Περί πλάνης
Επί τη ευκαιρία της ανακομιδής των λειψάνων του Ιωάννου Χρυσοστόμου, έχω μπροστά μου το απολυτίκιό του, που λέγει: «Η του στόματός σου καθ’ άπερ πυρσός, εκλάμψασα χάρις, την οικουμένην εφώτισεν».
Ο Ιωάννης λέγεται Χρυσόστομος επειδή από το στόμα του έβγαιναν «χρυσοί» λόγοι, και «χρυσοί» λόγοι είναι μόνον όσοι αφορούν στον Χριστό μας. Εάν το στόμα του ανθρώπου συνηθίσει να ομιλεί χριστιανικά, τότε τα λόγια του θα είναι «χρυσά».
Είναι τόσο δύσκολο, αλλ’ όμως, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος αφιερώθηκε αποκλειστικά και μόνο στο κήρυγμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Το ανέλυε τόσον ωραία, και το συνέδεε πολλές φορές με την Παλαιά Διαθήκη, και έτσι, όταν άκουγες τον λόγο του, αφοσιωνόσουν ολοκληρωτικά. Γι’ αυτό, τον ονόμασαν «Η του στόματός σου καθ’ άπερ πυρσός, εκλάμψασα χάρις», δηλαδή, όπως ένας πυρσός, όπως μία λαμπάδα μεγάλη όταν την ανάψεις φωτίζει, έτσι εφώτιζεν ο λόγος του Ιωάννου, όταν έβγαινε από το στόμα του. Μα έτσι δεν μας φωτίζει ο Λόγος του Θεού;
Είμαστε σ’ ένα σκοτάδι εσωτερικό, δηλαδή η ψυχή μας, κυριολεκτικά, μέσα στις ταλαιπωρίες της γης αυτής, αισθάνεται πως ζει στο σκοτάδι. Αλλά μόλις ακούει τον λόγο του Θεού, το σκοτάδι διαλύεται. Διότι, ο λόγος του Θεού είναι φως. Και όπου υπάρχει το φως, δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχει μαζί και το σκοτάδι. Γι’ αυτό, τουλάχιστον την ώρα που ακούμε το κήρυγμα σ’ αυτό τον ευλογημένο χώρο, η ψυχή και η διανοιά μας φωτίζεται.
Όμως, την Κυριακή που πέρασε θ’ ακούσαμε το Ευαγγέλιο να μας λέγει: «Υμείς εστέ το φως του κόσμου». Τι σημαίνει αυτό; Ότι το φως που παίρνουμε μέσα απ’ αυτούς τους ευλογημένους χώρους, θα πρέπει να το μεταδίδουμε και στους άλλους.
Αλλά πως μπορείς να το μεταδώσεις όταν δεν το βιώνεις;
Πρέπει πρώτα να το βιώνεις και μετά να το μεταδίδεις. Διότι αν μεταδίδεις το φως του Χριστού χωρίς να ζεις εσύ μέσα στο φως του, τότε δεν θα πείσεις τον άλλον. Ε, λοιπόν, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είχεν αποσυρθεί τελείως απ’ όλα τα εγκόσμια και αφοσιώθηκε μόνον στη μετάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού. Γι’ αυτό λέγει στη συνέχεια: «Αφιλαργυρία στο κόσμω θησαυρούς εναπέθετο, το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν».
Δεν ζήλεψε καθ’ όλου ούτε το χρήμα, ούτε την δόξα του κόσμου, αλλ’ ως αφιλάργυρος, εταπεινώθη μπροστά στον Χριστό και τους ανθρώπους, και ακριβώς με αυτήν την ταπείνωσή του, μας έδειξε και το πνευματικόν ύψος του Χριστιανού. Δι’ αυτό λέγει: «Το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν».
Ξέρετε, ο ταπεινός άνθρωπος φαίνεται στα μάτια των συνανθρώπων του ως «ποδοπατούμενος». Όμως, μέσα απ’ αυτή την ταπείνωση, ξεπηδά το πνευματικόν ύψος του ανθρώπου. Αλλά, το πνευματικόν ύψος δεν μπορεί να το διακρίνει ο κόσμος, ο οποίος είναι αδιαφορος απέναντι στα πνευματικά.
