Εν Χριστώ ζωή ή υποκρισία;
Σε τούτο το κήρυγμα, θ’ αναφερθούμε στον 74ο ψαλμό του Δαυΐδ, ο οποίος αρχίζει με την φράση: «Εξομολογησόμεθά σοι, ο Θεός, εξομολογησόμεθά σοι και επικαλεσόμεθα το όνομά Σου».
Οι άνθρωποι που αγαπούν τον Θεό, τον υμνολογούν, εξομολογώντας αίνους και ψαλμούς. Γιατί όμως εδώ, ο Δαυΐδ επαναλαμβάνει δύο φορές το ρήμα «εξομολογησόμεθά σοι»; Διότι, όταν η καρδιά του ανθρώπου διαθέτει περίσσευμα αγάπης προς ένα πρόσωπο, όταν το καλεί, αυθόρμητα επαναλαμβάνει εμφατικά την φράση που το περικλείει. Σκεφθείτε την επίκλησή σας προς ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο. Αυθορμήτως μπορεί να τον καλέσετε «Γιώργο μου, Γιώργο μου». Γιατί; Διότι ασυναίσθητα, η επίκληση τούτη εκφράζει «περίσσευμα» καρδιάς! Και το περίσσευμα τούτο έχεις την επιθυμία να το διατυπώσεις πιό έντονα.
Όταν ο Δαυΐδ επληροφορήθη τον θάνατο του υιού του Αβεσαλώμ, ανεφώνησε: «Τέκνον, τέκνον μου Αβεσαλώμ». Αν και ο Αβεσαλώμ ήθελε να φονεύσει τον πατέρα του γιά να του πάρει την βασιλεία. Όμως, η αγάπη του γονέα, είναι αγάπη που δεν σκιάζεται, ούτε από απειλές, ούτε από κακοποίηση του τέκνου προς τον γονέα.
Ο Δαυΐδ λέγει εν συνεχεία: «διηγήσομαι πάντα τα θαυμάσιά σου, όταν λάβω καιρόν. Εγώ ευθύτητας κρινώ». Δηλαδή, διηγείται όλα τα θαυμάσια του Θεού. Ποία είναι τούτα; Ό,τι κάμνει και παραχωρεί ο Θεός γιά τον άνθρωπο, είναι θαυμαστό! Ο Θεός ποτέ δεν παραχωρεί στον άνθρωπο οτιδήποτε που δεν είναι γιά το καλό της ψυχής και του σώματος. Ακόμη και οι ασθένειες, το κάθε πάθημα, η κάθε έλλειψη, παραχωρούνται από τον Θεό γιά το καλό του ανθρώπου. Διότι ο Θεός θέλει κατά την ημέρα της Κρίσεως να μην χαθεί ουδείς!
Συνεχίζοντας, λέγει: «ετάκη η γη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή». Ποίο είναι το βαθύτερο νόημα; Δυστυχώς, το ωραίο δημιούργημα του Θεού στο οποίο μας εναπόθεσε, την γη με το φυσικό της κάλλος και περιβάλλον, τα βουνά, τις θάλασσες, τους ποταμούς, τα δάση, την ατμόσφαιρα, ο άνθρωπος τα «καίει», τα λιώνει. Τα καταστρέφει γιά να δημιουργήσει τις συνθήκες που νομίζει πως τον ωφελούν, αλλά κατ’ ουσίαν καταστρέφει το περιβάλλον του πλανήτη που τον φιλοξενεί και του παρέχει τα φυσικά μέσα γιά να ζει. Δείτε τους χώρους που ζούμε πλέον, τις πυκνοκατοικημένες και πυκνοδομημένες πόλεις, στις οποίες έχουμε εγκλεισθεί γιά να υπηρετήσουμε σύστημα διαβίωσης το οποίο ουδεμίαν έχει σχέση με την ζωή γιά την οποία είμεθα προορισμένοι από τον Θεό. Εάν δε, εμείς που πιστεύουμε και αγαπάμε τον Χριστό, δεν είχαμε απεριόριστη εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον και δεν ζούσαμε εν Χριστώ, θα είχαμε αποκτήσει παθήματα που προέρχονται εξ αιτίας των βλαβερών συνθηκών του περιβάλλοντος. Όμως, επειδή αγαπήσαμε τον Χριστό, μας προστατεύει διά των Αγγέλων Του, που μας οδηγούν σε έναν σωστό τρόπο ζωής. Προστατευόμεθα από την μολυσμένη ατμόσφαιρα και διατροφή, αλλά και από τους κόπους εις τους οποίους υποβαλλόμεθα. Ο Θεός μας διατηρεί σώους, γεμάτους ψυχοσωματική ενέργεια και διάθεση να δημιουργήσουμε και να πράξουμε έργα αγαθά, να διακονήσουμε, και να προσφέρουμε υπηρεσία χρήσιμη και ωφέλιμη γιά την ανθρωπότητα, όπως μας έχει διδάξει ο Δημιουργός μας.
