«Εμοί δε δώει ο Θεός ειπείν κατά γνώμην και ενθυμηθήναι αξίως των δεδομένων, ότι αυτός και της σοφίας οδηγός έστι και των σοφών διορθωτής»
(Σοφία Σολομώντος)
Η θρησκευτική γνώση, εμπεριέχοντας τον Λόγο του Θεϊκού νου, αποτελεί το έσχατο θεμέλιο της αληθείας. Ένας κόσμος άνευ των ηθικών αξιών της Θεϊκής διδαχής, θα έχανε τον δρόμο προς τον υπέρτατο προορισμό του, παρά την όποια φαινομενική εξέλιξη.
Ο Θεός μας έδωσεν τις επιστήμες, γιά το καλό μας. Τίποτα δεν υπάρχει που να το μην μας το έχει δώσει ο Θεός διά του φωτισμού μας. Ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να δημιουργήσει οτιδήποτε, χωρίς να του το αποκαλύψει ο Θεός. Ουσιαστικά, ο Θεός αποκαλύπτει και ο άνθρωπος ανακαλύπτει. Υπάρχουν και ορισμένα, των οποίων γνώστης είναι μόνον ο Θεός, των οποίων ενα μέρος θα γνωρίσουμεν όταν θα πάμε κοντά Του. Όσον όμως ευρισκόμεθα επί της γης, μέσω της επιστήμης ανακαλύπτουμεν αλλά δεν αποκαλύπτουμεν! Εμείς, απλώς ανακαλύπτουμεν όσα ο Θεός έχει αποκαλύψει!
------------------------------------------------------------------------------------
Eάν δεν ταπεινωθούμε ενώπιον Θεού και ανθρώπων, δεν είμαστε έτοιμοι γιά την βασιλεία των Ουρανών. Ο εγωϊσμός αποτελεί απροσπέραστο φραγμό, ενώ η ταπείνωσις είναι μία στενή αλλά ανοικτή οδός!
Ο Δημιουργός μας, θέλει πρώτα να δει το κατασκεύασμα των ανθρώπων, δίνοντάς μας το παράδειγμα της δικαιοσύνης Του. Μας διδάσκει πως, πριν καταδικάσουμε, πρωτίστως πρέπει να δούμε, ν’ ακούσουμε, να εξετάσουμε, να κατανοήσουμε, και κατόπιν να κρίνουμε και ν’ αποφασίσουμε. Όμως, δεν πρέπει να καταδικάσουμε! Μόνον ο Θεός διατηρεί το καταδικαστικόν δικαίωμα! Το μόνον που μπορούμε εμείς να κάνουμε, είναι να μείνουμε ή ν’ απομακρυνθούμε από τους εγωϊστές, τους αμετανόητους και όσους αρέσκονται στην αμαρτία.
Είσαι ευσεβής όταν εκτελείς τα χριστιανικά σου καθήκοντα, όταν μετανοείς γιά τις αμαρτίες σου, αγωνιζόμενος διαρκώς γιά την αποφυγήν τους, όταν κοινωνείς το σώμα και το αίμα του Χριστού, και φυσικά, όταν έχεις την διάθεση της διακονίας, υπέρ της ωφελείας των ψυχών των συνανθρώπων σου. Τούτα αποτελούν την ορθή ευσέβεια. Δεν είναι αληθής ευσέβεια όταν κάνεις ορισμένα τυπικά πράγματα και να διάγεις τον βίον σου μόνο γιά τον εαυτόν σου, χωρίς να διακονείς τον πάσχοντα συνάνθρωπό σου. Η αληθής ευσέβεια συμπληρώνεται από την φιλαδελφίαν, από την αγάπη προς τον συνάνθρωπον. Εάν τούτη η αγάπη δεν κατακυριεύσει την ψυχή μας, δεν είμαστε έτοιμοι γιά την είσοδό μας στην βασιλείαν των Ουρανών. Εάν η καρδιά μας δεν είναι φιλεύσπλαχνος, είμαστε ανέτοιμοι.
