριστού χωρίς να ζεις εσύ μέσα στο φως του, τότε δεν θα πείσεις τον άλλον. Ε, λοιπόν, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είχεν αποσυρθεί τελείως απ’ όλα τα εγκόσμια και αφοσιώθηκε μόνον στη μετάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού. Γι’ αυτό λέγει στη συνέχεια: «Αφιλαργυρία στο κόσμω θησαυρούς εναπέθετο, το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν».

Δεν ζήλεψε καθ’ όλου ούτε το χρήμα, ούτε την δόξα του κόσμου, αλλ’ ως αφιλάργυρος, εταπεινώθη μπροστά στον Χριστό και τους ανθρώπους, και ακριβώς με αυτήν την ταπείνωσή του, μας έδειξε και το πνευματικόν ύψος του Χριστιανού. Δι’ αυτό λέγει: «Το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν».

Ξέρετε, ο ταπεινός άνθρωπος φαίνεται στα μάτια των συνανθρώπων του ως «ποδοπατούμενος». Όμως, μέσα απ’ αυτή την ταπείνωση, ξεπηδά το πνευματικόν ύψος του ανθρώπου. Αλλά, το πνευματικόν ύψος δεν μπορεί να το διακρίνει ο κόσμος, ο οποίος είναι αδιαφορος απέναντι στα πνευματικά.

Γι’ αυτό λέγει στη συνέχεια: «Αλλά σοις λόγοις παιδεύων, Πάτερ Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τω λόγω Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών».

Τα λόγια σου, λέγει, μας διαπαιδαγωγούν. Και μαζί με αυτή την διαπαιδαγώγηση με την οποία σ’ ευχαριστούμε, να πρεσβεύεις τον Κύριο, για την σωτηρία μας. Για να σωθούν οι ψυχές μας.

Αν προσέξατε, λέγει: «Να πρεσβεύεις τω λόγω Χριστώ». Ο Χριστός έχει και την ονομασία «Λόγος του Θεού». Διότι πάντοτε όταν η Αγία Τριάδα ενεργούσε, τον λόγον είχεν ο Χριστός. Γι’ αυτό, το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, στο πρώτο Κεφάλαιο, λέγει: «Εν αρχή ην ο Λόγος». Από την αρχή ήταν ο Λόγος, δηλαδή ο Χριστός ήταν πάντοτε μαζί με τον Θεό.

Και λέγει παρακάτω: «και ο Λόγος σαρξ εγένετο». Εφόρεσε σάρκαν ο Χριστός. Και στην συνέχεια λέγει: «ο Λόγος είν’ εκείνος δι’ ου τα πάντα εγένετο» (διά του Λόγου έγιναν τα πάντα). Τι σημαίνει αυτό; Ότι κατά την Δημιουργία, έλεγεν ο Θεός και εγένετο. Είπεν ο Θεός «γενηθήτω φως» και εγένετο φως. Επομένως, αυτό το «είπεν» ανήκει στον Χριστό. Διότι ο Χριστός εκπροσωπεί τον Λόγο γιά ολόκληρη την Αγία Τριάδα. Το Πνεύμα το Άγιον είναι αυτό που φωτίζει τον άνθρωπο, και ο ουράνιος Πατέρας είναι αυτός που ελεεί τον άνθρωπο με το άπειρον έλεός του. Ενώ είναι τρία τα πρόσωπα εις ένα, το έργον είναι καταμερισμένο, για να μην υπάρχει σύγχυσις. Όπου υπάρχει σωστός καταμερισμός, δεν υπάρχει σύγχυσις.

Όμως, αν συγχύζεται σήμερα ο κόσμος, αν έχομε πολλές ταραγμένες ψυχές, αυτό οφείλεται στην πλάνη των πολλών ανθρώπων. Τι σημαίνει «πλάνη»; Ότι, αντί ο άνθρωπος ν’ ακολουθεί τον δρόμον του Θείου θελήματος, ακολουθεί τον δρόμο του ανθρωπίνου εγωϊσμού. Αυτό αποτελεί πλάνη. Διότι ο ανθρώπινος εγωϊσμός μπορεί να δημιουργήσει στην ζωή σου είδωλα. Και να πιστεύεις πως δεν είσαι ειδωλολάτρης, στην ουσία, στα μάτια του Θεού, λατρεύεις τα είδωλα. Το χρήμα, την πρόσκαιρη δόξα του κόσμου τούτου, και άλλα πολλά.

