Η Χάρις της Παναγίας σύμμαχός μας
Σήμερα, με την Χάρη του Θεού και την αγάπη σας, θα συνεχίσουμε την μελέτη των ψαλμών του Δαυΐδ. Μη νομίζετε πως ό,τι δίνει ο Θεός εδώ έγκειται στο ότι ο ομιλών έχει κάποιο προσόν. Η αγάπη σας είναι που κάνει τον Κύριο να δίνει στον ομιλούντα ό,τι είναι ωφέλιμο γιά τις ψυχές όλων μας. Και αυτό γίνεται διότι το κήρυγμα τούτο είναι ανιδιοτελές, είναι ένα κήρυγμα αγάπης, στο οποίο συμμετέχουμε όλοι με την καρδιά μας.
Θ’ αναφερθούμε λοιπόν σήμερα, στον 73ο Ψαλμό του Δαυΐδ, και συγκεκριμένα στην επιθυμία του Δαυΐδ να δώσει ένα τέλος σε όσους είναι εναντίον του Θεού. Και τούτο συμβαίνει και σήμερον, στην εποχή μας. Συναντούμε πολλούς αδελφούς χριστιανούς, οι οποίοι περιμένουν το χέρι του Θεού. Διότι, στην κατάσταση που έχουμε περιέλθει, δεν υπάρχει περίπτωση να μας αποκαταστήσει άνθρωπος! Μόνον ο Θεός πλέον μπορεί να πράξει τούτο!
Διαβάζω λοιπόν: «έως πότε, ο Θεός, ονειδιεί ο εχθρός, παροξυνεί ο υπεναντίας το όνομά σου εις τέλος;». Δηλαδή, «ως πότε Θεέ μου θ’ ανέχεσαι αυτούς οι οποίοι κοροϊδεύουν τ’ όνομά σου και σε υποτιμούν μέσα στον κόσμο;»
Βλέπετε πως και ο Δαυΐδ, ως άνθρωπος, θέλει το συντομότερο να δίνει λύση ο Θεός σε αντίξοες συνθήκες. Όμως, ο Θεός γνωρίζει πότε θα επέμβει και θα δώσει την λύση. Τουτέστιν, γνωρίζει το πότε θα πάρουν τέλος οι θλίψεις και οι στενάχωρες καταστάσεις που υφιστάμεθα. Πότε θα γίνει αυτό; Όταν ο Θεός δει πως πολλοί έχουν προβληματισθεί εξ αιτίας τούτων των δυστυχών γεγονότων, κινδύνων, ελλείψεων, διαφθορών, τα οποία ένας συνετός και πιστός χριστιανός δεν μπορεί να τα βλέπει πλέον.
Συνεχίζω: «ίνα τι αποστρέφεις την χείρα σου και την δεξιάν σου εκ μέσου του κόλπου σου εις τέλος;» Δηλαδή, «Θεέ μου, πότε, επί τέλους, θα βγάλεις την δεξιά σου από την αγκάλη σου;»
Εννοώντας εν συνεχεία: «...γιά ν’ αποδώσεις δικαιοσύνη στον κόσμο και να τιμωρήσεις εκείνους που δημιουργούν τις καταστάσεις αυτές και οδηγούν τον κόσμο στην δυστυχία και στην απελπισία, και ν’ ανακουφίσεις όσους περιμένουν την παρέμβασή σου;»
Γιά να κατανοήσουμε ποιόν Θεόν παρακαλεί ο Δαυΐδ, μας αναφέρει ορισμένα γεγονότα, κατά τα οποία ο Θεός εφανέρωσε την παντοδυναμία Του: «ο δέ Θεός βασιλεύς ημών πρό αιώνων, ειργάσατο σωτηρίαν εν μέσω τής γής». Δηλαδή, ενώ εμείς αδημονούμε γιά το πότε θα μας σώσει ο Θεός από τα υπάρχοντα –και επερχόμενα- δεινά, ο Δαυΐδ μας λέγει πως ο Θεός έχει προσχεδιάσει την σωτηρία μας. Από τότε που υπάρχουμε στην γη, ο Θεός έχει ένα σχέδιο σωτηρίας γιά τον καθένα μας! Και τούτο, το έχει διαβλέψει ο Δαυΐδ, διότι βλέπει και στην δική του την ζωή να εξελίσσεται ένα σχέδιο σωτηρίας της ψυχής του.