Γι’ αυτό λέγει στη συνέχεια: «Αλλά σοις λόγοις παιδεύων, Πάτερ Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τω λόγω Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών».
Τα λόγια σου, λέγει, μας διαπαιδαγωγούν. Και μαζί με αυτή την διαπαιδαγώγηση με την οποία σ’ ευχαριστούμε, να πρεσβεύεις τον Κύριο, για την σωτηρία μας. Για να σωθούν οι ψυχές μας.
Αν προσέξατε, λέγει: «Να πρεσβεύεις τω λόγω Χριστώ». Ο Χριστός έχει και την ονομασία «Λόγος του Θεού». Διότι πάντοτε όταν η Αγία Τριάδα ενεργούσε, τον λόγον είχεν ο Χριστός. Γι’ αυτό, το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, στο πρώτο Κεφάλαιο, λέγει: «Εν αρχή ην ο Λόγος». Από την αρχή ήταν ο Λόγος, δηλαδή ο Χριστός ήταν πάντοτε μαζί με τον Θεό.
Και λέγει παρακάτω: «και ο Λόγος σαρξ εγένετο». Εφόρεσε σάρκαν ο Χριστός. Και στην συνέχεια λέγει: «ο Λόγος είν’ εκείνος δι’ ου τα πάντα εγένετο» (διά του Λόγου έγιναν τα πάντα). Τι σημαίνει αυτό; Ότι κατά την Δημιουργία, έλεγεν ο Θεός και εγένετο. Είπεν ο Θεός «γενηθήτω φως» και εγένετο φως. Επομένως, αυτό το «είπεν» ανήκει στον Χριστό. Διότι ο Χριστός εκπροσωπεί τον Λόγο γιά ολόκληρη την Αγία Τριάδα. Το Πνεύμα το Άγιον είναι αυτό που φωτίζει τον άνθρωπο, και ο ουράνιος Πατέρας είναι αυτός που ελεεί τον άνθρωπο με το άπειρον έλεός του. Ενώ είναι τρία τα πρόσωπα εις ένα, το έργον είναι καταμερισμένο, για να μην υπάρχει σύγχυσις. Όπου υπάρχει σωστός καταμερισμός, δεν υπάρχει σύγχυσις.
Όμως, αν συγχύζεται σήμερα ο κόσμος, αν έχομε πολλές ταραγμένες ψυχές, αυτό οφείλεται στην πλάνη των πολλών ανθρώπων. Τι σημαίνει «πλάνη»; Ότι, αντί ο άνθρωπος ν’ ακολουθεί τον δρόμον του Θείου θελήματος, ακολουθεί τον δρόμο του ανθρωπίνου εγωϊσμού. Αυτό αποτελεί πλάνη. Διότι ο ανθρώπινος εγωϊσμός μπορεί να δημιουργήσει στην ζωή σου είδωλα. Και να πιστεύεις πως δεν είσαι ειδωλολάτρης, στην ουσία, στα μάτια του Θεού, λατρεύεις τα είδωλα. Το χρήμα, την πρόσκαιρη δόξα του κόσμου τούτου, και άλλα πολλά.
Να διαβάσουμε μέσ’ από την σοφία του Σολομώντος –και συγκεκριμένα από το εδάφιο 22 του Κεφ. ΙΔ’- αυτήν ακριβώς την πλάνη, και που σε καταντά: «Είτ’ ουκ ήρκεσε το πλανάσθαι περί την του Θεού γνώσιν, αλλά και μεγάλω ζώντες αγνοίας πολέμω τα τοσαύτα κακά ειρήνην προσαγορεύουσιν». Δηλαδή, δεν φθάνει που οι πολλοί άνθρωποι είναι πλανημένοι απέναντι στον Θεόν, διότι δεν θέλησαν ποτέ ν’ αποκτήσουν την γνώση γιά τον Θεόν, όπως επιθυμείτε εσείς που ακούτε αυτή την στιγμή τον Λόγο του Θεού, και οι άνθρωποι αυτοί ζουν μέσα σε συνεχή πόλεμο. Ξέρετε ποιός είναι αυτός ο πόλεμος; Η ανησυχία και η διατάραξη του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου. Η ψυχή βρίσκεται διαρκώς σ’ έναν εσωτερικό πόλεμο.