Να διαβάσουμε μέσ’ από την σοφία του Σολομώντος –και συγκεκριμένα από το εδάφιο 22 του Κεφ. ΙΔ’- αυτήν ακριβώς την πλάνη, και που σε καταντά: «Είτ’ ουκ ήρκεσε το πλανάσθαι περί την του Θεού γνώσιν, αλλά και μεγάλω ζώντες αγνοίας πολέμω τα τοσαύτα κακά ειρήνην προσαγορεύουσιν». Δηλαδή, δεν φθάνει που οι πολλοί άνθρωποι είναι πλανημένοι απέναντι στον Θεόν, διότι δεν θέλησαν ποτέ ν’ αποκτήσουν την γνώση γιά τον Θεόν, όπως επιθυμείτε εσείς που ακούτε αυτή την στιγμή τον Λόγο του Θεού, και οι άνθρωποι αυτοί ζουν μέσα σε συνεχή πόλεμο. Ξέρετε ποιός είναι αυτός ο πόλεμος; Η ανησυχία και η διατάραξη του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου. Η ψυχή βρίσκεται διαρκώς σ’ έναν εσωτερικό πόλεμο.

Τι κάνει αυτός ο πόλεμος; Σε φέρνει σ’ ένα επίπεδο του να πράττεις το κακό και να νομίζεις πως είναι καλό. Αυτή είναι η έννοια των λόγων: «Ζώντες αγνοίας πολέμω τα τοσαύτα κακά ειρήνην προσαγορεύουσιν».

Μην πάμε μακριά. Ας πάρουμε την σημερινή κατάσταση: Οι άνθρωποι οι οποίοι μας κυβερνούν, όχι μόνον οι σημερινοί, αλλά και όσοι υπήρξαν πριν αρκετά χρόνια, στην πλειοψηφία τους κάνουν κακό στον λαό τον οποίο κυβερνούν. Επειδή μέσα τους υπάρχει ένας πόλεμος αμφιβολιών, ένας πόλεμος αντιδράσεων, δι’ αυτό, κυβερνώντες κακώς, θεωρούν πως έτσι πρέπει να κυβερνούν διά να έχει ειρήνην ο λαός. Αλλά, δυστυχώς, δεν έχει ειρήνην ο λαός!

Είναι αυτό ακριβώς που διαβάσαμε: Δηλαδή, ενώ βρίσκονται σε άγνοια ως προς την αλήθεια, γίνεται πόλεμος «Τοσαύτα κακά ειρήνην προσαγορεύουσιν». Νομίζουν πως αυτό είναι η ειρήνη. Η κακή, πονηρή διοίκησις, θα έλεγα, η πολιτική την οποία χειρίζονται. Η λέξις «πολιτική» δεν είναι καθαρή λέξις, αλλά πονηρή. Γι’ αυτό λέμε ενίοτε: «για να ελκύσεις αυτόν τον άνθρωπο, παίξε του λίγη πολιτική». Δεν είναι καλή λέξις η «πολιτική», αλλά είναι στην θέση της. Ό,τι περιέχει, αυτό και πραγματοποιείται.

Οι άνθρωποι αυτοί, βρίσκονται σε άσχημη ψυχολογία και έχουν έναν εσωτερικό πόλεμο, διότι λάτρεψαν τα είδωλα. Είδωλο είναι και η πολιτική διά πολλούς, όπως έχουμε διαπιστώσει όλοι, και το λατρεύουν τόσο πολύ, ώστε κάνουν το πάν γιά να ανέλθουν από πολιτικής πλευράς στα ύψη των κυβερνητικών «θρόνων». Και όχι μόνο, αλλά διδάσκουν και τα παιδια τους έτσι, και θέλουν τα παιδια τους αυτά ν’ αποτελέσουν τους διαδόχους του δικού τους πολιτικού «θρόνου».

Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι, με οποιονδήποτε τρόπο λατρεύουν το ψεύδος. Δεν είναι μόνο η πολιτική, ψεύδος, αλλά και το χρήμα, και ολόκληρος ο πρόσκαιρος κόσμος. Γι’ αυτό, αναφέρει η Καινή Διαθήκη, πως το «σχήμα» του κόσμου  τούτου θ’ αλλάξει διότι αποτελεί ένα «σχήμα». Και τι θα μείνει; Θα γίνει ένας καινούριος κόσμος που θα έχει μίαν αιώνια μορφή, καθαρή, δίκαιη και χαρούμενη. Αυτό προσδοκούμε!