Εν συνεχεία, μας αναφέρει ορισμένα περιστατικά, τα οποία δείχνουν πως πράγματι ο Θεός είναι παντοδύναμος, και το έχει αποδείξει με γεγονότα: «σύ εκραταίωσας έν τη δυνάμει σου τήν θάλασσαν, σύ συνέτριψας τάς κεφαλάς τών δρακόντων επί του ύδατος». Όταν οι Εβραίοι έφυγαν από την Αίγυπτο, ο Φαραώ απέστειλε τα στρατεύματά του γιά να τους αναγκάσει να επιστρέψουν. Όμως, ενώ ευρέθησαν μπροστά στην Ερυθρά Θάλασσα, οι μεν Εβραίοι επέρασαν όταν ο Θεός άνοιξε τα ύδατα δημιουργώντας διάδρομο, οι δε στρατιώτες του Φαραώ επνίγησαν όταν αποπειράθησαν να τον περάσουν με τ’ άρματά τους, διότι ο διάδρομος έκλεισε γιά τους «δράκοντές» του. Πράγματι, γιά τους Εβραίους, οι Αιγύπτιοι ήσαν «δράκοντες».
Όπως και σήμερα, υπάρχουν ορισμένοι «δράκοντες», οι οποίοι κατέχουν μεγάλες θέσεις, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, κατασπαράζοντας τους απλούς ανθρώπους, και αντιστοίχως, τους απλούς λαούς του κόσμου τούτου. Την εποχή εκείνη, τούτο γινόταν εκ μέρους του Φαραώ και των Αιγυπτίων, εναντίον των Εβραίων. Τους είχαν ως είλωτες, τους φόρτωναν πλίνθους, για να κτίζουν σπίτια, δίνοντάς τους ένα κομμάτι ψωμί και λιγοστά τρόφιμα. Οι Εβραίοι είχαν τόσο πολύ απελπισθεί, ώστε παρακαλούσαν νυχθημερόν τον Θεό, διά του Μωϋσέως, να τους ελευθερώσει. Και πράγματι, ο Θεός τους ελευθέρωσε. Και όχι μόνον, αλλ’ ανταπέδωσε στον Φαραώ την τυραννία του.
Ο βαθμός της σκληρότητος του Φαραώ ήταν τέτοιος, ώστε και όταν ακόμη ο Μωϋσής έκανε θαύματα για να πιστεύσει ο Φαραώ και να τους αφήσει να φύγουν, εκείνος εκάλεσε δικούς του μάγους γιά να κάνουν τα ίδια θαύματα. Τελικά, το μεγάλο θαύμα ήταν, όταν ο Θεός έστειλε έναν άγγελό Του, και έκανε τα μικρά τέκνα των Αιγυπτίων, βρέφη και νήπια, να πεθάνουν όλα την ίδια νύκτα, χωρίς να βλάψει τα μικρά Εβραιόπουλα. Τούτο υποχρέωσε τον Φαραώ να επιτρέψει στους Εβραίους να εξέλθουν της Αιγύπτου. Εν τούτοις, ως σκληρόκαρδος που ήταν, μετανόησε και απέστειλε τα στρατεύματά του να τους φέρουν πίσω, με αποτέλεσμα, τούτα να καταπνιγούν στα ύδατα της Ερυθράς Θάλασσας.