«Ετάκη» λοιπόν η γη, εξ αιτίας της απληστίας των ανθρώπων γιά απομύζηση πόρων που ικανοποιούν τις πρόσκαιρες υλικές ανάγκες του.
Και λέγει εν συνεχεία: «εγώ εστερέωσα τους στύλους αυτής». Δηλαδή, όσο και οι άνθρωποι να συντελούν στην «καύση» της γης, τούτη είναι στερωμένη από τον Θεό, και δεν πρόκειται ποτέ να ολοκληρωθεί η καταστροφή της. Τι σημαίνει τούτο; Πως δεν θα εξαφανισθεί ούτε την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας; Όχι! Θα εξαφανισθεί!
Τι λέγει διά τούτο ο Απόστολος Πέτρος στην Καινή Διαθήκη; (Επιστολή Β’ Κεφ. 3ο): «...την παρουσίαν της του Θεού ημέρας, δι’ ην ουρανοί πυρούμενοι λυθήσονται και στοιχεία καυσούμενα τήκεται! Καινούς δε ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα αυτού προσδοκώμεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί».
Σύμφωνα με τον Απόστολο Πέτρο, την γη θα την δούμε καινούρια εκεί που θα πάμε, χωρίς τις καταστροφές του άπληστου ανθρώπου, χωρίς αρρώστιες, ανθρώπινες κακίες. Θα είναι μία γη πεντακάθαρη, πανέμορφη όπως επλάσθη σύμφωνα με την Δημιουργία του Θεού, και γεμάτη δικαιοσύνη, αγάπη, ευτυχία. Με μία λέξη, θα είναι Παράδεισος!
Συνεχίζει ο Δαυΐδ: «είπα τοις παρανομούσι, μη παρανομείτε, και τοις αμαρτάνουσι, μη υψούτε κέρας». Ο Δαυΐδ, αναγνωρίζοντας όλα τα θαυμαστά που έχει ετοιμάσει ο Θεός στον άνθρωπο, επί της γης, και εις τον ουρανό μελλοντικά, παρακαλεί τους ανθρώπους να μετανοούν τώρα! Να μην παρανομούν, να μην αμαρτάνουν τώρα! Είναι τεράστιο το όφελος της ψυχής, η οποία βοηθείται τώρα, επί της γης, όταν μετανοεί, φεύγοντας από τον δρόμο της ανομίας. Τόσο σπουδαίο είναι να φύγει ξεφύγει μία ψυχή από την αμαρτία, ώστε, λέγει η Καινή Διαθήκη, πως γίνεται μεγάλη χαρά εις τους ουρανούς, όταν ένας άνθρωπος μετανοεί. Όμως, «μετανοώ» σημαίνει πως «αλλάζω άρδην στάση ζωής», και όχι να προφασισθώ πως επανήλθα στον ορθό δρόμο με κάποια τυπικά λόγια σε έναν ιερέα. Όταν μετανοήσουμε και λάβουμε συγχώρηση, πρέπει ν’ αποφασίσουμε πως θα ζήσουμε σε μία νέα, εν Χριστώ ζωή. Μία ζωή, κατά την οποία θα έχουμε καλή την προαίρεση απέναντι σε οποιονδήποτε άνθρωπο, ακόμη και στον εχθρό μας, μία ζωή κατά την οποία θα δίναμε ευχαρίστως τροφή και νερό σ’ εκείνον που θα είχε φονεύσει το παιδί μας. Το ίδιο δεν έκανε ο Χριστός επί της γης; Δεν ανέστησε νεκρούς; Δεν εθεράπευσε αρρώστους; Δεν έδωσε μάτια στους τυφλούς; Σε ποιούς; Σε αυτούς οι οποίοι τελικώς τον εσταύρωσαν! Εκεί είναι η αληθινή αγάπη! Εκεί είναι ο Χριστός! Δεν βρίσκεται στην σχέση ανταπόδοσης «σε αγαπώ επειδή με αγαπάς και σε μισώ επειδή δεν αγαπάς εμένα».