Αλλά, γιά να στοχεύεις αυτό διαρκώς στην ζωή σου, πρέπει να προετοιμάσεις την ψυχή σου γιά πειρασμούς πολλούς, τους οποίους οφείλεις να υπομείνεις, όπως μας υπέδειξεν ο Χριστός, με την προσωπική του επίγεια ζωή.

Αυτοί όμως που παραμένουν στα είδωλα του κόσμου τούτου, ακούστε τι ενέργειες, τι σκέψεις και τι βίο βιώνουν: «Ούτε βίους, ούτε γάμους καθαρούς έτι φυλάσσουσιν, έτερος δ’ έτερον ή λοχών αναιρεί ή νοθεύων οδυνά».

Δεν σέβονται ούτε τον γάμο, τον οποίον θεωρούν ένα «τίποτα» που ανά πάσαν στιγμή μπορείς να τον αποποιηθείς, να ξεφύγεις, να ελευθερωθείς. Νομίζουν τάχα πως είναι απελευθέρωση. Αλλά πριν από τον γάμον δεν ήξερες πως είναι «αιχμαλωσία»; Γιατί τον έπραξες; Διότι ο γάμος είναι πράγματι «αιχμαλωσία». Ο άνδρας «αιχμαλωτίζει» την γυναίκα και η γυναίκα τον άνδρα. Και τότε μόνον θα υπάρξει αλληλοκατανόηση. Όταν καταλαβαίνουν άνδρας και γυναίκα πως αποφάσισαν να συνυποφέρουν σ’ αυτή την ζωή. Διότι ο γάμος δεν είναι ελευθερία, αλλά δέσμευση την οποία οφείλεις να υπομείνεις προς χάριν ολοκλήρου της οικογενείας, αλλ’ επάνω απ’ όλα γιά να ευχαριστήσεις εκείνον που σε ένωσε με την ευλογία του. Και αυτός είναι ο Θεός...

Δεν φυλάσσουν λοιπόν καθαρό τον γάμο, αλλά «Έτερος δ’ έτερον ή λοχών αναιρεί ή νοθεύων οδυνά», δηλαδή ο ένας πληγώνει θανάσιμα τον άλλον. Ή αυτό γίνεται, ή με ψεύδη και νοθείες ο ένας κάνει τον άλλον να στεναχωρείται. Δηλαδή, ο ένας προσπαθεί να παραπλανήσει τον άλλον για κάτι το οποίον πρέπει να καλύψει.

Δεν είναι υπερβολή να σας πω, ότι η πλειοψηφία των ανδρογύνων ενεργούν ο καθένας κρυφά από τον άλλον, όχι μόνον στις σχέσεις –καλά, οι σχέσεις μπορεί να είναι καθαρές και να μην υπάρχει τρίτο πρόσωπο στην μέση- αλλά σε μύρια όσα ζητήματα, οικονομικά, υγείας και άλλα, στα οποία το ένα μέλος κρύβει την αλήθεια από το άλλο, και μάλιστα έντεχνα.

Θα σας πω ένα περιστατικό: Μου τηλεφώνησε σήμερα μία κυρία, η οποία μένει στην Κρήτη, και μου τηλεφωνεί πολλές φορές. Πριν ακόμη αρχίσει ο πρώτος λόγος, έκλαιγε με λυγμούς και μου λέγει: «Τώρα που εγνώρισα την αλήθεια και εξομολογήθηκα, έχω ακόμη μέσα μου ένα βάρος και δεν γνωρίζω πως θα το βγάλω από επάνω μου. Διότι είναι βαρύ και κρύβει κίνδυνο θανάτου».

«Τι είν’ αυτό παιδί μου» της λέγω και μου αποκρίνεται: «Έπαιρνα χρήματα από την Τράπεζα κρυφά από τον άνδρα μου και τώρα χρωστώ 60.000 Ευρώ στην Τράπεζα. Τρέμω μήπως το μάθει διότι μπορεί και να με σκοτώσει».

Ακούσατε; Βλέπετε πόσες πολλές φορές λείπει η κατανόηση, η αλληλοσυνεννόηση, ο αλληλοσεβασμός ανάμεσα στο ζευγάρι; Να λοιπόν ποιά είναι τ’ αποτελέσματα των ανθρώπων που έχουν πλανηθεί. Και όταν γνωρίσουν την πλάνη τους μέσω κάποιου ανθρώπου, ο οποίος μπορεί να είναι είτε ρασοφόρος, είτε όχι, τότε αναλογίζονται το μέγεθος του λάθους...