Όμως, ο θεός ετιμώρησε και τον ίδιο τον Φαραώ, όπως αναφέρει ο Δαυΐδ: «συ συνέθλασας την κεφαλήν του δράκοντος, έδωκας αυτόν βρώμα λαοίς τοις Αιθίοψι». Όταν εκαταστράφησαν τα στρατεύματα του Φαραώ στην Ερυθρά Θάλασσα, ο Αιγύπτιος τύραννος απέμεινε ανυπεράσπιστος, με αποτέλεσμα να επιδράμουν οι Αιθίοπες στην χώρα του, συλλαμβάνοντας και βασανίζοντας τον ίδιο και τον λαό του. Με αυτόν τον τρόπο ετιμώρησεν ο Θεός τον Φαραώ, δεικνύοντας πως Εκείνος και μόνον, είναι ο αληθινός Θεός.
Εν συνεχεία λέγει: «συ διέρρηξας πηγάς και χειμάρρους». Όταν οι Εβραίοι εδίψασαν στην έρημο κατά την μακράν πορεία τους, ο θεός διέταξε τον Μωϋσή να κτυπήσει με την ράβδο του έναν βράχο, γιά να αναβλύσει νερό. Όμως, ο Μωϋσής αμφέβαλε, και είπε στους συμπατριώτες του, πως θα κτυπήσει τον βράχο, και ίσως ο Θεός να στείλει νερό. Και μόνο γιά το «ίσως», ο Θεός του είπε: «Επειδή αμφέβαλες, εσύ δεν θα εισέλθεις εις την Αγίαν Γην». Πράγματι, όπως γνωρίζουμε, ο Μωϋσής δεν ευτύχησε να φθάσει στην Παλαιστίνη, αλλά εκοιμήθη πριν ολοκληρωθεί η πορεία των Εβραίων.
«συ εξήρανας ποταμούς». Όταν οι Εβραίοι ήσαν έτοιμοι να εισέλθουν στην Αγία Γη μέσω του Ιορδάνου ποταμού, ο θεός την εξήρανε αποσύροντας και πάλι τα ύδατα, γιά να φθάσουν στον προορισμό τους.
«ση εστίν η ημέρα, και ση εστίν η νυξ, συ κατηρτίσω φαύσιν και ήλιον». Δηλαδή: «Εσύ (παντοδύναμε Θεέ μου) δημιούργησες την ημέρα, τη νύκτα και το φως διά του ηλίου». Στο σύμπαν δεν υπάρχει μόνον ένας ήλιος, αλλά πολλοί, όπως πλανήτες, δορυφόροι, άπειρη ύλη και χωρόχρονος που εδημιούργησεν ο Θεός. Εάν μελετήσει κάποιος το σύμπαν, θα διαπιστώσει πως υπάρχει μία δημιουργία που δεν μπορεί να χωρέσει ο νους του. Μόνο διά της πίστεως θα νοιώσει πως ο Δημιουργός μας είναι παντοδύναμος, και με έναν Του Λόγο μπορεί να δημιουργήσει ή να καταργήσει τα σύμπαντα. Και αυτό θα γίνει κατά την Δευτέρα Παρουσία! Κατά την ημέρα της Κρίσεως!
Ακούστε το επόμενο εγκώμιο του Δαυΐδ γιά τον Θεό: «συ εποίησας πάντα τα ωραία της γης, θέρος και έαρ, συ έπλασας αυτά». Δηλαδή, εσύ εποίησες όλα τα ωραία υπάρχοντα στην γη, την άνοιξη και το θέρος.
Δυστυχώς, όμως αγαπητοί μου αδελφοί, ο κόσμος δεν τα σεβάσθηκε. Με τον εγωϊσμό και την φιλαργυρία του, τα στιγμάτισε, τα κατέστρεψε, με αποτέλεσμα να ζημιωθεί η ζωή του. Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και της λειτουργίας του, όπως η θάλασσα, η ατμόσφαιρα, οι εποχές και γενικότερα η οικολογική ισορροπία που είναι απαραίτητη γιά την ορθή εξέλιξη του φυσικού κόσμου, έχει ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση της ζωής του ανθρώπου, των ζώων και των φυτών, που ζουν και εξελίσσονται και άρρηκτα συνδεδεμένα σε μία σοφή αρμονία.