Τι κάνει αυτός ο πόλεμος; Σε φέρνει σ’ ένα επίπεδο του να πράττεις το κακό και να νομίζεις πως είναι καλό. Αυτή είναι η έννοια των λόγων: «Ζώντες αγνοίας πολέμω τα τοσαύτα κακά ειρήνην προσαγορεύουσιν».
Μην πάμε μακριά. Ας πάρουμε την σημερινή κατάσταση: Οι άνθρωποι οι οποίοι μας κυβερνούν, όχι μόνον οι σημερινοί, αλλά και όσοι υπήρξαν πριν αρκετά χρόνια, στην πλειοψηφία τους κάνουν κακό στον λαό τον οποίο κυβερνούν. Επειδή μέσα τους υπάρχει ένας πόλεμος αμφιβολιών, ένας πόλεμος αντιδράσεων, δι’ αυτό, κυβερνώντες κακώς, θεωρούν πως έτσι πρέπει να κυβερνούν διά να έχει ειρήνην ο λαός. Αλλά, δυστυχώς, δεν έχει ειρήνην ο λαός!
Είναι αυτό ακριβώς που διαβάσαμε: Δηλαδή, ενώ βρίσκονται σε άγνοια ως προς την αλήθεια, γίνεται πόλεμος «Τοσαύτα κακά ειρήνην προσαγορεύουσιν». Νομίζουν πως αυτό είναι η ειρήνη. Η κακή, πονηρή διοίκησις, θα έλεγα, η πολιτική την οποία χειρίζονται. Η λέξις «πολιτική» δεν είναι καθαρή λέξις, αλλά πονηρή. Γι’ αυτό λέμε ενίοτε: «για να ελκύσεις αυτόν τον άνθρωπο, παίξε του λίγη πολιτική». Δεν είναι καλή λέξις η «πολιτική», αλλά είναι στην θέση της. Ό,τι περιέχει, αυτό και πραγματοποιείται.
Οι άνθρωποι αυτοί, βρίσκονται σε άσχημη ψυχολογία και έχουν έναν εσωτερικό πόλεμο, διότι λάτρεψαν τα είδωλα. Είδωλο είναι και η πολιτική διά πολλούς, όπως έχουμε διαπιστώσει όλοι, και το λατρεύουν τόσο πολύ, ώστε κάνουν το πάν γιά να ανέλθουν από πολιτικής πλευράς στα ύψη των κυβερνητικών «θρόνων». Και όχι μόνο, αλλά διδάσκουν και τα παιδια τους έτσι, και θέλουν τα παιδια τους αυτά ν’ αποτελέσουν τους διαδόχους του δικού τους πολιτικού «θρόνου».
Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι, με οποιονδήποτε τρόπο λατρεύουν το ψεύδος. Δεν είναι μόνο η πολιτική, ψεύδος, αλλά και το χρήμα, και ολόκληρος ο πρόσκαιρος κόσμος. Γι’ αυτό, αναφέρει η Καινή Διαθήκη, πως το «σχήμα» του κόσμου τούτου θ’ αλλάξει διότι αποτελεί ένα «σχήμα». Και τι θα μείνει; Θα γίνει ένας καινούριος κόσμος που θα έχει μίαν αιώνια μορφή, καθαρή, δίκαιη και χαρούμενη. Αυτό προσδοκούμε!
Αλλά, γιά να στοχεύεις αυτό διαρκώς στην ζωή σου, πρέπει να προετοιμάσεις την ψυχή σου γιά πειρασμούς πολλούς, τους οποίους οφείλεις να υπομείνεις, όπως μας υπέδειξεν ο Χριστός, με την προσωπική του επίγεια ζωή.
Αυτοί όμως που παραμένουν στα είδωλα του κόσμου τούτου, ακούστε τι ενέργειες, τι σκέψεις και τι βίο βιώνουν: «Ούτε βίους, ούτε γάμους καθαρούς έτι φυλάσσουσιν, έτερος δ’ έτερον ή λοχών αναιρεί ή νοθεύων οδυνά».