Αν θυμώνουμε εύκολα, δεν είμαστε έτοιμοι γιά την βασιλεία των Ουρανών! Γιά να είσαι έτοιμος γιά την Ουράνιο βασιλεία, πρέπει να μιμηθείς τον Αμνόν του Θεού! Ο Χριστός ονομάζεται στην Καινή Διαθήκη, ως «ο Αμνός του Θεού». Ως μικρό πρόβατο συρόμενο αδιαμαρτύρητα προς σφαγήν. Τέτοιον αμνό σε θέλει ο Κύριος. Εάν προβάλλεται το «εγώ» σου μέσω του θυμού, τότε μεταβάλλεσαι σ’ ένα άγριο γίδι! Και την ημέραν της Κρίσεως θα τοποθετηθείς στην αριστερή πλευράν του Κυρίου, καταλήγοντας στο αιώνιον πυρ. Εάν συμπεριφέρεσαι ως αμνός σε τούτη τη ζωή, θα υποστείς βάσανα, εξευτελισμούς, αλλά τελικώς, θα βρεθείς στη δεξιά του Κυρίου, στην αιώνιον ζωήν.
------------------------------------------------------------------------------------
«Πλεονέκτου οφθαλμός ουκ εμπίπλαται μερίδι, και αδικία πονηρά αναξηραίνει ψυχήν».
(Σοφία Σειράχ», Κεφ. ΙΔ’)
Ο πλεονέκτης άνθρωπος έχει αχόρταγο μάτι και εξ’ αιτίας αυτού, μπορεί να διαπράττει και αδικίες προκειμένου ν΄ αποκτήσει τα πολλά. Αλλά, αυτή η συμπεριφορά και αυτές οι ενέργειες του ανθρώπου «αποξηραίνουν» την ψυχή του, την «στεγνώνουν» από αρετές. Ο πλεονέκτης άνθρωπος που τα θέλει όλα, ζηλεύει φθονερά αυτά που έχει ο διπλανός του, και θέλει ν’ αποκτήσει περισσότερα απ’ εκείνον. Επομένως, ο πλεονέκτης είναι φιλάργυρος, πονηρός και φθονερός.
Απ’ αυτά που έχεις, θα δώσεις διά να καλύψεις όντως μίαν ανάγκη του συνανθρώπου σου. Και λέγω «διά να καλύψεις όντως», διότι ενίοτε, ενώ βλέπομεν τον συνάνθρωπό μας να έχει ανάγκην από «πέντε», εμείς του δίνομεν –επί παραδείγματι- το εν δέκατον, το έν εικοστόν του ποσού αυτού. Δεν του το δίνομεν όλο, διότι φοβόμαστε μήπως μας λείψει. Αντιλαμβάνεσθε πόσον λυπάται το Άγιον Πνεύμα, όταν δύνασαι να δώσεις «δέκα» και δίδεις εν δέκατον, ενώ έχεις την δυνατότητα να δώσεις.
Τώρα που υπάρχεις εις την ζωή, τακτοποίησε συμφώνως της δικαιοσύνης του Θεού ό,τι έχεις. Πράξε δικαίαν κατανομήν αυτών που έχεις, στα τέκνα, του συγγενείς σου, τώρα που υπάρχεις στην γη, και το τονίζω πάλι, με δίκαιον τρόπον, χωρίς να προπορευθούν στην διανομήν αυτήν οι συναισθηματισμοί σου. Διότι, οι συναισθηματισμοί του ανθρώπου εμποδίζουν την πραγματοποίησιν της δικαιοσύνης του Θεού. Και εξ αιτίας αυτών, θα δώσεις αδίκως περισσότερα σε κάποιον και θα αδικήσεις τους υπόλοιπους.
------------------------------------------------------------------------------------
«Είπεν ουν Θωμάς ο λεγόμενος Δίδυμος τοις συμμαθηταίς. Άγωμεν και ημείς, ίνα αποθάνωμεν μετ’ αυτού».
(Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον)
Ο Θωμάς αγαπούσε τον Χριστό περισσότερο απ’ όλους τους Αποστόλους. Είπε στους συμμαθητές του, να υπάγουν μαζί Του και να πεθάνουν μαζί με τον Χριστό. Δεν υπάρχει γλυκύτερος θάνατος από το να πεθάνεις μαζί με τον Χριστό! Και πότε συμβαίνει τούτο; Όταν την ώρα του θανάτου σου δεν φοβάσαι! Δεν λυπάσαι! Δεν στεναχωρείσαι γιά ό,τι μάταιο αφήνεις πίσω σου, αλλ’ έχεις την χαρά πως φεύγεις από τούτο τον κόσμο μαζί με τον Χριστό! Γι’ αυτό σταυρώθηκε! Γι’ αυτό αναστήθηκε! Γι’ αυτό εχάραξε τον δρόμο του ανθρώπου προς τον ουρανό!