Και φυσικά, εκείνο που απήντησα στην γυναίκα, ήταν: «τώρα δεν υπάρχει άλλος τρόπος, παρά μόνον η προσευχή. Να προσευχηθείς στον Κύριο να μην γίνει κακό, να μην αποκαλυφθεί στον άνδρα σου η απόκρυψη που είχες κάμνει». Και κλαίγοντας πάλιν με λυγμούς, μου είπε πως αυτό θα κάμνει.

Διαβάζω λίγο παρακάτω: «...χάριτος αμνησία...». Δηλαδή: Οι άνθρωποι που έχουν πλανηθεί από τον εγωϊσμό τους, οι άνθρωποι οι οποίοι παραμένουν έξω από την Εκκλησία και δεν ασχολούνται καθ’ όλου με την ψυχήν τους, παρά μόνον πως θα προβληθούν μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, έχουν «χάριτος αμνησία». Τι σημαίνει αυτό; Αμνησία σημαίνει πως σταματά το μυαλό σου, και δεν θέλει να θυμάται την χάριν που κάνει ο άλλος σ’ εσένα. Είναι αυτό που λέμε με άλλα λόγια, ότι οι άνθρωποι αυτοί, ενώ ευεργετούνται από άλλους συνανθρώπους, δεν αναγνωρίζουν την ευεργεσία και δεν ανταποδίδουν ευγνωμοσύνη. Ξεχνούν την χάρη που τους κάνει ο συνάνθρωπός τους.

«...ψυχών μιασμός...», δηλαδή, μολύνουν τις ψυχές τους με τον πλανεμένο δρόμο, τον οποίον ακολουθούν.

Δύο είναι οι δρόμοι της ζωής μας: Ο ένας λέγεται «δρόμος της αληθείας» και ο άλλος «δρόμος της πλάνης». Ο δρόμος της αληθείας έχει τον Χριστόν προηγούμενον, δηλαδή προηγείται των βημάτων μας. Ο δρόμος της πλάνης έχει τον εγωϊσμό να προηγείται των δικών μας βημάτων. Εκεί είναι η διαφορά, η οποία μολύνει την ψυχή μας. Εκείνος που ακολουθεί τον δρόμον του εγωϊσμού, αναμφισβήτητα μολύνει την ψυχή του, και αν δεν μετανοήσει, το μόλυσμα μετατρέπεται σε αιώνιον θάνατο.

«...γενέσεως εναλλαγή...», δηλαδή, οι πλανηθέντες άνθρωποι, οι οποίοι έχουν ως είδωλό τους τα γήϊνα και τα μάταια, έχουν συνευρέσεις «παρά φύσιν». Εκεί οδηγείται ο άνθρωπος, όταν λείπει ο «φόβος» του Θεού από μέσα του και βρίσκεται στον δρόμο της διαφθοράς.

Και αναφέρει και κάτι άλλο που συμβαίνει σε αυτούς τους ανθρώπους: «...γάμων αταξία, μοιχεία και ασέλγεια», δηλαδή, πολλοί δεν σέβονται την ένωση που τους έκανε ο Θεός και γίνονται μοιχοί, είτε είναι άνδρες, είτε γυναίκες. Αυτή η μοιχεία μπορεί να σε οδηγήσει και σε ασέλγεια, δηλαδή σε σιχαμερές πράξεις, καθ’ όλου φυσιολογικές, και που τις κάνεις για να ικανοποιήσεις μία, παρά φύσιν, επιθυμία της σάρκας. Εκεί καταντούν οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν αποφασίσει να βαδίσουν τον απλό και ταπεινό δρόμο που εχάραξεν ο Χριστός.