Οι άπληστοι και φιλόδοξοι άνθρωποι φαίνεται σαν να λέγουν προς τον Θεό, πως δεν τους αρέσει τούτη η φυσική τελειότητα. Ο Θεός δεν έχει ανταποδώσει προς το παρόν, και ουδείς γνωρίζει πότε θα το κάνει. Το λέγω, επειδή ο Θεός δεν αφήνει τίποτε ατιμώρητο. Εμείς δεν γνωρίζουμε τον χρόνο της τιμωρίας. Τι οφείλουμε να κάνουμε; Να σεβόμεθα όλα τούτα τα ωραία στην φύση, που ο Θεός μας εδώρισε, και να Τον παρακαλούμε να φωτίζει τους ανθρώπους να μην τα καταστρέφουν. Η προσευχή μας έχει μεγάλη δύναμη! Αντί να κατηγορούμε εκείνους που τα καταστρέφουν, πρέπει να προσευχόμεθα να τους φωτίσει ο Θεός να σταματήσουν κάθε καταστροφικό έργο προς την φυσική δημιουργία του Θεού.
Προς το τέλος τούτου του ψαλμού, ο Δαυΐδ παρακαλεί να κατανείμει ο Θεός το δίκαιον στους ανθρώπους: «μη επιλάθη της φωνής των ικετών σου. Η υπερηφανία των μισούντων σε ανέβη διά παντός». Δηλαδή: «Μην αδιαφορείς στην φωνή των πιστών ανθρώπων που σε ικετεύουν και προσεύχονται. Η υπέρμετρος υπερηφάνεια όσων σε μισούν πρέπει να σταματήσει, και να παύσουν να τυραννούν τους υπόλοιπους, ταπεινούς ανθρώπους».
Μέσα στην Καινή Διαθήκη υπάρχει ένας λόγος της Παναγίας μας, ο οποίος ξεκαθαρίζει το τι κάνει ο Θεός στους ταπεινούς που Τον πιστεύουν και Τον σέβονται, και γιά τους υπερήφανους, γιά τους οποίους, όπως λέγει και ο Δαυΐδ, η υπερηφάνειά τους έφθασε μέχρι τον ουρανό. Η Παναγία μας σπανίως έχει ομιλήσει, όμως, οι λόγοι της είναι συνετοί και ωφέλιμοι. Ας διαβάσουμε από το πρώτο Κεφάλαιο στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο: «και είπεν Μαριάμ, μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον». Ουσιαστικά λέγει αυτό που είπε και ο Δαυΐδ, δηλαδή: «Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου, πάντα εν σοφία εποίησας».
Όταν, λοιπόν, και μεις μεγαλύνουμε στην εκκλησία τον Κύριο με τα ίδια λόγια, προσθέτοντας «Τις Θεός Μέγας, φως ο Θεός ημών», λέγουμε και μεις ένα μεγαλυνάριο προς τον Θεό. Λοιπόν, η Παναγία εμεγάλυνε τον Κύριο με όλη της την ψυχή, διότι «ηγαλλίασεν το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου». Δηλαδή, μας αναφέρει πως επληρώθη ο εσωτερικός της κόσμος, επειδή κατάλαβε την σωτηρία που μας έδωσε ο Θεός μέσω της Παναγίας. Πράγματι, η Παναγία ήταν η αιτία της σωτηρίας μας! Εάν η Παναγία δεν ήταν η Κεχαριτωμένη μεταξύ των γυναικών, δεν θα υπήρχε σήμερον η σωτηρία των ψυχών μας! Επειδή όντως ήταν η Κεχαριτωμένη, και της άκρας ταπεινώσεως, γυναίκα, την επέλεξε ο Θεός γιά να λάβει σάρκαν από το σώμα της. Και όπως λέγει η Παναγία «ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης Αυτού, ιδού γαρ από του νυν μακαριούσιν με πάσαι αι γενεαί». Ο Θεός είδε την ταπεινοσύνη της Παναγίας, έλαβε από εκείνη σάρκα, και ως Θεός και άνθρωπος ενήργησε γιά την σωτηρία μας.