Δεν σέβονται ούτε τον γάμο, τον οποίον θεωρούν ένα «τίποτα» που ανά πάσαν στιγμή μπορείς να τον αποποιηθείς, να ξεφύγεις, να ελευθερωθείς. Νομίζουν τάχα πως είναι απελευθέρωση. Αλλά πριν από τον γάμον δεν ήξερες πως είναι «αιχμαλωσία»; Γιατί τον έπραξες; Διότι ο γάμος είναι πράγματι «αιχμαλωσία». Ο άνδρας «αιχμαλωτίζει» την γυναίκα και η γυναίκα τον άνδρα. Και τότε μόνον θα υπάρξει αλληλοκατανόηση. Όταν καταλαβαίνουν άνδρας και γυναίκα πως αποφάσισαν να συνυποφέρουν σ’ αυτή την ζωή. Διότι ο γάμος δεν είναι ελευθερία, αλλά δέσμευση την οποία οφείλεις να υπομείνεις προς χάριν ολοκλήρου της οικογενείας, αλλ’ επάνω απ’ όλα γιά να ευχαριστήσεις εκείνον που σε ένωσε με την ευλογία του. Και αυτός είναι ο Θεός...
Δεν φυλάσσουν λοιπόν καθαρό τον γάμο, αλλά «Έτερος δ’ έτερον ή λοχών αναιρεί ή νοθεύων οδυνά», δηλαδή ο ένας πληγώνει θανάσιμα τον άλλον. Ή αυτό γίνεται, ή με ψεύδη και νοθείες ο ένας κάνει τον άλλον να στεναχωρείται. Δηλαδή, ο ένας προσπαθεί να παραπλανήσει τον άλλον για κάτι το οποίον πρέπει να καλύψει.
Δεν είναι υπερβολή να σας πω, ότι η πλειοψηφία των ανδρογύνων ενεργούν ο καθένας κρυφά από τον άλλον, όχι μόνον στις σχέσεις –καλά, οι σχέσεις μπορεί να είναι καθαρές και να μην υπάρχει τρίτο πρόσωπο στην μέση- αλλά σε μύρια όσα ζητήματα, οικονομικά, υγείας και άλλα, στα οποία το ένα μέλος κρύβει την αλήθεια από το άλλο, και μάλιστα έντεχνα.
Θα σας πω ένα περιστατικό: Μου τηλεφώνησε σήμερα μία κυρία, η οποία μένει στην Κρήτη, και μου τηλεφωνεί πολλές φορές. Πριν ακόμη αρχίσει ο πρώτος λόγος, έκλαιγε με λυγμούς και μου λέγει: «Τώρα που εγνώρισα την αλήθεια και εξομολογήθηκα, έχω ακόμη μέσα μου ένα βάρος και δεν γνωρίζω πως θα το βγάλω από επάνω μου. Διότι είναι βαρύ και κρύβει κίνδυνο θανάτου».
«Τι είν’ αυτό παιδί μου» της λέγω και μου αποκρίνεται: «Έπαιρνα χρήματα από την Τράπεζα κρυφά από τον άνδρα μου και τώρα χρωστώ 60.000 Ευρώ στην Τράπεζα. Τρέμω μήπως το μάθει διότι μπορεί και να με σκοτώσει».
Ακούσατε; Βλέπετε πόσες πολλές φορές λείπει η κατανόηση, η αλληλοσυνεννόηση, ο αλληλοσεβασμός ανάμεσα στο ζευγάρι; Να λοιπόν ποιά είναι τ’ αποτελέσματα των ανθρώπων που έχουν πλανηθεί. Και όταν γνωρίσουν την πλάνη τους μέσω κάποιου ανθρώπου, ο οποίος μπορεί να είναι είτε ρασοφόρος, είτε όχι, τότε αναλογίζονται το μέγεθος του λάθους...
Και φυσικά, εκείνο που απήντησα στην γυναίκα, ήταν: «τώρα δεν υπάρχει άλλος τρόπος, παρά μόνον η προσευχή. Να προσευχηθείς στον Κύριο να μην γίνει κακό, να μην αποκαλυφθεί στον άνδρα σου η απόκρυψη που είχες κάμνει». Και κλαίγοντας πάλιν με λυγμούς, μου είπε πως αυτό θα κάμνει.