Και καταλήγει: «ή γαρ ευφραινόμενοι μεμήνασιν», δηλαδή, όταν ευφραίνονται σ’ αυτόν τον κόσμο –ας πούμε από ένα γλέντι, ή από μίαν άλλην, χαρούμενη, επιφανειακώς, κατάσταση- την ώρα που χαίρονται την πρόσκαιρη αυτή χαρά του κόσμου, ιδίως όταν έχουν πιεί και ένα ποτό παραπάνω, φθάνουν σε ακρότητες (μεμήνασιν), ανοησίες, ή «Προφητεύουσι ψευδή ή ζώσιν αδίκως ή επιορκούσι ταχέως». Δηλαδή, ως συνέχεια της πλάνης των είναι να λένε ψεύδη γιά το τι πρόκειται να συμβεί. Και το λένε σκόπιμα αυτό, γιά να στρέψουν το μυαλό σου προς ένα γεγονός το οποίο συμφέρει αυτούς, όμως δεν αποτελεί πραματικότητα. Αυτό λέγεται «ψευδης προφητεία» (προ-φητεύω, θα πει προ-λέγω). Και όχι μόνο, αλλά σου κάνουν και όρκους προκειμένου να σε πείσουν, να ικανοποιήσουν το «εγώ» τους. Αυτό σημαίνει το «επιορκούσι ταχέως».

Πόσες φορές ο άνθρωπος, είτε άνδρας είτε γυναίκα, λέγει στον άλλο κάτι το οποίον είναι ψευδές, αλλ’ όμως ορκίζεται σ’ αυτό, άλλοτε στο παιδί, στον ή στην σύζυγο, στον Θεό, ενώ δεν είναι αλήθεια. Το λέγει αυτό διά να επιτύχει κάτι δικό του.

Όμως, ας δούμε ποιό θα είναι το τέλος και των πλανεμένων, και εκείνων οι οποίοι βαδίζουν στον δρόμον της αληθείας. Αυτό θα το δούμε στην 2αν Επιστολή του Αποστόλου Πέτρου, στο ένατο χωρίο του Β’ Κεφαλαίου: «Οίδε Κύριος ευσεβείς εκ πειρασμού ρύεσθαι», δηλαδή, ξέρει ο Θεός πως να λυτρώνει τον ευσεβή άνθρωπον από τον πειρασμό. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι κάθε φορά που έρχεται ο πειρασμός, να μην προσπαθούμε εμείς με το μυαλό μας να ελευθερωθούμε από τον πειρασμό αυτόν, αλλά να πιστεύομε μετά βεβαιότητος πως ο Κύριος θα μας ελευθερώσει την κατάλληλη στιγμήν από τον πειρασμό όταν είσαι ευσεβής. Διότι αν δεν είσαι στον δρόμο του Θεού, τότε πως μπορείς να έχεις την βεβαιότητα ότι ο Θεός θα σε λυτρώσει από τον πειρασμόν; Πρέπει, λοιπόν, να είσαι στον δρόμο του Θεού, να έχεις την ευσέβεια της καρδιάς, που σημαίνει «αγαπώ τον Θεόν και αγωνίζομαι να πράττω εκείνο που με διδάσκει ο Λόγος Του».

Ο Απόστολος Παύλος εις την προς Τιμόθεον Επιστολήν, ομιλεί γιά τους πλανεμένους οι οποίοι δεν κανουν τίποτε άλλο, από το ν’ αδικούν ο ένας τον άλλον: «Αδίκους δε, εις ημέραν Κρίσεως κολαζομένους τηρεί», δηλαδή, τους ανθρώπους της παρανομίας, που πλανούν όχι μόνον τους εαυτούς των αλλά και τους άλλους. Πως τους τελευταίους καιρούς θα έλθουν άνθρωποι εγωϊστές, «πλανώντες και πλανόμενοι». Τι σημαίνει αυτό; Ότι, αφού έχουν πλανηθεί, θα προσπαθήσουν να πλανήσουν και τους άλλους. Όμως, αυτούς τους κρατά ο Θεός «κολαζομένους την ημέραν της Κρίσεως». Αυτό σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να ζηλεύομε τους ανθρώπους της πλάνης, ο οποίοι μπορεί να προοδεύουν φαινομενικά σ’ αυτή την ζωή, διότι αυτούς τους κρατά ο Θεός διά να τους ανταποδώσει την ημέραν της Κρίσεως εκείνα τα οποία εργάσθηκαν θεληματικά επάνω στην γη. Αλλά, δεν λέγει ότι τους κρατά γιά την ημέρα της Κρίσεως, οπότε θα κολασθούν, αλλά τους λέγει «κολαζομένους», δηλαδή η Κόλασις των ανθρώπων αυτών έχει αρχίσει από την γη, χωρίς να το καταλαβαίνουν.