Προσέξτε πως η Παναγία λέγει ότι «από τώρα θα με μακαρίζουν όλες οι γενεές». Τι σημαίνει, ουσιαστικά, τούτο; Σημαίνει σεβασμός προς την Μητέρα του Χριστού, και ανάπαυση της ψυχής μας στο άκουσμα των ύμνων, των παρακλήσεων, των χαιρετισμών και μεγαλυναρίων που αναφέρονται στην Παναγία. «Μεγάλυνον ψυχή μου την τιμιοτέραν και ενδοξοτέραν των άνω στρατευμάτων» λέγει η Εκκλησία μας.
Σκεφθείτε τους ανθρώπους, ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν και χριστιανοί που βρίζουν την Παναγία ή δεν δέχονται πως είναι άξια μακαρισμού και σεβασμού. Την υποβιβάζουν, διότι ο διάβολος είδε πως εκ της κοιλίας της εβγήκε Εκείνος που τον συνέτριψε. Έτσι λοιπόν, ο διάβολος βάζει τους ανθρώπους, ακόμη και εκείνους που πιστεύουν, να βρίζουν, σε κάθε ευκαιρία, την Παναγία. Είναι η ευκολότερη ύβρις που υπάρχει σήμερον.
Στη συνέχεια, η Παναγία αιτιολογεί γιατί οι επόμενες γενεές θα την μακαρίζουν: «ότι εποίησέν μοι μεγάλα ο Δυνατός, και Άγιον το όνομα Αυτού». Ο Θεός υπερύψωσε την Παναγία στο απώτερο μεγαλείο μεταξύ των γυναικών, καταστώντας την ως μέσον της σωτηρίας των ανθρώπων.
Έτσι, η Παναγία κατέχει ιδιαίτερη θέση μετά τον Θεόν, στις καρδιές των χριστιανών.
Οι αιρετικοί προσπαθούν να υποβιβάσουν, στα μάτια μας, την Παναγία, λέγοντες πως είναι απλώς μία γυναίκα, όπως όλες οι άλλες. Αν ήταν έτσι, θα εφωτίζετο από το Άγιο Πνεύμα και να μας πει «από του νυν μακαριούσιν με πάσαι αι γενεαί» και «εποίησέν μοι μεγάλα ο Δυνατός»;
Και ακόμη, μην ξεχνάτε πως ο Χριστός μας την καθιέρωσεν επισήμως ως Μάνα μας! Μάνα των εκατομμυρίων χριστιανών! Και τούτο συνέβη κάτω από τον Σταυρό Του, όταν είπε στον Ιωάννη, δείχνοντας την Παναγία, «ιδού η Μήτηρ σου». Ο Ιωάννης εκπροσωπεί το σύνολο των χριστιανών, επομένως η Παναγία είναι η Μητέρα όλων όσων πιστεύουν στον Εσταυρωμένο! Ιδού, λοιπόν, γιατί οφείλομεν απεριόριστη εκτίμηση στην Παναγία, και ακόμη, να πιστεύομεν ακράδαντα πως η μεσιτεία της προς τον Υιόν της και Θεό μας, λαμβάνεται υπ’ όψιν από τον Κύριο. Επιφέρει αποτέλεσμα. Μη νομίζομε πως ομιλούντες στην Παναγία και όχι απ’ ευθείας προς τον Χριστό, δεν θα ακουσθεί η παράκλησή μας. Η Παναγία προσεύχεται με δάκρυα μπροστά στον Υιόν της, προκειμένου να γίνει αυτό που ωφελεί την ψυχή μας. Αμέτρητοι είναι οι ύμνοι της Εκκλησίας μας προς την Παναγία! Η Κεχαριτωμένη είναι εκείνη που μεσολαβεί γιά μας, προς τον Χριστό! Χωρίς την Παναγία δεν μπορούμε να εννοήσουμε την σωτηρία που μας έδωσε ο Χριστός! Γι’ αυτό, βλέπετε πως σε όλες τις εικόνες της Παναγίας, πλην ελαχίστων, κρατά στην αγκαλιά της τον Χριστό. Γιά να θυμώμαστε πως η Μητέρα όλων μας, είναι η δημιουργός αιτία της σωτηρίας μας.