Διαβάζω λίγο παρακάτω: «...χάριτος αμνησία...». Δηλαδή: Οι άνθρωποι που έχουν πλανηθεί από τον εγωϊσμό τους, οι άνθρωποι οι οποίοι παραμένουν έξω από την Εκκλησία και δεν ασχολούνται καθ’ όλου με την ψυχήν τους, παρά μόνον πως θα προβληθούν μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, έχουν «χάριτος αμνησία». Τι σημαίνει αυτό; Αμνησία σημαίνει πως σταματά το μυαλό σου, και δεν θέλει να θυμάται την χάριν που κάνει ο άλλος σ’ εσένα. Είναι αυτό που λέμε με άλλα λόγια, ότι οι άνθρωποι αυτοί, ενώ ευεργετούνται από άλλους συνανθρώπους, δεν αναγνωρίζουν την ευεργεσία και δεν ανταποδίδουν ευγνωμοσύνη. Ξεχνούν την χάρη που τους κάνει ο συνάνθρωπός τους.
«...ψυχών μιασμός...», δηλαδή, μολύνουν τις ψυχές τους με τον πλανεμένο δρόμο, τον οποίον ακολουθούν.
Δύο είναι οι δρόμοι της ζωής μας: Ο ένας λέγεται «δρόμος της αληθείας» και ο άλλος «δρόμος της πλάνης». Ο δρόμος της αληθείας έχει τον Χριστόν προηγούμενον, δηλαδή προηγείται των βημάτων μας. Ο δρόμος της πλάνης έχει τον εγωϊσμό να προηγείται των δικών μας βημάτων. Εκεί είναι η διαφορά, η οποία μολύνει την ψυχή μας. Εκείνος που ακολουθεί τον δρόμον του εγωϊσμού, αναμφισβήτητα μολύνει την ψυχή του, και αν δεν μετανοήσει, το μόλυσμα μετατρέπεται σε αιώνιον θάνατο.
«...γενέσεως εναλλαγή...», δηλαδή, οι πλανηθέντες άνθρωποι, οι οποίοι έχουν ως είδωλό τους τα γήϊνα και τα μάταια, έχουν συνευρέσεις «παρά φύσιν». Εκεί οδηγείται ο άνθρωπος, όταν λείπει ο «φόβος» του Θεού από μέσα του και βρίσκεται στον δρόμο της διαφθοράς.
Και αναφέρει και κάτι άλλο που συμβαίνει σε αυτούς τους ανθρώπους: «...γάμων αταξία, μοιχεία και ασέλγεια», δηλαδή, πολλοί δεν σέβονται την ένωση που τους έκανε ο Θεός και γίνονται μοιχοί, είτε είναι άνδρες, είτε γυναίκες. Αυτή η μοιχεία μπορεί να σε οδηγήσει και σε ασέλγεια, δηλαδή σε σιχαμερές πράξεις, καθ’ όλου φυσιολογικές, και που τις κάνεις για να ικανοποιήσεις μία, παρά φύσιν, επιθυμία της σάρκας. Εκεί καταντούν οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν αποφασίσει να βαδίσουν τον απλό και ταπεινό δρόμο που εχάραξεν ο Χριστός.
Και καταλήγει: «ή γαρ ευφραινόμενοι μεμήνασιν», δηλαδή, όταν ευφραίνονται σ’ αυτόν τον κόσμο –ας πούμε από ένα γλέντι, ή από μίαν άλλην, χαρούμενη, επιφανειακώς, κατάσταση- την ώρα που χαίρονται την πρόσκαιρη αυτή χαρά του κόσμου, ιδίως όταν έχουν πιεί και ένα ποτό παραπάνω, φθάνουν σε ακρότητες (μεμήνασιν), ανοησίες, ή «Προφητεύουσι ψευδή ή ζώσιν αδίκως ή επιορκούσι ταχέως». Δηλαδή, ως συνέχεια της πλάνης των είναι να λένε ψεύδη γιά το τι πρόκειται να συμβεί. Και το λένε σκόπιμα αυτό, γιά να στρέψουν το μυαλό σου προς ένα γεγονός το οποίο συμφέρει αυτούς, όμως δεν αποτελεί πραματικότητα. Αυτό λέγεται «ψευδης προφητεία» (προ-φητεύω, θα πει προ-λέγω). Και όχι μόνο, αλλά σου κάνουν και όρκους προκειμένου να σε πείσουν, να ικανοποιήσουν το «εγώ» τους. Αυτό σημαίνει το «επιορκούσι ταχέως».