Όταν βάλουμε μέσα στο μυαλό και στην καρδιά μας, πως γιά την χάριν του Χριστού είμαστε διατεθειμένοι να πτωχεύσουμε, ν’ αρρωστήσουμε, να πονέσουμε, ν’ αντιμετωπίσουμε οποιονδήποτε πειρασμό, οποιαδήποτε ύβριν, κακή συμπεριφορά του διπλανού μας, τότε μιμούμεθα τον Θωμά, ο οποίος είπε πως γιά την χάριν Του ας πεθάνουμε μαζί Του. Μα, το να πεθάνεις μαζί Του, αποτελεί την μεγίστην θυσίαν που δύνασαι να κάνεις γιά την χάριν του Χριστού!
«Της δε ευποιΐας και κοινωνίας μη επιλανθάνεσθε, τοιαύταις γαρ θυσίαις ευαρεστείται ο Θεός».
(Αποστόλου Παύλου προς Εβραίους Επιστολήν, 13ο Κεφάλαιο)
Το ενα σκέλος της θυσίας είναι το λειτουργικό, κατά το οποίον ομολογούμε εντός της εκκλησίας. Το έτερο σκέλος είναι η διακονία που κάνεις σε όσους έχουν ανάγκην, είτε είναι σε κάποιο νοσοκομείο, ή φυλακή, είτε πτωχοί γείτονες, και μύριες όσες περιπτώσεις ευποιΐας, ήτοι, καλής πράξεως.
------------------------------------------------------------------------------------
«Υμείς δε ητιμάσατε τον πτωχόν»
(Επιστολή Ιακώβου, Κεφ. 2)
Με το να διακρίνετε τον πλούσιον, δίδοντάς του εξέχουσα θέσιν, ατιμάσατε τον πτωχόν, τον προσβάλατε! Ο καλός χριστιανός αγκαλιάζει όλους τους συνανθρώπους του, ασχέτως ένδυσης και πλούτου. Ιδιαιτέρως, συνδράμει και περιθάλπτει τους πτωχούς. Κάθε άνθρωπος πρέπει να μιμείται τις πράξεις του Χριστού, ν’ αποτελεί την εικόνα του Χριστού, να είναι απλός και πρόθυμος να μοιραστεί τα υπάρχοντά του με όσους έχουν ανάγκη. Η προσφορά στον πτωχό, ο εναγκαλισμός του, είναι η πράξις που ευχαριστεί τον Χριστόν, και όχι η απόρριψις, ή καταδίκη του, η κακή συμπεριφορά,
«Μη σως εις λύπην την ψυχήν σου και μη θλίψης σεαυτόν εν βουλή σου».
(Σοφία Σειράχ, Κεφ. 30)
Μην φορτώσεις την ψυχή σου με λύπη. Αυτή η λύπη κατατρώγει εσωτερικά τον άνθρωπο, όπως το σκουλήκι κατατρώγει το εσωτερικό του δένδρου, και όταν το βλέπει πέφτει, αναρωτάσαι γιά το τι έπταιγε. Κατόπιν ανακαλύπτεις πως το δένδρο εφαγώθη εσωτερικά από κάποιο σαράκι. Τέτοιο σαράκι είναι η, κατά κόσμον, λύπη, δηλαδή η λύπη που σου δημιουργούν τα μάταια, τα πρόσκαιρα, αυτά που σήμερα υπάρχουν, αλλά αύριο θα γίνουν χώμα και καπνός.
Ο Χριστιανός ο οποίος προσδοκά στα μέλλοντα, και γνωρίζει πως είναι περαστικός σε αυτή την γη, χαίρεται όταν έλθει η ώρα να μεταβεί η ψυχή του στα αιωνίως χαρούμενα μέλλοντα, και να φύγει από την γήϊνη ταλαιπωρία.
«Ευφροσύνη καρδίας ζωή ανθρώπου, και αγαλλίαμα ανδρός μακροημέρευσις... Λαμπρά καρδία και αγαθή επί εδέσμασι των βρωμάτων αυτής επιμελήσεται».
(Σοφία Σειράχ, Κεφ. 30)
Όταν ο άνθρωπος διώχνει την συναισθηματική λύπη και είναι χαρούμενος εσωτερικά, έχει ως αποτέλεσμα την μακροημέρευση, και επιπροσθέτως την ορθή σκέψη και συμπεριφορά. Διότι δεν έχει φθείρει, με την διαρκή υπερβολική λύπη τον εσωτερικό του κόσμον.