Στην συνέχεια, λέγει η Παναγία: «και το έλεος Αυτού εις γενεάς και γενεάς τοις φοβουμένοις Αυτόν». Δηλαδή, όπως η Παναγία ελεήθηκε από τον Θεό διότι ήταν ταπεινή και Τον εσέβετο, έτσι και οι γενεές που θα τον σέβονται θα τύχουν του ελέους Του.
Η Παλαιά Διαθήκη, με το στόμα του Θεού, λέγει: «επί τίνα επιβλέψω ημί επί των πράων και ταπεινων;». Δηλαδή, «σε ποιόν θα ρίξω την ματιά μου, παρά μόνο στον ήσυχο και ταπεινό άνθρωπο;».
Αυτή ήταν η Παναγία! Η ήσυχη παρθένα, της οποίας η ταπείνωση την οδήγησε εις το να δεχθεί πως θα κυοφορούσε τον Χριστό χωρίς άνδρα! Τούτη, αδέλφια μου, είναι η άκρα ταπείνωση! Μία γυναίκα, η οποία θα επαρουσιάζετο κυοφορούσα, χωρίς να γνωρίζει ο κόσμος πως αυτό είχε συμβεί χωρίς άνδρα. Σκεφθείτε τι άσχημα πράγματα θα έλεγαν γιά την Παναγία! Θα εσκέφθοντο, με πόσους άνδρες είχε συνευρεθεί και από ποιόν θα είχε μείνει έγκυος. Και όμως, η Παναγία παρέβλεψε όλες τις κακές φήμες, γιά χάριν του Θείου θελήματος! Και έτσι, μέσω της Παναγίας έγινε το θέλημα του Θεού, ήτοι η σωτηρία των ανθρώπων διά του Θεανθρώπου, που έβγαλε μέσα από την γαστέρα της η Μητέρα όλων μας.
Έως εδώ, η Παναγία μας παρέθεσε τ’ αποτελέσματα της ταπεινοφροσύνης των ανθρώπων. Στην συνέχεια, θα μας πει τι κάνει ο Θεός γιά εκείνους, των οποίων η υπερηφάνεια φθάνει έως τον ουρανό, όπως και μας προανέφερε ο Δαυΐδ: «καθείλεν δυνάστας από θρόνων και ύψωσεν ταπεινούς». Όταν ο Θεός βλέπει έναν αμετανόητο τύραννο, του οποίου ο εγωϊσμός φθάνει έως τον ουρανό και απαιτεί θύματα από τους απλούς και ταπεινούς ανθρώπους, έχει την δύναμη να τον καθαιρέσει εν μία νυκτί! Διαβάζοντας την ιστορία, θα δείτε πως στον κόσμο τούτο έλαμψαν πανίσχυρες αυτοκρατορίες, όπως των Βαβυλωνίων, των Ρωμαίων, του Αντιόχου, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Ναπολέοντος, του Χίτλερ. Και όμως, καμμία από τούτες τις πανίσχυρες αυτοκρατορίες δεν υπάρχει σήμερον, ούτε μνημονεύει πλέον ο σύγχρονος άνθρωπος τούτους τους δυνάστες με τις καλύτερες εντυπώσεις, ει μη μόνον γιά ιστορικούς λόγους. Διότι ενώ εκείνοι ενόμιζαν πως είχαν κατακτήσει τον κόσμο, ο Θεός, με το πάνσοφο σχέδιό του, τους καθήρεσεν αστραπιαίως, χωρίς ούτε αυτοί να το καταλάβουν!