Η αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο αποτελεί την τέλεια αγάπη. Δεν εξαφανίζεται από την εχθρική στάση αυτού που την δέχεται, αλλά είναι πάντα αμείωτη, με προσφορά ακόμη και προς τον εχθρό. Τούτη την αγάπη πρέπει να επιδιώκουμε. Προς αυτήν μας οδηγεί και ο προφήτης Δαυΐδ. Όμως, γιά να φθάσουμε εκεί, πρέπει να λάβουμε την γενναίαν απόφαση να χαλιναγωγήσουμε το «εγώ» μας, όπως μας λέγει: «μη επαίρετε εις ύψος το κέρας υμών και μη λαλείτε κατά του Θεού αδικίαν». Δηλαδή, το μόνο πράγμα που αποτελεί αδικία κατά του Θεού, είναι ο εγωϊσμός του ανθρώπου. Διότι, όταν ο άνθρωπος περικλείεται στο «εγώ» του, τότε παραβιάζει τις εντολές του Θεού και είναι έτοιμος να πράξει οποιοδήποτε κακό, προκειμένου να το ικανοποιήσει. Τότε, ο εγωϊσμός του φθάνει μέχρι τον θρόνο του Θεού, όπως τον άγγιξε ο εωσφόρος! Γι’ αυτό, ο Θεός και τον έριξε κάτω εις την γη.
Λέγει εν συνεχεία ο Δαυΐδ γιά να πείσει τους ανθρώπους να μετανοήσουν, διότι δεν θα ξεφύγουν από την Κρίση του Θεού: «ότι ούτε εξ εξόδων, ούτε εκ δυσμών ούτε από ερήμων ορέων». Ήτοι, δεν θα καταφέρετε να ξεφύγετε από το μάτι του Θεού, είτε από οποιαδήποτε έξοδο νομίζετε, ούτε σήραγγα, ούτε στα έρημα βουνά.
Και αιτιολογώντας ο Δαυΐδ, λέγει: «ότι ο Θεός Κριτής εστί, τούτον ταπεινοί και τούτον υψοί». Ήτοι, ο Θεός θα κάμνει την τελική Κρίση όταν Εκείνος αποφασίσει, αλλά πέραν από τις ενδιάμεσες Κρίσεις που προανέφερα (όταν ταπεινώνει εκείνους που εξυψώνουν υπέρμετρα τον εαυτό τους), υψώνει τους ταπεινούς! Τούτο γίνεται κατ’ εξοχήν σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, στον Ουρανό! Εκεί, ο ταπεινός της γης προγεύεται την υπερύψωσή του, ενώ ο εγωϊστής της γης προγεύεται την αιώνια καταδίκη του! Τούτο σημαίνει η -γνωστή σε όλους μας- φράσις στο, Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον Κεφ. 23: «όστις υψώσει εαυτόν ταπεινωθήσεται, και όστις ταπεινώσει εαυτόν υψωθήσεται» .
Παρατηρούμε πως ο Δαυΐδ φροντίζει να προετοιμάζει τους ανθρώπους κατά την επίγειο ζωή: «Εδώ, στην γη θα μετανοήσετε! Όσον ευρίσκεσθε επί της γης πρέπει να αποφασίσετε την απόσχισή σας από την αμαρτία!». Και τούτο μας το λέγει ο Χριστός εις την Καινή Διαθήκη, με λόγια αγάπης, τόσης που δεν μπορεί να την συλλάβει ανθρώπινος νους, εις το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, Κεφ 3: «Ούτως γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». Βλέπετε τι έκανε ο Θεός; Έστειλε τον υιόν Του, τον μονογενή! Γιά να μας αγκαλιάσει με την αγάπη του, να πιστεύσωμεν εις Αυτόν και να κερδίσουμε την αιώνιον ζωή! Διότι ο ίδιος ο Χριστός είναι η αιώνιος ζωή!