Όταν ο εσωτερικός μας κόσμος είναι αγαθός, ήρεμος και χαρούμενος, τότε η τροφή της ψυχής μας γίνεται ευλογία και ευχαρίστησις, και απολαμβάνουμε τα πάντα. Διότι πλέον, λείπει το βάρος της λύπης που σκεπάζει την καρδιά σου.
Ο αμετανόητος άνθρωπος δεν έχει θέσιν στην ουράνιον βασιλεία. Διότι εκείνος που τον υποκινεί να εμμείνει σκληρός μέσα στην καρδιά του και αμετανόητος, δεν είναι άλλος από τον διάβολον! Συνεπώς, αν δεν μετανοήσει ο άνθρωπος καθ’ όλη την ζωή του, τον έχει ήδη εξασφαλίσει ως δικό του ο διάβολος, στην αιωνιότητα!
«Θάνατος» κατά την πνευματικήν έννοιαν, σημαίνει ο αιώνιος αποχωρισμός του ανθρώπου από τον Θεόν.
Και γιατί ονομάζεται «θάνατος»; Διότι είναι καλύτερα να πεθάνεις και να μην αισθάνεσαι τίποτα, παρά να πεθαίνεις καθημερινώς στην αιωνιότητα. Πράγματι, αυτό γίνεται! Όταν ο άνθρωπος απομακρυνθεί από τον Θεό, τότε, μετά την ημέρα της Κρίσεως, θα ζει καθημερινώς τον θάνατον! Η κάθε ημέρα που θα περνά στην κόλαση, θα είναι και ένας θάνατος!
------------------------------------------------------------------------------------
«Υμείς εστέ το φως του κόσμου».
Τι σημαίνει αυτό; Ότι το φως που παίρνουμε μέσα από τους εκκλησιαστικούς χώρους, θα πρέπει να το μεταδίδουμε και στους άλλους. Αλλά πως μπορείς να το μεταδώσεις όταν δεν το βιώνεις;
Πρέπει πρώτα να το βιώνεις και μετά να το μεταδίδεις. Διότι αν μεταδίδεις το φως του Χριστού χωρίς να ζεις εσύ μέσα στο φως του, τότε δεν θα πείσεις τον άλλον.
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είχεν αποσυρθεί τελείως απ’ όλα τα εγκόσμια και αφοσιώθηκε μόνον στη μετάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού: «Αφιλαργυρία στο κόσμω θησαυρούς εναπέθετο, το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν».
Δεν ζήλεψε καθ’ όλου ούτε το χρήμα, ούτε την δόξα του κόσμου, αλλ’ ως αφιλάργυρος, εταπεινώθη μπροστά στον Χριστό και τους ανθρώπους, και ακριβώς με αυτήν την ταπείνωσή του, μας έδειξε και το πνευματικόν ύψος του Χριστιανού.
Ο ταπεινός άνθρωπος φαίνεται στα μάτια των συνανθρώπων του ως «ποδοπατούμενος». Όμως, μέσα απ’ αυτή την ταπείνωση, ξεπηδά το πνευματικόν ύψος του ανθρώπου. Αλλά, το πνευματικόν ύψος δεν μπορεί να το διακρίνει ο κόσμος, ο οποίος είναι αδιαφορος απέναντι στα πνευματικά.
Ο Χριστός εκπροσωπεί τον Λόγο γιά ολόκληρη την Αγία Τριάδα. Το Πνεύμα το Άγιον είναι αυτό που φωτίζει τον άνθρωπο, και ο ουράνιος Πατέρας είναι αυτός που ελεεί τον άνθρωπο με το άπειρον έλεός του. Ενώ είναι τρία τα πρόσωπα εις ένα, το έργον είναι καταμερισμένο, για να μην υπάρχει σύγχυσις. Όπου υπάρχει σωστός καταμερισμός, δεν υπάρχει σύγχυσις.
Τι σημαίνει «πλάνη»; Ότι, αντί ο άνθρωπος ν’ ακολουθεί τον δρόμον του Θείου θελήματος, ακολουθεί τον δρόμο του ανθρωπίνου εγωϊσμού. Αυτό αποτελεί πλάνη. Διότι ο ανθρώπινος εγωϊσμός μπορεί να δημιουργήσει στην ζωή σου είδωλα. Και να πιστεύεις πως δεν είσαι ειδωλολάτρης, στην ουσία, στα μάτια του Θεού, λατρεύεις τα είδωλα. Το χρήμα, την πρόσκαιρη δόξα του κόσμου τούτου, και άλλα πολλά.