Ο άνθρωπος ο οποίος δεν βαδίζει τον δρόμον της ευσεβείας, είναι μία διαταραγμένη προσωπικότητα. Εδώ λοιπόν είναι η πρόγευση της Κολάσεως, το να είσαι διαρκώς μία διαταραγμένη προσωπικότητα.

Και λέγει στην συνέχεια (Επιστολή Πέτρου Β’, Κεφ. ΙΙ, χωρίον 10): «Μάλιστα δε τους οπίσω σαρκός εν επιθυμία μιασμού πορευομένους και κυριότητος καταφρονούντας, τολμηταί, αυθάδεις! Δόξας ου τρέμουσι βλασφημούντες». Ο Θεός επιφυλάσσει την Κόλασιν κατά την ημέραν της Κρίσεως, ιδιαίτερα εις αυτούς που τρέχουν στον δρόμο των επιθυμιών της σαρκός. Τι σημαίνει αυτό; Όταν η σάρκα πορεύεται στον δρόμον αυτό που ικανοποιεί τις επιθυμίες της, τότε προπορεύεται της ψυχής και την παρασύρει. Διότι, όσον ευρισκόμαστε στην γη, η ψυχή συνοδοιπορεί με το σώμα μας. Μόνον όταν το σώμα ενταφιασθεί, ελευθερώνεται η ψυχή και πορεύεται μόνη της. Αλλά, αν εδώ στην γη την παρέσυρεν η σαρκική επιθυμία και την εμόλυνε, θα πάει μολυσμένη. Και οι άνθρωποι αυτοί, λέγει ο Απόστολος Πέτρος, «καταφρονούν την κυριότητα», δηλαδή, καταφρονούν τον Κύριο. Μα, φυσικό δεν είναι; Όταν υπακούς στην σάρκα σου, όταν τα πάντα θέλεις να επιλύεις εγωϊστικά, όταν θέλεις να φαίνεσαι πολυτελέστερος αυτών που βρίσκονται γύρω σου, δεν είναι επιθυμία της σαρκός σου; Δεν είναι αδιαφορία σ’ Εκείνον που σε θέλει απλό και ταπεινό;

Και ακόμη, ο Απόστολος Πέτρος λέγει  πως εκείνοι που ακολουθούν την σάρκαν είναι «τολμηταί αυθάδεις» και την Θεϊκή Δόξα δεν την σέβονται (τρέμουν) αλλά την βλασφημούν. Δηλαδή, τολμούν αυτοί οι άνθρωποι να φθάνουν σε τέτοιαν αυθάδεια, που όταν ακούσουν να ομιλείς γιά την αληθινή Δόξαν (τα Θεία πράγματα), είτε θα σε ειρωνευθούν, είτε θα σε κοροϊδεύσουν, είτε θα σε βλασφημήσουν. Γι’ αυτό, λέγει, οι άνθρωποι δεν τρέμουν καν το Θείον, αλλά το βλασφημούν, όταν απορρίπτουν κάθετα τα Θεία που πιστεύεις εσύ. Βλασφημία είναι το να απορρίψεις αυτό που είναι άξιον Δόξας αιωνίου: «Όπου άγγελοι, ισχύϊ και δυνάμει μείζονες όντες, ου φέρουσι κατ’ αυτών παρά Κυρίω βλάσφημον κρίσιν».

Ποιός είναι η αιτία που κρατά τους ανθρώπους αυτούς στην παρανομία; Ο Διαβολος! Και λέγει ο Απόστολος Πέτρος: «Ο άνθρωπος αυτός ο οποίος υπακούει στις σατανικές υποδείξεις, είναι αυθάδης απέναντι εις τον Θεόν». Διότι υποτάσσεται στους δαίμονες, γιά τους οποίους, ούτε οι άγγελοι του Θεού λένε κάτι εναντίον τους! Σκεφθείτε... οι άγγελοι του Θεού, ενώ γνωρίζουν πως οι δαίμονες πράττουν το κακό, δεν τους κατηγορούν ενώπιον του Θεού. Εσύ όμως, υποτασσόμενος στους δαίμονες, γίνεσαι κατήγορος του εαυτού σου, διότι υπέκυψες στις σατανικές υποδείξεις, και επομένως, είσαι καταδικαστέος την ημέρα της Κρίσεως, κατά την οποίαν θα γίνει το δικαιότερον δικαστήριον που έχει ακούσει ποτέ ο άνθρωπος.