Ο Χριστός είπε «εγώ είμαι η αλήθεια, εγώ είμαι η οδός, εγώ είμαι η ζωη», καθώς και «όποιος κοινωνεί το σώμα και το αίμα μου, θα έχει ζωήν αιώνιον, κι εγώ θα τον αναστήσω την τελευταίαν ημέρα». Βλέπετε τι κάνει ο Χρίστός γιά μας, όσο ευρισκόμεθα επί της γης; Με μία προϋπόθεσιν όμως: Να τον πιστεύσωμε! Τι σημαίνει πίστις εις τον Χριστό και είσοδός μας εις την αιώνιο ζωή;
Κατ’ αρχήν, προηγείται η μετάνοια, η οποία αποτελεί το πρώτο μας βήμα της πίστεώς μας προς τον Χριστό. Ούτως, μετανοούμε, λαμβάνουμε την συγχώρηση από τον Χριστό, και εις το εξής φροντίζουμε να περιπατούμε κάτω από τον φωτεινό δρόμο της διδασκαλίας του Χριστού. Αυτό σημαίνει αληθινή πίστις προς τον Χριστό. Το ν’ απαγγέλουμε μηχανικά το «πιστεύω εις έναν Θεό» δεν σημαίνει τίποτα! Το ζητούμενο είναι ν’ αλλάξεις ποιότητα ζωής!
Ακούστε τώρα, πως εκφράζει ο Θεός την αγάπη Του προς τον άνθρωπο, ως συνέχεια όσων προελέχθησαν: «ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού». Ήτοι, δεν απέστειλεν ο Ουράνιος Πατέρας τον υιόν Του, τον Κύριο ημών Ιησούν Χριστόν διά να κρίνη τον κόσμον, αλλά διά να σωθεί ο κόσμος διά της πίστεως εις τον υιόν του. Τι σημαίνει τούτο; Πως όσον ευρισκόμεθα επί της γης, δεν μας κρίνει ο Κύριος, αλλά μας δίνει διαρκώς ευκαιρίες γιά να σώσουμε την ψυχή μας.
Σας αναφέρω μία ιστορία δύο φίλων που είχαν τελειώσει το σχολείο, και ο ένας είχε ακολουθήσει τη νομική επιστήμη, ενώ ο άλλος, δεν είχε σπουδάσει. Ο πρώτος εσπούδαζε, ενώ ο δεύτερος ζούσε ανέμελη ζωή. Μίαν ημέρα επήγαν να κολυμπήσουν στον, παρακείμενο της πόλης των, ποταμό. Κάποια στιγμή, ο δεύτερος εγκλωβίσθηκε στα βρύα του βυθού του ποταμού και πνιγόταν. Ο, σπουδάζων φίλος του, προσπάθησε με πολύ κόπο και κίνδυνο, και κατάφερε να τον σώσει. Έπειτα από πολλά χρόνια, ο νομικός έτυχεν ως πρόεδρος δικαστηρίου σε μία δίκη όπου κατηγορούμενος ήταν ο φίλος του. Μόλις είδε ο κατηγορούμενος τον δικαστή και φίλο του, του εζήτησε να δείξει έλεος, στο όνομα της παλαιάς φιλίας των. Κι εκείνος του είπε: «Τότε που σ’ έσωσα, ήμουν φίλος σου. Τώρα όμως, είμαι ο κριτής σου και πρέπει να πράξω δίκαια».
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Κύριό μας. Τώρα που ευρισκόμεθα επί της γής, ο Χριστός είναι ο φίλος, προστάτης και σωτήρας μας, αλλά όταν έλθει η ύστατη ημέρα, θα είναι ο Κριτής μας. Τότε δεν θα μπορούμε να Του πούμε: «Χριστέ μου, δεν ήμασταν φίλοι επί της γης, δεν ερχόμασταν στην εκκλησία Σου, δεν κοινωνούσαμε τ’ άχραντα Μυστήριά Σου, δεν ανάβαμε κεριά, δεν φέρναμε τα πρόσφορά μας;».