Οι άνθρωποι που έχουν πλανηθεί από τον εγωϊσμό τους, είναι άνθρωποι οι οποίοι παραμένουν έξω από την Εκκλησία και δεν ασχολούνται καθ’ όλου με την ψυχήν τους, παρά μόνον πως θα προβληθούν μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία,
Δύο είναι οι δρόμοι της ζωής μας: Ο ένας λέγεται «δρόμος της αληθείας» και ο άλλος «δρόμος της πλάνης». Ο δρόμος της αληθείας έχει τον Χριστόν προηγούμενον, δηλαδή προηγείται των βημάτων μας. Ο δρόμος της πλάνης έχει τον εγωϊσμό να προηγείται των δικών μας βημάτων. Εκεί είναι η διαφορά, η οποία μολύνει την ψυχή μας. Εκείνος που ακολουθεί τον δρόμον του εγωϊσμού, αναμφισβήτητα μολύνει την ψυχή του, και αν δεν μετανοήσει, το μόλυσμα μετατρέπεται σε αιώνιον θάνατο.
Ο άνθρωπος ο οποίος δεν βαδίζει τον δρόμον της ευσεβείας, είναι μία διαταραγμένη προσωπικότητα. Εδώ λοιπόν είναι η πρόγευση της Κολάσεως, το να είσαι διαρκώς μία διαταραγμένη προσωπικότητα.
«Ούτοι δε, ως άλογα ζώα φυσικά γεγενημένα εις άλωσιν και φθοράν, εν οις αγνοούσι βλασφημούντες, εν τη φθορά αυτών καταφθαρήσονται»
(Επιστολή Πέτρου Β’, Κεφ. ΙΙ)
Οι άνθρωποι εκείνοι που ακολουθούν τις επιθυμίες της σάρκας, μοιάζουν με ζώα που δεν έχουν λογική, και είναι αιχμάλωτα στην διαφθορά (άλωσιν και φθοράν). Άλωσις είναι η αιχμαλωσία, και φθορά είναι η διαφθορά. Και όταν αιχμαλωτισθείς στη διαφθορά, δύσκολα απελευθερώνεσαι, διότι η διαφθορά ικανοποιεί όλες τις παράλογες και ψυχοφθόρες επιθυμίες της σάρκας.
«Κομιούμενοι μισθόν αδικίας, ηδονήν ηγούμενοι τη εν ημέρα τριφήν, σπίλοι και μώμοι, εντρυφώντες εν ταις απάταις αυτών, συνευωχούμενοι υμίν». Δηλαδή, όλοι αυτοί, με τις παρανομίες και την ικανοποίηση των επιθυμιών της σαρκός, δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να αποταμιεύουν «μισθόν αδικίας». Αυτό σημαίνει ότι δεν θα λάβουν «μισθόν» μόνον οι ευσεβείς, αλλά θα λάβουν και όσοι διέπραξαν την αδικία, το ψεύδος, όσοι είχαν ηγέτη στην ζωή το «εγώ» τους. Αλλά, ο μεν «μισθός» των ευσεβών θα είναι η αιώνια χαρά, ο δε «μισθός» των ασεβών και εγωϊστών θα είναι η αιώνιος Κόλασις!
------------------------------------------------------------------------------------
Ακούστε το επόμενο εγκώμιο του Δαυΐδ γιά τον Θεό: «συ εποίησας πάντα τα ωραία της γης, θέρος και έαρ, συ έπλασας αυτά». Δηλαδή, εσύ εποίησες όλα τα ωραία υπάρχοντα στην γη, την άνοιξη και το θέρος.
Δυστυχώς, όμως αγαπητοί μου αδελφοί, ο κόσμος δεν τα σεβάσθηκε. Με τον εγωϊσμό και την φιλαργυρία του, τα στιγμάτισε, τα κατέστρεψε, με αποτέλεσμα να ζημιωθεί η ζωή του. Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και της λειτουργίας του, όπως η θάλασσα, η ατμόσφαιρα, οι εποχές και γενικότερα η οικολογική ισορροπία που είναι απαραίτητη γιά την ορθή εξέλιξη του φυσικού κόσμου, έχει ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση της ζωής του ανθρώπου, των ζώων και των φυτών, που ζουν και εξελίσσονται και άρρηκτα συνδεδεμένα σε μία σοφή αρμονία.