Τελειώνοντας, η Παναγία μας κάμνει μίαν αντιπαράθεση απέναντι στους εγωϊστάς: «πεινώντας ενέπλησεν αγαθών και πλουτούντας εξαπέστειλεν κενούς». Δηλαδή, εκείνοι που πεινούν την δικαιοσύνη και το Θείον θέλημα, τους επλούτισε την ψυχή, ενώ εκείνους που ενόμιζαν πλούσιους τους εαυτούς των –ως έχοντες πλήθος υλικών αγαθών και εξουσίαν επί πολλών ανθρώπων- τους εξαπέστειλε με κενή, ρακένδυτη την ψυχή των.
Σε αυτό το σημείο, μου δίδεται η ευκαιρία να σας υπενθυμίσω τα λόγια που ακούγονται κατά την αρτοκλασία: «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού». Εδώ, νοούνται συγχρόνως τα πνευματικά και υλικά αγαθά.
Πολλοί, νομίζοντες πως είναι εξυπνότεροι των άλλων, αυτάρκεις και οικονομικά ισχυροί, εις το τέλος επτώχευσαν, ήτοι οι ψυχές των έφυγαν από τον κόσμο τούτο πτωχές και γυμνές. Όσοι δε εκζητούντες τον Κύριον, επιθυμούν να κάνουν το θέλημά Του, αγωνίζονται βαδίζοντας στον δρόμο της, εν Χριστώ ζωής, στο τέλος θα έχουν πλούτο ψυχής και χωρίς να τους λείψει υλικό αγαθό.
Μα, θα μου πείτε «όταν δεν έχω ψωμί να φάω, πως θα χορτασθώ;». Την απάντηση την έχει δώσει ο Κύριος, όταν τον επροκάλεσε ο πονηρός, λέγοντάς του: «αφού πεινάς, μετέτρεψε αυτή την πέτρα σε ψωμί γιά να το φας», του απήντησε: «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται ο άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι τω εκπορευομένω διά στόματος Θεού» (Δευτερονόμιον, Κεφ. 8). Δηλαδή, δεν ζει ο άνθρωπος μόνο με το ψωμί (τα υλικά αγαθά), αλλά με τον κάθε λόγο που εκπορεύεται από το στόμα του Θεού! Έχομεν αποδείξεις ανθρώπων που έζησαν στην έρημο και ετρέφοντο μόνο με ένα κομμάτι αντίδωρο, που τους έδιναν από ένα μοναστήρι, και με λίγο νερό που συνέλεγαν, του έκαναν κάποια πρόχειρη διήθηση και το έπιναν σταγόνα-σταγόνα. Και όμως, έφθασαν τα εκατό χρόνια ζωής! Αν δεν κάνω λάθος, ο Μέγας Αντώνιος τα ξεπέρασε!
Ιδού, λοιπόν, η απόδειξις: Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό και Τον εκζητεί σε κάθε βήμα της ζωής του, δεν θα του λείψουν ούτε τα πνευματικά, ούτε τα υλικά αγαθά. Εκείνο που εμποδίζει τον σύγχρονο άνθρωπο να εκζητεί τον Θεό, είναι οτι διέφθειρε τα πράγματα του Δημιουργού του. Έχει φθάσει στο σημείο να προσηλώνεται και ν’ αγκιστρώνεται τόσον πολύ στα κοσμικά πράγματα, ώστε έχει εκκοσμικεύσει ακόμη και τα Θεία Μυστήρια, και έχουν μεταβληθεί σε συγκεντρώσεις επίδειξης πλούτου, φαγοποσίας και κοινωνικής προβολής. Παράλληλα, έχει μετατρέψει τις εορτές σε εμπορικά πανηγύρια και γλέντια, χάνοντας το νόημα και το δίδαγμα που θέλει ο Κύριος να τους δίνουμε.