Και τότε θα μας πει: «Τότε σας βοηθούσα γιά την σωτηρία σας. Σήμερα πρέπει να σας κρίνω γιά τις ουσιαστικές πράξεις σας! Οι υποκριτικές τυπικότητες προς εμένα είναι άχρηστες και δεν σας σώζουν, αν δεν αποτελούν απότοκο μίας, εν Χριστώ ζωής!».
Έχομε και μία παραβολή του Κυρίου, όπου λέγει: «Εκείνη την ημέρα θα έλθουν πολλοί, οι οποίοι θα μου κτυπήσουν την πόρτα γιά να τους ανοίξω τον Ουρανό, και τότε θα τους πω: Απέλθετε απ’ εμού οι ποιήσαντες την ανομία, την αδικία».
Ας το προσέξουμε ιδιαίτερα αδέλφια μου. Διότι, σίγουρα, η μελλοντική Κρίσις κατά την Δευτέρα Παρουσία, θα είναι αληθέστερη των στιγμών που ζούμε τώρα! Γι’ αυτό μας παροτρύνει ο Δαυΐδ, να πάρουμε την γενναία απόφαση να φύγουμε από τον δρόμο της κακίας, της αδικίας, του φθόνου, του θυμού, του εγωϊσμού, της φιλοδοξίας, της αδιαφορίας γιά τον συνάνθρωπο. Συναισθήματα, λογισμοί και πράξεις που βασανίζουν ουσιαστικά τον ίδιο τον εαυτό μας, και δεν μας αφήνουν να νοιώσουμε ευτυχία, γαλήνη και αγάπη. Τούτοι οι λογισμοί δεν ταιριάζουν σε έναν χριστιανό. Δεν πρέπει να σκεπτόμεθα αν μας ωφέλησε ο άλλος, εις ανταπόδοσιν της δικιάς μας ωφέλειας, αν μας αδίκησε ή μας συκοφάντησε. Πάντα, πρέπει να έχουμε καλή την προαίρεση γιά τον κάθε άνθρωπο.
Συνεχίζοντας ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, λέγει: «ο πιστεύων εις Αυτόν ου κρίνεται». Εκείνος που πιστεύει στον Χριστό, κατ’ ουσίαν, έχει λάβει την απόφαση να σηκώνει αγόγγυστα τον σταυρό της ζωής και να Τον ακολουθεί με χαμόγελο κι εμπιστοσύνη. Αντίθετα, ο ενστερνισμός του κακού χαρακτήρα και πράξεων, η ματαιοδοξία και επιδίωξη άνομων ανέσεων, δεν είναι σήκωμα σταυρού. Δεν ακολουθούμε τον Χριστό, αλλά τον εγωϊστή εαυτό μας και φροντίζουμε γιά την καλοπέρασή μας, χωρίς αγάπη και προσφορά προς τον συνάνθρωπο.
Αποτελεί απόδειξη της πίστεώς μας όταν δεχόμεθα με χαμόγελο και καρτερικότητα τα παθήματα της ζωής, και συνεχίζουμε να πράττουμε το καλό, παρά τις αντιξοότητες και τους πειρασμούς. Αποτελεί απόδειξη αγάπης προς τον Χριστό.
Και λέγει εν συνεχεία: «ο δε μη πιστεύων ήδη κέκριται». Δηλαδή, εκείνος που δεν πιστεύει, ήδη έχει κριθεί ενώ ευρίσκεται ακόμη στην γη! Τι σημαίνει αυτό;
Θα σας πω ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε πως κάποιος έπραξε έναν φόνο, και φρόντισε να μην γίνει αντιληπτή η πράξις του. Μήπως, όμως, δεν έχει καταδικασθεί από τον Θεό ο φόνος που διέπραξε; Όχι βέβαια! Η καταδίκη τον ακολουθεί από τώρα. Το ίδιο συμβαίνει και με όσους δεν πιστεύουν αληθινά εις τον Χριστό. Όποιος δεν Τον πιστεύει, είναι σαν να φονεύει την ψυχή του. Και ακόμη, είναι αυτοκατάκριτος. Δηλαδή, έχει αποφασίσει ο ίδιος γιά την αιώνιο καταδίκη του, χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει!
Αμήν...