«ότι εποίησέν μοι μεγάλα ο Δυνατός, και Άγιον το όνομα Αυτού». Ο Θεός υπερύψωσε την Παναγία στο απώτερο μεγαλείο μεταξύ των γυναικών, καταστώντας την ως μέσον της σωτηρίας των ανθρώπων.
Έτσι, η Παναγία κατέχει ιδιαίτερη θέση μετά τον Θεόν, στις καρδιές των χριστιανών.
Οι αιρετικοί προσπαθούν να υποβιβάσουν, στα μάτια μας, την Παναγία, λέγοντες πως είναι απλώς μία γυναίκα, όπως όλες οι άλλες. Αν ήταν έτσι, θα εφωτίζετο από το Άγιο Πνεύμα και να μας πει «από του νυν μακαριούσιν με πάσαι αι γενεαί» και «εποίησέν μοι μεγάλα ο Δυνατός»;
Η Παλαιά Διαθήκη, με το στόμα του Θεού, λέγει: «επί τίνα επιβλέψω ημί επί των πράων και ταπεινων;». Δηλαδή, «σε ποιόν θα ρίξω την ματιά μου, παρά μόνο στον ήσυχο και ταπεινό άνθρωπο;».
Αυτή ήταν η Παναγία! Η ήσυχη παρθένα, της οποίας η ταπείνωση την οδήγησε εις το να δεχθεί πως θα κυοφορούσε τον Χριστό χωρίς άνδρα! Τούτη, αδέλφια μου, είναι η άκρα ταπείνωση! Μία γυναίκα, η οποία θα επαρουσιάζετο κυοφορούσα, χωρίς να γνωρίζει ο κόσμος πως αυτό είχε συμβεί χωρίς άνδρα. Σκεφθείτε τι άσχημα πράγματα θα έλεγαν γιά την Παναγία! Θα εσκέφθοντο, με πόσους άνδρες είχε συνευρεθεί και από ποιόν θα είχε μείνει έγκυος. Και όμως, η Παναγία παρέβλεψε όλες τις κακές φήμες, γιά χάριν του Θείου θελήματος! Και έτσι, μέσω της Παναγίας έγινε το θέλημα του Θεού, ήτοι η σωτηρία των ανθρώπων διά του Θεανθρώπου, που έβγαλε μέσα από την γαστέρα της η Μητέρα όλων μας.
Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό και Τον εκζητεί σε κάθε βήμα της ζωής του, δεν θα του λείψουν ούτε τα πνευματικά, ούτε τα υλικά αγαθά. Εκείνο που εμποδίζει τον σύγχρονο άνθρωπο να εκζητεί τον Θεό, είναι οτι διέφθειρε τα πράγματα του Δημιουργού του. Έχει φθάσει στο σημείο να προσηλώνεται και ν’ αγκιστρώνεται τόσον πολύ στα κοσμικά πράγματα, ώστε έχει εκκοσμικεύσει ακόμη και τα Θεία Μυστήρια, και έχουν μεταβληθεί σε συγκεντρώσεις επίδειξης πλούτου, φαγοποσίας και κοινωνικής προβολής. Παράλληλα, έχει μετατρέψει τις εορτές σε εμπορικά πανηγύρια και γλέντια, χάνοντας το νόημα και το δίδαγμα που θέλει ο Κύριος να τους δίνουμε.
Και δεν είναι μόνον αυτό. Πολλοί φοβούνται να κοινωνήσουν, γιά να μην κολλήσουν κάποια ασθένεια. Πολλοί δεν εκκλησιάζονται, θεωρώντας πως δεν είναι απαραίτητο. Αντιθέτως δεν θα χάσουν τον χρόνο τους εντός της εκκλησίας, αλλά θα τον εκμεταλλευθούν σε κάποια κερδοφόρα δραστηριότητα.
Βλέπετε, λοιπόν, πως τα πάντα έχουν σε τέτοιον βαθμό εκκοσμικευθεί, ώστε να γινόμεθα εμείς οι ίδιοι εμπόδιο της παροχής των Θείων δωρεών. Διότι είναι δωρεά το να σε κρατεί ο Θεός χορτάτο, ενώ δεν τρως λαίμαργα. Είναι δωρεά του Θεού να είσαι ξύπνιος και γεμάτος ενέργεια, ενώ είσαι άϋπνος. Είναι δωρεά του Θεού να σε αξιώνει ν’ αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες με ηρεμία ψυχής.