Πόσες φορές ο άνθρωπος, είτε άνδρας είτε γυναίκα, λέγει στον άλλο κάτι το οποίον είναι ψευδές, αλλ’ όμως ορκίζεται σ’ αυτό, άλλοτε στο παιδί, στον ή στην σύζυγο, στον Θεό, ενώ δεν είναι αλήθεια. Το λέγει αυτό διά να επιτύχει κάτι δικό του.
Όμως, ας δούμε ποιό θα είναι το τέλος και των πλανεμένων, και εκείνων οι οποίοι βαδίζουν στον δρόμον της αληθείας. Αυτό θα το δούμε στην 2αν Επιστολή του Αποστόλου Πέτρου, στο ένατο χωρίο του Β’ Κεφαλαίου: «Οίδε Κύριος ευσεβείς εκ πειρασμού ρύεσθαι», δηλαδή, ξέρει ο Θεός πως να λυτρώνει τον ευσεβή άνθρωπον από τον πειρασμό. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι κάθε φορά που έρχεται ο πειρασμός, να μην προσπαθούμε εμείς με το μυαλό μας να ελευθερωθούμε από τον πειρασμό αυτόν, αλλά να πιστεύομε μετά βεβαιότητος πως ο Κύριος θα μας ελευθερώσει την κατάλληλη στιγμήν από τον πειρασμό όταν είσαι ευσεβής. Διότι αν δεν είσαι στον δρόμο του Θεού, τότε πως μπορείς να έχεις την βεβαιότητα ότι ο Θεός θα σε λυτρώσει από τον πειρασμόν; Πρέπει, λοιπόν, να είσαι στον δρόμο του Θεού, να έχεις την ευσέβεια της καρδιάς, που σημαίνει «αγαπώ τον Θεόν και αγωνίζομαι να πράττω εκείνο που με διδάσκει ο Λόγος Του».
Ο Απόστολος Παύλος εις την προς Τιμόθεον Επιστολήν, ομιλεί γιά τους πλανεμένους οι οποίοι δεν κανουν τίποτε άλλο, από το ν’ αδικούν ο ένας τον άλλον: «Αδίκους δε, εις ημέραν Κρίσεως κολαζομένους τηρεί», δηλαδή, τους ανθρώπους της παρανομίας, που πλανούν όχι μόνον τους εαυτούς των αλλά και τους άλλους. Πως τους τελευταίους καιρούς θα έλθουν άνθρωποι εγωϊστές, «πλανώντες και πλανόμενοι». Τι σημαίνει αυτό; Ότι, αφού έχουν πλανηθεί, θα προσπαθήσουν να πλανήσουν και τους άλλους. Όμως, αυτούς τους κρατά ο Θεός «κολαζομένους την ημέραν της Κρίσεως». Αυτό σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να ζηλεύομε τους ανθρώπους της πλάνης, ο οποίοι μπορεί να προοδεύουν φαινομενικά σ’ αυτή την ζωή, διότι αυτούς τους κρατά ο Θεός διά να τους ανταποδώσει την ημέραν της Κρίσεως εκείνα τα οποία εργάσθηκαν θεληματικά επάνω στην γη. Αλλά, δεν λέγει ότι τους κρατά γιά την ημέρα της Κρίσεως, οπότε θα κολασθούν, αλλά τους λέγει «κολαζομένους», δηλαδή η Κόλασις των ανθρώπων αυτών έχει αρχίσει από την γη, χωρίς να το καταλαβαίνουν.
Ο άνθρωπος ο οποίος δεν βαδίζει τον δρόμον της ευσεβείας, είναι μία διαταραγμένη προσωπικότητα. Εδώ λοιπόν είναι η πρόγευση της Κολάσεως, το να είσαι διαρκώς μία διαταραγμένη προσωπικότητα.