Γιατί, όμως, αναφέρει πως οι άγγελοι δεν καταφέρονται ούτε εναντίον των δαιμόνων; Όταν ο Αρχάγγελος περιφρουρεί το νεκρό σώμα του Μωϋσή, επήγεν ο Διαβολος να το αρπάξει, γιά να το εκμεταλλευθεί. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ που το εφύλαγε, δεν επέπληξε τον Διαβολο, αλλά λέγει: «Κύριος ο Θεός μου επιτιμήσησαι». Το συνδέω και αυτό με τους ανθρώπους που υποτάσσονται στα όσα ο διαβολος επιθυμεί.

Εάν εμείς είχαμε, έστω και ολίγο «φόβον» Θεού μέσα μας, την ώρα που μας υποκινεί ο Διαβολος, είτε σε κακή σκέψη, είτε σε προσβλητικό λόγο, είτε σε κακή, εγωϊστική συμπεριφορά, θα εκάναμε αυτό που έκαμνεν ο Αρχάγγελος: «Ύπαγε οπίσω μου, ο Κύριός μου θα σε επιτιμήσει δι’ αυτό που επιχείρησες να μου κάμνεις».

Εάν το κάνεις αυτό, τότε είσαι τιμητής των Αρχαγγέλων και ευάρεστος στο πρόσωπον του Θεού.

«Ούτοι δε, ως άλογα ζώα φυσικά γεγενημένα εις άλωσιν και φθοράν, εν οις αγνοούσι βλασφημούντες, εν τη φθορά αυτών καταφθαρήσονται»: Οι άνθρωποι εκείνοι που ακολουθούν τις επιθυμίες της σάρκας, μοιάζουν με ζώα που δεν έχουν λογική, και είναι αιχμάλωτα στην διαφθορά (άλωσιν και φθοράν). Άλωσις είναι η αιχμαλωσία, και φθορά είναι η διαφθορά. Και όταν αιχμαλωτισθείς στη διαφθορά, δύσκολα απελευθερώνεσαι, διότι η διαφθορά ικανοποιεί όλες τις παράλογες και ψυχοφθόρες επιθυμίες της σάρκας.

Να, λοιπόν, ποίον είναι το αποτέλεσμα: «Κομιούμενοι μισθόν αδικίας, ηδονήν ηγούμενοι τη εν ημέρα τριφήν, σπίλοι και μώμοι, εντρυφώντες εν ταις απάταις αυτών, συνευωχούμενοι υμίν». Δηλαδή, όλοι αυτοί, με τις παρανομίες και την ικανοποίηση των επιθυμιών της σαρκός, δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να αποταμιεύουν «μισθόν αδικίας». Αυτό σημαίνει ότι δεν θα λάβουν «μισθόν» μόνον οι ευσεβείς, αλλά θα λάβουν και όσοι διέπραξαν την αδικία, το ψεύδος, όσοι είχαν ηγέτη στην ζωή το «εγώ» τους. Αλλά, ο μεν «μισθός» των ευσεβών θα είναι η αιώνια χαρά, ο δε «μισθός» των ασεβών και εγωϊστών θα είναι η αιώνιος Κόλασις!

Να μας αξιώσει ο Θεός ν’ απολαύσουμε την αιώνιον χαράν!

Και μην απελπιζόμεθα, διότι η απελπισία προέρχεται εκ του πονηρού, ενώ η ελπίς προέρχεται από τον Χριστό μας. Αυτή την ελπίδα να μην χάσουμε...

Προσευχή

«Κύριε, δώσε μας την δύναμη να εφαρμόζουμε όσα εις την προσευχήν αυτήν περιέχονται. Να παρακαλούμε να έρχεται η Βασιλεία σου εντός ημών, η αγάπη σου, η ταπεινοφροσύνη σου, η υπομονή σου. Δίνε μας και τον άρτον, Κύριε, της κάθε ημέρας, τον άρτον και του σώματος, και της ψυχής μας. Και λύτρωνέ μας Κύριε από κάθε παγίδα του πονηρού, όπως επαρεκάλεσε το τέκνο σου, η Κωνσταντίνα. Εκείνου, Κύριε, υπήκουσε, διότι εμείς αισθανόμεθα την αμαρτωλότητά μας απέναντί σου. Ας είναι η προσευχή αυτή δεκτή, και διά των πρεσβειών της Παρθένου Μαρίας, των Αγίων Αποστόλων, και πάντων των Αγίων σου... Αμήν».