Εάν αφοσιωθούμε εις τον Θεό και δεν έχομε φιλόδοξες, εγωϊστικές και άπληστες αξιώσεις, τότε τελικός νικητής θα είναι ο Χριστός, μαζί με μας! Διότι, ο Χριστός ποτέ δεν νικά μόνος Του, αλλά νικά μαζί μας! Γι’ αυτό είπε, να μην φοβόμαστε, αλλά να νοιώθουμε πως μπορούμε να βγούμε νικητές στον κόσμο τούτο, όπως Εκείνος τον ενίκησε. Τελικώς, τι σημαίνει τούτο; Πως μαζί με τον Χριστό μας, θα νικήσουμε τον κόσμο! Χωρίς τον Χριστό μας, είμεθα αδύναμοι, καταρρέοντες, ικανοί να φθάσωμε στην κατάθλιψη!
Συνεπώς, σωτηρία μας είναι να πιστεύωμε στον Χριστό μας, να βαδίζωμε κάτω από το φως της διδασκαλίας Του, και όταν η διακονία μας είναι εν Χριστώ διακονία! Δηλαδή, προσφορά προς τον συνάνθρωπο, πνευματική και υλική, αλλά και μετα θυσιών.
------------------------------------------------------------------------------------
«Ετάκη η γη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή». Ποίο είναι το βαθύτερο νόημα; Δυστυχώς, το ωραίο δημιούργημα του Θεού στο οποίο μας εναπόθεσε, την γη με το φυσικό της κάλλος και περιβάλλον, τα βουνά, τις θάλασσες, τους ποταμούς, τα δάση, την ατμόσφαιρα, ο άνθρωπος τα «καίει», τα λιώνει. Τα καταστρέφει γιά να δημιουργήσει τις συνθήκες που νομίζει πως τον ωφελούν, αλλά κατ’ ουσίαν καταστρέφει το περιβάλλον του πλανήτη που τον φιλοξενεί και του παρέχει τα φυσικά μέσα γιά να ζει. Δείτε τους χώρους που ζούμε πλέον, τις πυκνοκατοικημένες και πυκνοδομημένες πόλεις, στις οποίες έχουμε εγκλεισθεί γιά να υπηρετήσουμε σύστημα διαβίωσης το οποίο ουδεμίαν έχει σχέση με την ζωή γιά την οποία είμεθα προορισμένοι από τον Θεό.
«εγώ εστερέωσα τους στύλους αυτής». Δηλαδή, όσο και οι άνθρωποι να συντελούν στην «καύση» της γης, τούτη είναι στερωμένη από τον Θεό, και δεν πρόκειται ποτέ να ολοκληρωθεί η καταστροφή της. Τι σημαίνει τούτο; Πως δεν θα εξαφανισθεί ούτε την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας; Όχι! Θα εξαφανισθεί!
Τι λέγει διά τούτο ο Απόστολος Πέτρος στην Καινή Διαθήκη; (Επιστολή Β’ Κεφ. 3ο): «...την παρουσίαν της του Θεού ημέρας, δι’ ην ουρανοί πυρούμενοι λυθήσονται και στοιχεία καυσούμενα τήκεται! Καινούς δε ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα αυτού προσδοκώμεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί».
Σύμφωνα με τον Απόστολο Πέτρο, την γη θα την δούμε καινούρια εκεί που θα πάμε, χωρίς τις καταστροφές του άπληστου ανθρώπου, χωρίς αρρώστιες, ανθρώπινες κακίες. Θα είναι μία γη πεντακάθαρη, πανέμορφη όπως επλάσθη σύμφωνα με την Δημιουργία του Θεού, και γεμάτη δικαιοσύνη, αγάπη, ευτυχία. Με μία λέξη, θα είναι Παράδεισος!
Σύμφωνα με τον Απόστολο Πέτρο, την γη θα την δούμε καινούρια εκεί που θα πάμε, χωρίς τις καταστροφές του άπληστου ανθρώπου, χωρίς αρρώστιες, ανθρώπινες κακίες. Θα είναι μία γη πεντακάθαρη, πανέμορφη όπως επλάσθη σύμφωνα με την Δημιουργία του Θεού, και γεμάτη δικαιοσύνη, αγάπη, ευτυχία. Με μία λέξη, θα είναι Παράδεισος!