Και λέγει στην συνέχεια (Επιστολή Πέτρου Β’, Κεφ. ΙΙ, χωρίον 10): «Μάλιστα δε τους οπίσω σαρκός εν επιθυμία μιασμού πορευομένους και κυριότητος καταφρονούντας, τολμηταί, αυθάδεις! Δόξας ου τρέμουσι βλασφημούντες». Ο Θεός επιφυλάσσει την Κόλασιν κατά την ημέραν της Κρίσεως, ιδιαίτερα εις αυτούς που τρέχουν στον δρόμο των επιθυμιών της σαρκός. Τι σημαίνει αυτό; Όταν η σάρκα πορεύεται στον δρόμον αυτό που ικανοποιεί τις επιθυμίες της, τότε προπορεύεται της ψυχής και την παρασύρει. Διότι, όσον ευρισκόμαστε στην γη, η ψυχή συνοδοιπορεί με το σώμα μας. Μόνον όταν το σώμα ενταφιασθεί, ελευθερώνεται η ψυχή και πορεύεται μόνη της. Αλλά, αν εδώ στην γη την παρέσυρεν η σαρκική επιθυμία και την εμόλυνε, θα πάει μολυσμένη. Και οι άνθρωποι αυτοί, λέγει ο Απόστολος Πέτρος, «καταφρονούν την κυριότητα», δηλαδή, καταφρονούν τον Κύριο. Μα, φυσικό δεν είναι; Όταν υπακούς στην σάρκα σου, όταν τα πάντα θέλεις να επιλύεις εγωϊστικά, όταν θέλεις να φαίνεσαι πολυτελέστερος αυτών που βρίσκονται γύρω σου, δεν είναι επιθυμία της σαρκός σου; Δεν είναι αδιαφορία σ’ Εκείνον που σε θέλει απλό και ταπεινό;
Και ακόμη, ο Απόστολος Πέτρος λέγει πως εκείνοι που ακολουθούν την σάρκαν είναι «τολμηταί αυθάδεις» και την Θεϊκή Δόξα δεν την σέβονται (τρέμουν) αλλά την βλασφημούν. Δηλαδή, τολμούν αυτοί οι άνθρωποι να φθάνουν σε τέτοιαν αυθάδεια, που όταν ακούσουν να ομιλείς γιά την αληθινή Δόξαν (τα Θεία πράγματα), είτε θα σε ειρωνευθούν, είτε θα σε κοροϊδεύσουν, είτε θα σε βλασφημήσουν. Γι’ αυτό, λέγει, οι άνθρωποι δεν τρέμουν καν το Θείον, αλλά το βλασφημούν, όταν απορρίπτουν κάθετα τα Θεία που πιστεύεις εσύ. Βλασφημία είναι το να απορρίψεις αυτό που είναι άξιον Δόξας αιωνίου: «Όπου άγγελοι, ισχύϊ και δυνάμει μείζονες όντες, ου φέρουσι κατ’ αυτών παρά Κυρίω βλάσφημον κρίσιν».
Ποιός είναι η αιτία που κρατά τους ανθρώπους αυτούς στην παρανομία; Ο Διαβολος! Και λέγει ο Απόστολος Πέτρος: «Ο άνθρωπος αυτός ο οποίος υπακούει στις σατανικές υποδείξεις, είναι αυθάδης απέναντι εις τον Θεόν». Διότι υποτάσσεται στους δαίμονες, γιά τους οποίους, ούτε οι άγγελοι του Θεού λένε κάτι εναντίον τους! Σκεφθείτε... οι άγγελοι του Θεού, ενώ γνωρίζουν πως οι δαίμονες πράττουν το κακό, δεν τους κατηγορούν ενώπιον του Θεού. Εσύ όμως, υποτασσόμενος στους δαίμονες, γίνεσαι κατήγορος του εαυτού σου, διότι υπέκυψες στις σατανικές υποδείξεις, και επομένως, είσαι καταδικαστέος την ημέρα της Κρίσεως, κατά την οποίαν θα γίνει το δικαιότερον δικαστήριον που έχει ακούσει ποτέ ο άνθρωπος.