Και δεν είναι μόνον αυτό. Πολλοί φοβούνται να κοινωνήσουν, γιά να μην κολλήσουν κάποια ασθένεια. Πολλοί δεν εκκλησιάζονται, θεωρώντας πως δεν είναι απαραίτητο. Αντιθέτως δεν θα χάσουν τον χρόνο τους εντός της εκκλησίας, αλλά θα τον εκμεταλλευθούν σε κάποια κερδοφόρα δραστηριότητα.
Βλέπετε, λοιπόν, πως τα πάντα έχουν σε τέτοιον βαθμό εκκοσμικευθεί, ώστε να γινόμεθα εμείς οι ίδιοι εμπόδιο της παροχής των Θείων δωρεών. Διότι είναι δωρεά το να σε κρατεί ο Θεός χορτάτο, ενώ δεν τρως λαίμαργα. Είναι δωρεά του Θεού να είσαι ξύπνιος και γεμάτος ενέργεια, ενώ είσαι άϋπνος. Είναι δωρεά του Θεού να σε αξιώνει ν’ αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες με ηρεμία ψυχής.
Επιγραμματικά, εκείνο που μας εδίδαξαν, ως ανωτέρω, ο Δαυΐδ και η Παναγία, είναι να επιστρέψωμε σε μία ζωή ταπεινοφροσύνης, χωρίς να έχωμε την απαίτηση να πραγματοποιείται το οποιοδήποτε άπληστο υλικο-οικονομικό θέλημά μας.
Αλλά, να έχωμε αφεθεί κυριολεκτικά στα χέρια του Θεού, όπως είχε αφεθεί και η Παναγία. Όπως το τέλος της Παναγίας απετέλεσε πνευματική νίκη, έτσι πρέπει να προσπαθούμε να συμβεί και σε μας. Εάν αφοσιωθούμε εις τον Θεό και δεν έχομε φιλόδοξες, εγωϊστικές και άπληστες αξιώσεις, τότε τελικός νικητής θα είναι ο Χριστός, μαζί με μας! Διότι, ο Χριστός ποτέ δεν νικά μόνος Του, αλλά νικά μαζί μας! Γι’ αυτό είπε, να μην φοβόμαστε, αλλά να νοιώθουμε πως μπορούμε να βγούμε νικητές στον κόσμο τούτο, όπως Εκείνος τον ενίκησε. Τελικώς, τι σημαίνει τούτο; Πως μαζί με τον Χριστό μας, θα νικήσουμε τον κόσμο! Χωρίς τον Χριστό μας, είμεθα αδύναμοι, καταρρέοντες, ικανοί να φθάσωμε στην κατάθλιψη!
Γι’ αυτό λοιπόν, ας έχωμεν απεριόριστον εμπιστοσύνη εις τον Θεό, όπως μας Τον παρουσίασε ο Δαυΐδ, και κυρίως, σε Εκείνον που απέστειλεν ο Δημιουργός γιά την σωτηρία μας, δηλαδή τον Χριστό. Τούτο το εδήλωσε και ο ίδιος, όταν είπε: «Δεν ήλθα στον κόσμο τούτο γιά να τον κρίνω, αλλά γιά να σωθεί δι’ εμού».
Συνεπώς, σωτηρία μας είναι να πιστεύωμε στον Χριστό μας, να βαδίζωμε κάτω από το φως της διδασκαλίας Του, και όταν η διακονία μας είναι εν Χριστώ διακονία! Δηλαδή, προσφορά προς τον συνάνθρωπο, πνευματική και υλική, αλλά και μετα θυσιών.
Να μας αξιώσειν ο Κύριος, ο οποίος ως Παντοδύναμος έχει την δυνατότητα να μας μεταστρέψει και να φυτέψει εντός μας μία μόνιμη, καλή διάθεση πρός πάντας.
Αμήν...