Όταν μετανοήσουμε και λάβουμε συγχώρηση, πρέπει ν’ αποφασίσουμε πως θα ζήσουμε σε μία νέα, εν Χριστώ ζωή. Μία ζωή, κατά την οποία θα έχουμε καλή την προαίρεση απέναντι σε οποιονδήποτε άνθρωπο, ακόμη και στον εχθρό μας, μία ζωή κατά την οποία θα δίναμε ευχαρίστως τροφή και νερό σ’ εκείνον που θα είχε φονεύσει το παιδί μας. Το ίδιο δεν έκανε ο Χριστός επί της γης; Δεν ανέστησε νεκρούς; Δεν εθεράπευσε αρρώστους; Δεν έδωσε μάτια στους τυφλούς; Σε ποιούς; Σε αυτούς οι οποίοι τελικώς τον εσταύρωσαν! Εκεί είναι η αληθινή αγάπη! Εκεί είναι ο Χριστός! Δεν βρίσκεται στην σχέση ανταπόδοσης «σε αγαπώ επειδή με αγαπάς και σε μισώ επειδή δεν αγαπάς εμένα».
Τώρα που ευρισκόμεθα επί της γής, ο Χριστός είναι ο φίλος, προστάτης και σωτήρας μας, αλλά όταν έλθει η ύστατη ημέρα, θα είναι ο Κριτής μας. Τότε δεν θα μπορούμε να Του πούμε: «Χριστέ μου, δεν ήμασταν φίλοι επί της γης, δεν ερχόμασταν στην εκκλησία Σου, δεν κοινωνούσαμε τ’ άχραντα Μυστήριά Σου, δεν ανάβαμε κεριά, δεν φέρναμε τα πρόσφορά μας;».
Και τότε θα μας πει: «Τότε σας βοηθούσα γιά την σωτηρία σας. Σήμερα πρέπει να σας κρίνω γιά τις ουσιαστικές πράξεις σας! Οι υποκριτικές τυπικότητες προς εμένα είναι άχρηστες και δεν σας σώζουν, αν δεν αποτελούν απότοκο μίας, εν Χριστώ ζωής!».
Σίγουρα, η μελλοντική Κρίσις κατά την Δευτέρα Παρουσία, θα είναι αληθέστερη των στιγμών που ζούμε τώρα! Γι’ αυτό μας παροτρύνει ο Δαυΐδ, να πάρουμε την γενναία απόφαση να φύγουμε από τον δρόμο της κακίας, της αδικίας, του φθόνου, του θυμού, του εγωϊσμού, της φιλοδοξίας, της αδιαφορίας γιά τον συνάνθρωπο. Συναισθήματα, λογισμοί και πράξεις που βασανίζουν ουσιαστικά τον ίδιο τον εαυτό μας, και δεν μας αφήνουν να νοιώσουμε ευτυχία, γαλήνη και αγάπη. Τούτοι οι λογισμοί δεν ταιριάζουν σε έναν χριστιανό. Δεν πρέπει να σκεπτόμεθα αν μας ωφέλησε ο άλλος, εις ανταπόδοσιν της δικιάς μας ωφέλειας, αν μας αδίκησε ή μας συκοφάντησε. Πάντα, πρέπει να έχουμε καλή την προαίρεση γιά τον κάθε άνθρωπο.
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, λέγει: «ο πιστεύων εις Αυτόν ου κρίνεται». Εκείνος που πιστεύει στον Χριστό, κατ’ ουσίαν, έχει λάβει την απόφαση να σηκώνει αγόγγυστα τον σταυρό της ζωής και να Τον ακολουθεί με χαμόγελο κι εμπιστοσύνη. Αντίθετα, ο ενστερνισμός του κακού χαρακτήρα και πράξεων, η ματαιοδοξία και επιδίωξη άνομων ανέσεων, δεν είναι σήκωμα σταυρού. Δεν ακολουθούμε τον Χριστό, αλλά τον εγωϊστή εαυτό μας και φροντίζουμε γιά την καλοπέρασή μας, χωρίς αγάπη και προσφορά προς τον συνάνθρωπο.
Αποτελεί απόδειξη της πίστεώς μας όταν δεχόμεθα με χαμόγελο και καρτερικότητα τα παθήματα της ζωής, και συνεχίζουμε να πράττουμε το καλό, παρά τις αντιξοότητες και τους πειρασμούς. Αποτελεί απόδειξη αγάπης προς τον Χριστό.