Γιατί, όμως, αναφέρει πως οι άγγελοι δεν καταφέρονται ούτε εναντίον των δαιμόνων; Όταν ο Αρχάγγελος περιφρουρεί το νεκρό σώμα του Μωϋσή, επήγεν ο Διαβολος να το αρπάξει, γιά να το εκμεταλλευθεί. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ που το εφύλαγε, δεν επέπληξε τον Διαβολο, αλλά λέγει: «Κύριος ο Θεός μου επιτιμήσησαι». Το συνδέω και αυτό με τους ανθρώπους που υποτάσσονται στα όσα ο διαβολος επιθυμεί.
Εάν εμείς είχαμε, έστω και ολίγο «φόβον» Θεού μέσα μας, την ώρα που μας υποκινεί ο Διαβολος, είτε σε κακή σκέψη, είτε σε προσβλητικό λόγο, είτε σε κακή, εγωϊστική συμπεριφορά, θα εκάναμε αυτό που έκαμνεν ο Αρχάγγελος: «Ύπαγε οπίσω μου, ο Κύριός μου θα σε επιτιμήσει δι’ αυτό που επιχείρησες να μου κάμνεις».
Εάν το κάνεις αυτό, τότε είσαι τιμητής των Αρχαγγέλων και ευάρεστος στο πρόσωπον του Θεού.
«Ούτοι δε, ως άλογα ζώα φυσικά γεγενημένα εις άλωσιν και φθοράν, εν οις αγνοούσι βλασφημούντες, εν τη φθορά αυτών καταφθαρήσονται»: Οι άνθρωποι εκείνοι που ακολουθούν τις επιθυμίες της σάρκας, μοιάζουν με ζώα που δεν έχουν λογική, και είναι αιχμάλωτα στην διαφθορά (άλωσιν και φθοράν). Άλωσις είναι η αιχμαλωσία, και φθορά είναι η διαφθορά. Και όταν αιχμαλωτισθείς στη διαφθορά, δύσκολα απελευθερώνεσαι, διότι η διαφθορά ικανοποιεί όλες τις παράλογες και ψυχοφθόρες επιθυμίες της σάρκας.
Να, λοιπόν, ποίον είναι το αποτέλεσμα: «Κομιούμενοι μισθόν αδικίας, ηδονήν ηγούμενοι τη εν ημέρα τριφήν, σπίλοι και μώμοι, εντρυφώντες εν ταις απάταις αυτών, συνευωχούμενοι υμίν». Δηλαδή, όλοι αυτοί, με τις παρανομίες και την ικανοποίηση των επιθυμιών της σαρκός, δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να αποταμιεύουν «μισθόν αδικίας». Αυτό σημαίνει ότι δεν θα λάβουν «μισθόν» μόνον οι ευσεβείς, αλλά θα λάβουν και όσοι διέπραξαν την αδικία, το ψεύδος, όσοι είχαν ηγέτη στην ζωή το «εγώ» τους. Αλλά, ο μεν «μισθός» των ευσεβών θα είναι η αιώνια χαρά, ο δε «μισθός» των ασεβών και εγωϊστών θα είναι η αιώνιος Κόλασις!
Να μας αξιώσει ο Θεός ν’ απολαύσουμε την αιώνιον χαράν!
Και μην απελπιζόμεθα, διότι η απελπισία προέρχεται εκ του πονηρού, ενώ η ελπίς προέρχεται από τον Χριστό μας. Αυτή την ελπίδα να μην χάσουμε...
Προσευχή
«Κύριε, δώσε μας την δύναμη να εφαρμόζουμε όσα εις την προσευχήν αυτήν περιέχονται. Να παρακαλούμε να έρχεται η Βασιλεία σου εντός ημών, η αγάπη σου, η ταπεινοφροσύνη σου, η υπομονή σου. Δίνε μας και τον άρτον, Κύριε, της κάθε ημέρας, τον άρτον και του σώματος, και της ψυχής μας. Και λύτρωνέ μας Κύριε από κάθε παγίδα του πονηρού, όπως επαρεκάλεσε το τέκνο σου, η Κωνσταντίνα. Εκείνου, Κύριε, υπήκουσε, διότι εμείς αισθανόμεθα την αμαρτωλότητά μας απέναντί σου. Ας είναι η προσευχή αυτή δεκτή, και διά των πρεσβειών της Παρθένου Μαρίας, των Αγίων Αποστόλων, και πάντων των Αγίων σου... Αμήν».
